Wattys 2020 Genç Yetişkin kazananı.🏆
Yıldızlar üzerimizde parlarken kafamı kaldırdım. Gözlerindeki derinliğe bakmaya dayanamıyordum. Bir erkeğin beni bu şekilde etkilemesine izin veremezdim ama şu an yanımda oturmuş yıllardır korktuğum şeyi bana hi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11. Bölüm: Karya
(Karya'nın ağzından)
Cehennem beni bu kış mevsiminin ortasında bulup içine çekti.
Ölümüm oluyor bakışları, görüntüsü hiç bozulmayan bir hayal gibi. Önümde dikilirken beni izlediğini görüyorum. O beni görüyor ama ben ondan başka kimseyi göremiyorum. Tanrı benim varlığımı bir çöp kutusunu andıran bu yorucu yola bıraktı, hiç düşünmeden arkasına bakmadan bıraktı beni. Annem beni terk edeli yıllar oldu ve ben kendimi bildim bileli hiç var olmadım.
Hiç doğmadım.
Ben hiç konuşmadım, hiç sevmedim ve hiç bir adım olmadı. Kimse seslenmedi bana, o seslenmeden önce. Onun dudaklarından çıkan harfler bir araya gelince var oldum.
“Karya.”
Sesi bir ninni gibi odamı doldururken var oldum. Gözlerinin içindeki o derin siyahlık, koca bir kara delik gibi beni içine çekip duruyor. Simsiyah. Ya hiçlik var ardında ya da cennet. Her ikisine de razıyım.
“Deniz.”
Onun adını bilmeden önce konuşmayı bilmezdim. Hiç konuşmadım. Hiç kendimi açıklama çabasına girmedim. Ama o şimdi karşımda durmuşken aramızda duran bu sessizlik beni öldürüyor. Konuşmak istiyorum, belki de içinde bulunduğumuz durumun zorluğundan korkuyorum.
“Git buradan, seni görmemeliler.”
Büyük, eski ve içinde hayaletler saklayan bir evdeyim, bir çiftlik evi. Rusya’nın karlarla kaplı bu dağ başında Kaya beni tanımadığım insanlarla yalnız bıraktığında beri korkuyorum. Öyle korkuyorum ki bu duygu beni adeta ele geçirmiş, damarlarıma kadar inmiş.
“Gidemem, seni burada bırakmak istemiyorum.” diyor.
Yüzünde hep var olan o ifadesiz maskeyi benim yanımdayken belki de hiç farkında olmadan çıkarıyor. Genç bir adamın endişesi gözlerinin çevresinde oluşan kırmızı halkalarda belli ediyor kendini. Bu çaresizlik de o halkalara dönüşüp bizi sarıyor ve odanın loş karanlığında kaçınılmaz bir an yaratıyor. Gitmesi gerekiyor.
“Lütfen Deniz,” diyorum yalvaran bir sesle. Ona uzaktan bakıyorken bile sesimin böyle duygu dolu çıkması şaşırtıyor beni. “Git, her an biri gelebilir.”
Odanın boş zemininde adım atarken ufak çaplı bir adım sesi çıkıyor. Bu sesin yankı yapıp alt katta duran o tanımadığım insanlara ulaşmasından korkuyor ve kapıya bakıyorum. Ardında binlerce bilinmezliği saklayan kapı hiç hareket etmeden bekliyor. Tokmağı dönmüyor, içeriye kimse girmiyor. Ama ben hala damarlarımda sinsi bir yılana dönüp dolaşan o duyguyu hissediyorum. O korkuyu.
