Let me take control {18+}

Hoofdstuk 85

"Jezus!" roep ik en ik voel dat mijn lichaam een sprongetje maakt van de schrik. Jake moet lachen om mijn reactie. Na het laatste uur sta ik bij mijn locker om mijn spullen te pakken. Ik klap mijn locker dicht en opeens staat Jake daar casual tegen de lockers aan te leunen. "Jij bent soms echt in je eigen wereldje hè" zegt hij als ik weer wat van de schrik ben bekomen. "Ja of je moet gewoon kappen met dat sneaky gedoe, het is echt niet goed voor mijn hart" merk ik op en ik wrijf over de plek waar mijn hart zit.

"Ajoh stel je niet zo aan" zegt Jake en hij moet weer lachen. Ik rol mijn ogen en kijk hem afwachtend aan. "Wat is er?" vraag ik als hij nog steeds niet bekent heeft gemaakt waarom hij hier eigenlijk staat. "Wat zat je te smoezen over mij met je vriendinnen?" begint hij dan en hij kijkt me nieuwsgierig aan. "Oh niks bijzonders" zeg ik nonchalant en ik loop langs hem. Hij pakt mijn pols vast en trekt me weer twee stappen achteruit. "Zeg nou maar" zegt hij met een speels lachje op zijn gezicht. "Hmm neh" zeg ik koppig.

Zijn blik verandert in een arrogante glimlach. Ik voel de greep van zijn hand rond mijn pols verstevigen. Voordat hij wat kan zeggen loopt er een docent langs. Jake laat snel mijn pols los en glimlacht vriendelijk naar de docent. De meneer kijkt mij even kort aan of alles wel oké is en loopt dan door. Ik zie gelijk mijn kans om weg te lopen en ik kijk nog even achterom naar Jake. Ik werp hem mijn meest hoogmoedige glimlach en loop dan snel door. Ik voel mijn hart echt bijna uit mijn borstkas bonzen maar toch voel ik een boest van zelfvertrouwen door mijn lijf gaan als ik bedenk dat ik dat serieus zojuist heb gedaan. Ik voel Jake zijn ogen nog prikken in mijn rug en ik hoop vooral dat hij me nu niet achterna komt, want Joost mag weten wat hij dan zal doen.

Als ik buiten op het schoolterrein aan kom pak ik snel mijn fiets. Voordat ik opstap voel ik mijn telefoon trillen in mijn zak. Een sterk vermoeden zegt mij al dat het een bericht van Jake is. Na enige twijfel pak ik toch mijn telefoon uit mijn zak. En ja hoor...

Jake~ Jij durft... ik geef je nog 1 kans om het gewoon te vertellen

Mijn hartslag slaat een slag over en ik voel acuut een bom van hitte over mijn lichaam gaan. Oké Char is dit echt wat je wilt doen? Dan moet je dit nu door zetten. Ik twijfel kort maar dan komt dat gevoel van zelfvertrouwen weer terug. Ik lach kort om mezelf en deze situatie en klik dan gewoon mijn telefoon uit. Ik stop hem terug in mijn broekzak en stap dan op mijn fiets. Ik ben het schoolterrein nog niet af of ik voel mijn telefoon nog een keer trillen. Als ik thuis kom pak ik automatisch gelijk mijn telefoon. De hele fiets rit naar huis voelde ik mijn telefoon bijna branden in mijn broekzak, zo graag wilde ik kijken naar wat hij heeft gestuurd.

Jake~ Nee oke, als je het zo wilt spelen dan word ons weekendje weg heel leuk voor mij...

Ik vergeet even hoe ik adem moet halen, maar toch geeft het vlinders in mijn buik. Ik lees het appje denk wel 6x opnieuw. Ik weet niet of het slim is om een jongen zoals Jake uit te dagen, maar de gedachten alleen al maakt me helemaal excited. Ik pak wat te drinken en ga dan snel naar mijn kamer. Ik laat me neer ploffen op mijn bed. Ik kan ook gewoon niet stoppen met glimlachen. Ik pak een kussen en duw deze op mijn gezicht. Geen idee waarom, niet dat het helpt tegen iets.

Als ik klaar ben met dit domme gedoe pak ik mijn huiswerk erbij. Oké kom op Char, gewoon even focussen. Wiskunde... wiskunde... wiskunde... Ik betrap mezelf erop dat ik mijn telefoon pak en weer de chat van Jake op what's app open. Ik weet ook gewoon niet of ik wat terug moet sturen. En al zou ik iets terug willen sturen, ik zou niet weten what the fack ik zou moeten zeggen.

Pov Jake

Ik zit in de kantine en het enige dat ik kan doen is elke beweging van Charlotte volgen. Ik kijk naar hoe ze haar eten pakt. Ze is wat klunzig aan het doen met alles recht houden op het dienblad. Ze loopt met één van der vriendinnen richting een tafel waar een andere vriendin vrolijk begint te zwaaien. Charlotte zit nog niet eens of der gezicht verandert van der mooie, blije glimlach naar een bijna sip gezicht. Ik zie dat ze een serieus gesprek hebben, en al snel merk ik dat het over mij gaat als ze opeens alle drie tegelijk mijn kant op kijken.

Ik heb direct oogcontact met Charlotte en ik werp haar een scheve grijns. Snel draaien ze zich allemaal terug om en beginnen ze te lachen, waarschijnlijk omdat ik ze betrapte. Ik begin tegen mezelf te glimlachen om het feit dat Charlotte over mij tegen haar vriendinnen praat. Dat zegt maar weer hoeveel ze aan me denkt.

Na het 5e les uur loop ik richting de locker van Charlotte in de hoop dat ze daar staat, ik ben toch wel nieuwsgierig naar waar ze het dan over had met der vriendinnen. Ik zie Charlotte staan en ik merk dat ze me niet hoort aanlopen, daar gaan we natuurlijk even gebruik van maken. Zo zacht mogelijk ga ik tegen de lockers aan staan en ik wacht af tot ze me eindelijk opmerkt. Ze doet haar locker dicht en schrikt als ze me ziet staan. "Jezus!" zegt ze hard en ze vliegt bijna de lucht in van de schrik.

"Jij bent soms echt in je eigen wereldje hè?" merk ik lachend op. "Ja of je moet gewoon kappen met dat sneaky gedoe, het is echt niet goed voor mijn hart" zegt ze dramatisch en ze wrijf met haar hand over der hart. "Ajoh stel je niet zo aan" zeg ik lachend, terwijl ik zelf goed weet dat ik dit gewoon expres deed. Ze rolt met haar ogen en kijkt me daarna een soort afwachtend aan. Ik doe als of ik niet begrijp wat ze bedoelt en wacht af op wat zij gaat doen. "Wat is er?" vraagt ze dan.

"Wat zat je te smoezen over mij met je vriendinnen?" vraag ik en ik kijk der nieuwsgierig aan. "Oh niks bijzonders" zegt ze nonchalant en ze probeert me voorbij te lopen. Maar zo makkelijk komt ze er niet onderuit. Ik pak der pols beet en trek der een stuk terug. "Zeg nou maar" zeg ik en een speels lachje krult rond mijn lippen. Ik vind het altijd wel leuk als ze een beetje weerstand geeft. "Hmm neh" zegt ze koppig.

Oh wat zou ik der nu graag tegen de muur aan zetten, een hand rond der nek leggen en der op een andere manier aan het praten willen krijgen. Opeens loopt er een docent langs en stopt net voor ons. Ik laat snel Charlotte der pols los en glimlach zo vriendelijk mogelijk naar de docent om te laten zien dat er niks aan de hand is. Dit is een oud economie docent van mij en ik heb vaak genoeg buiten de deur gezeten bij zijn lessen. Hij kijkt Charlotte kort aan om te zien of zij oké is en loopt dan verder.

Charlotte grijpt haar kans en loopt snel weg. Ze weet gewoon dat ik der niks kan maken met een docent nog in de buurt. Ze werpt me nog één blik, en damn wat is die blik een turn on. Zoveel zelfvertrouwen en arrogantie. Het is dat ik nog les heb straks maar anders, fack.

Ze loopt snel door en ik zie gewoon aan hoe ze loopt dat er veel spanning in der lijf zit. Ik loop naar het eerste de beste raam dat uitkijkt over het schoolterrein en wacht dan af tot ik der zie lopen. Ik pak mijn telefoon en app der nog voordat ze op de fiets stapt. Ik zie dat ze der telefoon gelijk opent. Ze leest het appje en ze twijfelt een lange tijd of ze wat gaat antwoorden. Doe het nou maar. Daar ga je anders echt spijt van krijgen..

Ze klikt haar telefoon uit en stopt hem terug in der zak. Ze springt snel op der fiets en fietst weg. Ik app der gelijk weer. Helaas bekijkt ze dit keer niet gelijk het appje en verlaat ze het schoolterrein. Waarschijnlijk durft ze hem niet te openen. En dat is der geraden ook, want dit was voor haar een hele domme zet.