Wattys 2020 Genç Yetişkin kazananı.🏆
Yıldızlar üzerimizde parlarken kafamı kaldırdım. Gözlerindeki derinliğe bakmaya dayanamıyordum. Bir erkeğin beni bu şekilde etkilemesine izin veremezdim ama şu an yanımda oturmuş yıllardır korktuğum şeyi bana hi...
"Mavi gökyüzü, kurtarılmaya ihtiyacı olanlara aittir."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeryüzünde Parlayan Yıldızlar
Herkes hayatının bazı dönemlerinde, bir yığın yoğunluğun içinde bir yerlerde durup kurtarılmayı bekler.
Bir odanın içinde, sessizce.
Bir sokak ortasında, yapayalnız.
Bir sınıfta, gürültünün içinde.
Ya da kocaman ışıltılı bir yerde, gülümserken.
Olduğu andan uzaklaşmak, başka bir yerde belki de başka bir bedenin içinde nefes almak ister. Uzun yıllar boyunca ölümü damarlarımda arzularken bir gün ben de kurtarılma ihtiyacı içinde gökyüzüne bakmıştım. Masmavi bir ihtişamla üzerimde yükselen gökyüzü, kocaman bir tavan arası gibi sessizdi. İçinde kızıl ve mor bulutlarla yeryüzünü maviye boyuyordu.
Düşündüm de tüm bu zaman boyunca bu gökyüzünün altında yere bakarak, başım eğik yürüdüm. Oysa üzerimi güvenle saran bu gezegene haksızlık ediyordum. En başından beri beni kurtarması için beklediğim kişi oydu. Bu mavi cennet, her şeyi ile kurtarılmaya ihtiyacı olanlara aitti. Bunu fark ettiğim zaman ilk defa ölmek istemediğimi fark ettim. İlk defa bakmak istediğim, uğruna yaşamak istediğim bir şey vardı.
Yıllar geçti ve gökyüzü sahip olduğum tek şey oldu. Başım dik yürüyor, hayır kelimesini daha çok kullanıyor ve giderek ulaşılmaz, gösterişli bir kadın olmaya başlıyordum...Sonra beni bir canavar ilan ettiler.
Tam o ân, annem bana öyle bakarken üzerimde duran yıldızlı gökyüzüne baktım. Şimdi, yıllar ve yıllar sonra öyle uzak duruyordu ki, düşersem bana yetişemez gibi hissediyordum.
Karanlık sokakta, beyaz sokak lambaları dışında yanan tek şey önümde duran varendanın ışığıydı. Annem o ışığın altında öfke dolu bakarken, Batı yanımda hiçbir şeyi anlamamış bir şekilde bana bakıyordu. Kendimi geçmiş ve gelecek arasında sıkışmış ve şimdi denen anın altında eziliyor gibi hissediyordum.
"Beni sadece eve bıraktı anne, bırak gitsin." dedim umutsuz bir şekilde.
"Anne mi?" dedi Batı şaşırarak.
Sonra anneme baktı tekrar. Annemin kızıl saçları turuncu bir tonda benimki gibi parlıyordu. Ama gözleri kahve tonlarında koyu bir hal almıştı. Gözlerim babama çekmişti...
Annem düşüncelerimi okur gibi derin bakışları arasında kollarını birbirine bağlanmıştı. Bazen Batı'ya bakıyor ve onun kim olduğunu anlamaya çalışıyordu. Ama onu tanımıyordu. Tusların oğullarından biri olduğunu bilmiyordu.
