Wattys 2020 Genç Yetişkin kazananı.🏆
Yıldızlar üzerimizde parlarken kafamı kaldırdım. Gözlerindeki derinliğe bakmaya dayanamıyordum. Bir erkeğin beni bu şekilde etkilemesine izin veremezdim ama şu an yanımda oturmuş yıllardır korktuğum şeyi bana hi...
Hilal temanın son bölümüne hoşgeldiniz 🌨️ keyifli okumalar perilerim.
Bu arada Spotify listemden kitabı okurken dinlemeniz gereken şarkıları topladım. Profilimdeki linkten ulaşabilirsiniz 💖
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lana Del Rey Salvatore
8. Bölüm: Geçmiş Sayfa Sayfa Dökülüyor
Aşkımız, diğerlerinin göremediği bir hayalet gibi. Odaların duvarlarından ve tüm o kapılardan hiç görünmeden süzülerek içeri giriyor, hiçbir demir onu uzakta tutamıyor. Anıları da yanına alarak ruhumun içine sızıyor, sevgilim. Beni uyutmuyor.
Aşkımız, diğerlerinin anlayamadığı kutsal bir dil gibi. Hiçbir sözlük ve hiçbir kitap onun anlamını olduğu gibi anlatamıyor. Sadece senin kalp ritimlerinden benim kalp ritimlerime doğru bir yol var ki, bunu ikimizden başka kimse bilmiyor.
❄️
Ormanın içinde koşmaya başladığımızda arkamızdan birinin geldiğini biliyordum, bunu duyabiliyordum. Ayaklarımda topuklularım vardı, gökyüzünde sivri uçlarıyla bulutların ardına saklanan ay vardı ve her yerde kar.
Kaya, demir gibi parmaklarıyla elimi öyle sıkı tutuyordu ki eklemlerimin kırılacağını sandım. Zaten ayaklarımdaki topuklular yüzünden koşamıyordum, bir de elbisemin uzun etekleri beni yavaşlatıyordu. Buna rağmen Kaya kolumu koparırcasına beni kendisiyle sürüklüyordu.Zaten hiçbir zaman bir kadına nasıl dokunması gerektiğini bilmezdi.
Ağaçların arasından geçerken ayakkabımın içine karlar doluşuyor, ıslanıp iyice üşümeme sebep oluyordu. Yine de önemli olan tek şey vardı, nefret ettiğim o hayattan kaçıyordum. Bunu bilmek öyle güçlü bir duygu bırakıyordu ki, ölmeyi göze alırdım.
Ağaçların geçit vermeyeceği kadar sık olduğu tarafa döndüğümüzde, zifiri karanlıkta bile Kaya yolu ezbere biliyormuşçasına hızla ilerliyordu. Büyük bir ağacın dibinde durduğumuzda havaya buhar olup karışan nefeslerimizden başka hiçbir şey hareket etmiyordu. ''sessiz ol.'' diye fısıldadı.
Bir iki dakika içinde ormanın bize yakın bir kısmında kara hızla basan birkaç ayak sesi işittik. Bizden uzaklaştıklarında ben gözlerimi Kaya’nın yüzüne çevirmiştim. Belli belirsiz hatları görünse de genel olarak yüzünü karanlık kaplamıştı, ne düşündüğü belli olmuyordu.
“Hadi.” dedi, beni tekrar çekerek. Ayaklarım üşümekten uyuşmaya başlamıştı. Elbisemin etekleri sırılsıklam olmuştu ve üzerimdeki mont beni sadece belime kadar sarabiliyordu. Ağaçlar düşman gibi çevremizi sararken ve karanlık bizi her yerde takip ederken donabilecek gibi hissediyordum. Tam orada ölebilirdim.
