Wattys 2020 Genç Yetişkin kazananı.🏆
Yıldızlar üzerimizde parlarken kafamı kaldırdım. Gözlerindeki derinliğe bakmaya dayanamıyordum. Bir erkeğin beni bu şekilde etkilemesine izin veremezdim ama şu an yanımda oturmuş yıllardır korktuğum şeyi bana hi...
Lotus Tema'nın son bölümüne hoşgeldiniz. Lütfen Tus ailesi için buraya bir emoji bırakın ✨ keyifli okumalar perilerim.
Sonraki Gün Sena Şener
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı Gerçekler
"Sen bir okyanus, kıyı olamadım ama en derininde yine ben varım."
Hastane koridorunda Batı'nın yanında duruyor, sert kemikli parmaklarını tutuyordum. Sanırım iyi günde ve kötü günde dedikleri şey buydu. Onu her kötü haliyle kabullenebilir, her zaman yanında olabilirdim.
"Daha iyi misin?"
Mavi gözleri koridorun beyaz parlak zeminine takılı kalmış gibiydi. Saçları kurumuştu ve oldukça dağınıktı ama bu bile onu çok güzel gösteriyordu. Sorumu duyunca bakışlarını bana çevirdi.
"İyiyim." dedi. Sesi yorgun geliyordu.
Karşımdaki duvarda, Kaya ayakta bekliyordu. Her zamankinden farklı olarak bana bakıp sinirlerimi bozmaya çalışmıyordu. Durgun ve şaşırmış durumdaydı çünkü o da Doğu'nun böyle şeyler yapacağını tahmin etmemişti. Üzülüyor olmalıydı.
Koridorun karşısında, Kaya'dan birkaç metre uzakta olan oturma alanında Yağmur ve Eda oturuyordu. Gecenin o saatinde telefonda olanları anlattığımda üzerlerinde duran eşofmanları bile değiştirmeden gelmişlerdi. Eda'nın hâlâ korku dolu olan bakışlarını görüyor olmak beni üzüyordu. İlay burada değildi ve belki de olanlardan haberi bile yoktu. Ama burada olsa bile Eda'nın umrunda olmaz yine de gelirdi, bundan emindim.
"Aklım almıyor." dedi Kaya dalgın bir şekilde. "Ben bile bulamam o nasıl gitti, kimden buldu da aldı o ilacı?"
Batı derin bir nefes alarak başını arkamızdaki duvara yasladı. Bir eli parmaklarımı okşarken diğer eli dağınık saçlarının arasına daldı. "Ne bileyim, kim şehre soktu onları, bi' bilsem..."
Başımı Batı'nın omzuna koyup üzerimizdeki florasan ışığının etkisiyle biraz uyuyabilir gibi hissettim. Sessiz koridorda arada bir nöbetçi çalışanlar gidip geliyorlardı ama bulunduğumuz kat sessiz bir yerdi. Aylin Hanım, Doğu için ağlayıp biraz da ortalığı ayağa kaldırdığında Atalay Bey onu da alıp bahçeye çıkmış ve biraz yürümesine yardımcı olmuştu. Atalay Bey'e göre en büyük sorun Doğu'nun o zehri kullanmış olmasıydı. Oğlu oldukça hayat dolu ve sevecendi. Beynini bulandıran kimyasallar onun zayıflamasına ve kötü düşünceler içinde kalmasına sebep olmuştu. Aslında Atalay Bey'e hak vermiyor değildim.
Yaklaşık bir saat sonra bulunduğumuz koridora girdiklerinde hepimizin bakışları sessiz bir anlaşma içinde birbirimize döndü. "Hadi çocuklar," dedi Atalay bey. "Eve gidin, boşuna bekliyorsunuz burada."
Herkes Atalay Bey'in cevabını bekler gibi onun yüzüne bakarken Atalay Bey bakışlarını bana çevirdi. "Emsal, bi' gelir misin kızım?" diye sordu. Belli ki konuşmak istediği şeyler vardı.
