Let me take control {18+}

Hoofdstuk 61

"Huh wanneer the fack is dat nou weer gebeurt?!" vraagt Jasmijn verbaasd. "Uhm 10 minuten geleden?" zegt Melissa. "Jezus ik mis echt veel. Eerst Char met der geheime meeting met Jake. Nu jij die weet ik veel wat heeft gedaan in de bosjes met een oudere jaars" zegt Jasmijn en ploft naast me op de grond. "Geheime meeting? Wat dan?" vraagt Melissa.

"Ik vertel dat later wel. Ben vooral mega pissed op hem nu" zeg ik geïrriteerd terwijl ik boos voor me uit staar. Het boeit me niet eens dat m'n kont nu zijknat is van de sneeuw waar ik in zit. Ik ben zo boos dat ik er niet eens over na kan denken hoe koud ik het wel niet heb. "Oh wat dan?" vraagt ze nieuwsgierig. "Ik vertel het zo wel" zegt Jasmijn zacht en gebaard dat ze me even met rust moet laten.

Na 2 uur lopen ben ik eigenlijk mijn meeste woede wel kwijt. Ik loop al de hele tijd bij Jasmijn en Martijn, lekker aan het derde wielen zoals altijd. Melissa loopt ofcourse weer bij een één of andere jongen. Zo is het eigenlijk altijd wel geweest. Ik die lekker derde wielt bij hun en Melissa met elke week een andere jongen. Dat Jasmijn en Martijn mij nog niet zat zijn joh.

Eindelijk zie ik het gebouw waar we verblijven weer in zicht komen. Ik krijg gelijk weer een soort energie om door te lopen. Ik praat vrolijk met Jasmijn tot ik plot iets keihard tegen mijn achterhoofd aan krijg. Ik voel al snel dat het een sneeuwbal is. Geïrriteerd draai ik me om. Ik kijk naar drie lachende jongens die elkaar de schuld geven van wie hem gooide. Met name Jake die zichzelf probeert te verdedigen.

Zonder na te denken pak ik boos sneeuw van de grond, maak er een soort van sneeuwbal van en gooi hem terug. Door mijn goede gooi kunsten wijkt mijn sneeuwbal af en beland hij op het hoofd van een docent. Uit schrik en schaamte doe ik mijn handen voor mijn mond. Naast me hoor ik Jasmijn heel stil "shit" zeggen. De jongens moeten nog harder lachen. Tot mijn verbazing is de docent niet boos maar gooit zelfs een sneeuwbal terug.

"SNEEUWBALLEN GEVECHT!!" wordt er door de grote groep geschreeuwd. Als kinderen op de basisschool pakken mensen sneeuw en maken er sneeuwballen van. Andere rennen weg en gaan dekking zoeken. Ik pak mijn kans om nog een keer een sneeuwbal te gooien richting het clubje jongens. Dit keer raak ik Jake zacht op zijn arm. Mij boeide het niet of het zacht was, ik raakte hem tenminste.

Hij kijkt kort naar zijn arm waar de sneeuwbal kwam en kijkt me dan uitdagend aan. Hij zucht kort en raapt wat sneeuw bij elkaar. Voordat ik kan reageren komt er een sneeuwbal met een razende snelheid op me af. Ik probeer nog achter Jasmijn te schuilen maar zonder succes. Hard komt de sneeuwbal op mijn rug. 

Zo gingen er nog wel een paar heen en weer. Tot ik me over gaf. Ik steek beide handen in de lucht en trek een smekend gezicht. Hij trekt kort een zielig gezicht terug en geeft dan toe om te stoppen. Dom van hem want ik geef me niet zo makkelijk gewonnen. Stiekem loop ik meer hun kant op. Hij heeft zich al lang weer omgedraaid en geniet van het sneeuwballen gevecht van zijn vrienden tegen een groepje meiden.

Ik sta nu denk nog geen drie meter van hem af. Al kijkt hij alleen met zijn ogen opzij dan ziet hij me al, lucky for me is hij te gefocust op hun. Het is nu of nooit. Ik pak zoveel mogelijk sneeuw als dat ik kan. Ik doe amper de moeite om er een goede sneeuwbal van te maken. Ik gooi hem en het komt recht op de zijkant van zijn gezicht.

Ik moet keihard lachen. Tot hij zich naar me toe draait. Uit bijna angst weet ik gewoon even niet wat ik moet doen. Hij veegt de sneeuw uit zijn gezicht en lacht op een manier die ik even niet kan plaatsen. Ik voel mezelf gewoon slikken, ik weet echt niet wat hij gaat doen.

In een snelle beweging heeft hij een arm van me vast en legt me in een soepele beweging op de grond. Ik had dus moeten rennen. Op zich best logisch als je net sneeuw in iemands gezicht gooit. Nee hoor ik wacht dom af met wat hij gaat doen. "Dat was niet zo slim hè?" zegt Jake terwijl hij mijn armen over pakt in één hand. Hij duwt mijn polsen tegen mijn borst waardoor ik niet kan op staan. Ondertussen zie ik zijn andere hand al de sneeuw in verdwijnen.

"Nee nee nee!" schreeuw ik hard en ik probeer me los te krijgen. "Normaal respecteer ik een nee wel maar dat had je eerder moeten bedenken" zegt hij. "Jake alsjeblieft! Sorry!" zeg ik smekend. "Te laat" zegt hij arrogant en ik voel een dikke laag sneeuw in mijn gezicht gedrukt worden.

Als de druk van mijn gezicht af is word ik met één beweging omhoog getild. Pas als ik sta en de sneeuw van mijn gezicht valt kan ik weer adem halen. Jake veegt lachend de overige sneeuw van mijn gezicht. "Sorry" zegt hij niet gemeend. Ik kijk hem geirriteerd aan. "Ah niet zo kijken. We kunnen anders wel even gaan douche om op te warmen. Mag je daar wel gaan smeken, misschien luister ik dan wel" zegt hij zacht en hij komt iets dichterbij terwijl hij nog wat sneeuw uit de onderkant van mijn haar plukt.

Ik kijk hem met grote ogen aan. En weer ben ik me goed bewust van mijn slikken. "Ben je nou aan het blozen of heb je zo'n rood gezicht van het inpeperen?" vraagt hij. Uit reactie sla ik hem tegen zijn buik. "Daar is dat pittige meisje gebleven" zegt hij lachend en hij kijkt me arrogant aan. Ik kijk arrogant terug. "Please ga mee douche. Maken we het net zo gezellig als de vorige keer" zegt hij terwijl hij naar mijn lippen kijkt en zijn eigen likt.

Voor het eerst voel ik me niet gelijk geïntimideerd door zijn opmerking. Integendeel zelfs, de woede van net komt weer omhoog. "Nee" zeg ik kalm. Hij kijkt me verbaasd aan. "Nee?" vraagt hij als of hij het niet goed verstond. "Nee" zeg ik nog een keer. Hij doet een stap achteruit, kijkt me even van top tot teen aan en trekt een gezicht van 'oké best'.

Hij kijkt even om zich heen en ik zie dat er van alles door zijn hoofd gaat. "Oké" zegt hij zacht. "Oké" zegt hij iets bozer. Voor ik het wist komt hij opeens naar me toe lopen en gooit hij me over zijn schouder. "Jake!" roep ik boos en sla op zijn rug in de hoop dat hij me los laat. Door de grote chaos van het sneeuwballen gevecht hebben vrij weinig mensen door wat er gebeurt, gelukkig.

Met moeite probeer ik me met mijn handen af te zetten aan zijn rug om mezelf los te krijgen. Maar wat ik ook doe, hoe erg ik ook met mijn benen schop, hij laat me niet los. Het doet ook best pijn hoe strak hij mijn benen vast heeft. Voor ik het wist loopt hij het gebouw in, de trap op, richting mijn kamer.