Wattys 2020 Genç Yetişkin kazananı.🏆
Yıldızlar üzerimizde parlarken kafamı kaldırdım. Gözlerindeki derinliğe bakmaya dayanamıyordum. Bir erkeğin beni bu şekilde etkilemesine izin veremezdim ama şu an yanımda oturmuş yıllardır korktuğum şeyi bana hi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3. Bölüm: Saklı Anılar Ve Bırakılmış Notlar
"Canavarlar yataklarımızın altında değil, zihnimizde yaşarlar. Bazıları da meleksi bir görüntüyle aramızda, hemen yanımızda dururlar."
Adımlarım kitaplığıma doğru yöneldiğinde şüpheyle bakınıyordum. Babamın mesajı tuhaftı. Ya ben her şeye anlam katacak kadar kötü durumdayım ya da gerçekten bana söylemeye çalıştığı şeyler vardı. Ciltlerin ve kapakların üzerindeki baskılara ve yazarların isimlerine baktım. Bunlar benim kitaplarımdı, içimdeki acıyı kısa bir süre için bana unutturan, bambaşka bir dünyaya götüren tek şeylerdi. Parmaklarımı kaldırıp kitaplara dokundum.
"Kitaplar seni kimsenin sevemeyeceği kadar çok sevecek..."
Ne demekti bu?
Kıvanç'a, eğer babam beni seviyor olsaydı yardım ederdi demiştim. Mesajın her bir harfini tekrar tekrar görmek için tekrar açık olan ekrana doğru yöneldim ve eğilerek baktım.
"... seni kimsenin kurtaramayacağı kadar çok kurtaracak..."
Küçük bir not kağıdı alıp kelimeleri kağıdın yüzeyine yazmaya başladım. Yine de hiçbir şey ifade etmiyorlardı. Saklı bir kutuyu açmaya çalışıyor gibi hissediyordum. İçimde oluşan o büyülü his, sihirli bir hal alıyordu. Ya da ben umuda fazla açtım.
Katladığım kağıdı ceketimin cebine yerleştirip ekranı kapattım ve yemeğe inmek üzere odadan çıktım. Bu konuyu daha sonra yalnız bir şekilde düşünecektim, tüm ayrıntısıyla.
Uzunlamasına duran yemek masasında yiyecekler sadece benim ve Karya'nın yemesi için servis edilmişti, böylece masanın büyük bir kısmı boş kalmıştı. Karya'nın her zaman oturduğu yerin karşısına geçip oturdum. Yabancı, ayakta duruyor ve uzaktan bizi izliyordu.
Çok tuhaf biri.
"Sen de bir şeyler yemek istemez misin?" diye sordum. Bakışları direkt üzerimde olduğu için onu davet etme küstahlığı göstermek istemiştim ama bu evde hiçbir çalışanın bizimle yemek yeme gibi bir lüksü olmadığını biliyordum.
"Teşekkürler." dedi sadece, beni geri çevirerek.
Hatta sanırım hiç yemek yemiyorlardı. Onları bir şeyler yerken hiç görmemiştim.
