Wattys 2020 Genç Yetişkin kazananı.🏆
Yıldızlar üzerimizde parlarken kafamı kaldırdım. Gözlerindeki derinliğe bakmaya dayanamıyordum. Bir erkeğin beni bu şekilde etkilemesine izin veremezdim ama şu an yanımda oturmuş yıllardır korktuğum şeyi bana hi...
İstek üzerine finalden sonra özel bölümler gelecektir. Kaya - Yağmur; Eda- Doğu karakterlerine özel bölümlerde ağırlık verilecektir. Hatta farklı bir kitapta da devam edebilirim, takipte kalın.
Sizi seviyorum.
Metric- All Yours
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir Varmış Bir Yokmuş
Dönebilir miyim geriye, değiştirebilir miyim olanları? Sokak ortalarında öylece kırılıp yere dağılan ruhumu toplayabilir miyim, yalnızlığımı saklayan kendime bakıp da bağıra bağıra anlatmasını, anlamalarını sağlamasını söyleyebilir miyim?
Kimseye anlatmayacaksa bile en azından yazmayı da bırakmasını istesem?
İçinde sakladığı kelimeleri yazdığı her satır parçalanıyor, en azından yazmasa, ah hiç yazmasa ve ben yıllar sonra okumak zorunda kalmasam... Tam unutmuşken tekrar tekrar o duygularla boğulmasam?
Ne zor, geçmişi düşünüp geri dönmek için çırpınmak. Oysa her şey yoluna girdiğinde yine buradaydık, aynı okul bahçesinde, kış havasının iyiye gittiği günlerde... Sanki hiçbir şey yok gibi herkes hayatına devam ediyordu, biz ise yaşanılanlardan sonra biraz zor toparlayacak gibiydik.
Biz... Ben, Batı, Eda, Kaya, Yağmur ve Doğu. En çok da Doğu.
Hala günlük şeyleri yapmak zor geliyordu, mesela Doğu öyle kahkaha atarak basketbola kaptıramıyordu kendini, Batı zaten takımdan ayrıldı ilk günden, benimle birlikte kütüphaneye kapandı. Kaya herkesin korkulu rüyasıydı ama insanlar onun kendi içindeki sessizliğine şehir efsaneleri ekliyordu. Şöyle olmuş, böyle olmuş diye konuşup duruyorlardı. Kimse gerçeği bilmiyordu, uzun bir tatilden döndüklerini düşünüyorlardı. Çok uzun, bir yıl süren bir tatil; ama nihayet dönmüşlerdi.
Eda'yı okula dönmeye ikna edemedik, işine geri dönmüştü. Ama muhtemelen gitmeden önce evde Doğu'yu öpmüştü. Yanaklarının kızarmış olduğunu ve kahve gözlerinin içinde utanç dolu birer parıltı geçtiğini görmüştüm. Her şeyin aksine, neyse ki Yağmur öyle kolay adapte olmuştu ki! Bazen inanmak güç geliyordu. Yeni arkadaşlar edinmiş ve insanlarla uğraşmanın yeni yollarını bulmuştu.
Ben ise kendimi rahatlamış hissediyordum, sanki duygularım beni kışkırtmayı bırakmıştı.
''Başkasını öldürmek için fazla iyi biriydim. Kendimi öldürmeyi denedim...''
Gözlerimi gezdirdiğim kitabın sayfasından bir satır okuduğumda Batı saçlarımla oynamaya devam etti. Eski, rahat ve gözlerden uzak köşemizdeydik. Uzunlamasına cam, dışarıdaki kış güneşini içeriye taşıyordu. Kütüphane sessiz ve neredeyse ıssızdı. İçerisi yeterince sıcak olsa da, Batı oturduğumuz zemine ceketini bırakmıştı.
