Let me take control {18+}

Hoofdstuk 29

Pov Charlotte

De dagen op school gaan traag voorbij. Ik ben zenuwachtig, maar excited voor zaterdag. Ik kom hem af en toe tegen in de gang, maar verder dan het uitwisselen van een glimlach naar elkaar komt het niet. Ik snap niet waarom ik zo verlegen ben bij hem in de buurt. Normaal ben ik wel wat stiller bij jongens dan bijvoorbeeld bij mijn vriendinnen, vooral als ze zo knap zijn als hij, maar dit is wel erg extreem.

Het is vrijdag avond. Ik zit op mijn kamer een boek te lezen wanneer mijn telefoon geluid maakt dat ik een bericht binnen krijg. Ik schrik me rot omdat mijn telefoon al een lange tijd stil was. Ik zet eerst mijn geluid uit en open dan het bericht.

Jake~ hey char, je bent morgen niet vergeten toch? Het is niet op een speciale plek of iets, gewoon bij mij thuis. Misschien dat dat helpt bij je kleding keuze :) zal ik je ophalen of kom je zelf naar mij toe? X

Ik voel gelijk mijn hart 10x sneller kloppen. Shit.. ik wil niet dat hij me ophaalt, dan is die auto rit waarschijnlijk super awkward. Maar ik wil niet aan mijn moeder vragen of zij me wilt brengen, dan weet ze gelijk dat ik met hem ga afspreken. Dan gaat ze weer allemaal vragen stellen en allemaal rare dingen denken waar ik helemaal niet op zit te wachten. Dat word fietsen.

Charlotte~ heeii, haha nee ben ik niet vergeten. Ik kom zelf naar je toe. Hoe laat zal ik er zijn?

Ik typ mijn bericht honderd keer opnieuw voordat ik hem verzend. Moest ik er toch wel een kusje achter zetten omdat hij het deed?? Of is dit gewoon prima? Naja ik kan het nu toch niet meer veranderen.

Jake~ 14:00 is prima

14:00!! Ik dacht we spreken maybe in de avond af ofzo, voor een paar uurtjes. Maar verwacht hij nu dat ik blijf eten of gaan we dan nu alleen de middag..?

Mijn stress niveau word steeds hoger. Ik probeer mezelf te kalmeren. Ik kan op zijn minst uitslapen... niet dat dat me gaat lukken, weet ik nu al..

Ik probeer nog wat ontspanning te zoeken in mijn boek, maar dat gaat moeizaam. Er flitsen de hele tijd scenario's door mijn hoofd over hoe morgen zou kunnen lopen. En nouja, laat ik het zo zeggen, ik ga uit van het ergste.

Zaterdag ochtend..

Ik schrik wakker. Gestresst zoek ik mijn telefoon. 5:47 zie ik staan op het felle scherm. Met half dicht geknepen ogen ga ik overeind zitten. Ik zie dat ik boven mijn dekens lig, ik heb mijn kleren van gister nog aan en mijn boek ligt naast me. Fijn... inslaap gevallen tijdens het lezen.

Ik stap uit bed en trek mijn kleding uit. Ik doe niet eens de moeite om een pyjama te zoeken. Ik stap weer terug in bed, dit keer wel onder de dekens. Ik gooi mijn bh op de grond en zoek blind naar mijn boek die nog in mijn bed lag. Als ik hem heb gevonden leg ik hem op mijn nachtkastje. Ik wilde bijna weer gaan slapen toen ik besefte dat ik nog geen wekker had gezet. Voor de zekerheid. Ik leg mijn telefoon ook op mijn nachtkastje en ik probeer weer verder te slapen.

Ik heb zo'n 3 uur lang dat ik half slaap en half wakker ben. Ken je dat? Dat je wel wakker bent en er bewust van bent wanneer je je omdraait maar een soort te moe bent om je ogen open te doen. En dat dan 3 uur lang...

Rond half 10 geef ik het echt op. Ik doe mijn wekker uit die nog niet was afgegaan. Ik ga op de rand van mijn bed zitten en wrijf in mijn gezicht om goed wakker te worden. Nou dan gaan we ons maar alvast klaar maken voor deze dag...

Toen ik helemaal gedoucht was stond ik voor de kast in dilemma. What the fack moet ik aan doen. Het was vandaag een vrij warme dag. Dus een lange broek werd hem sowieso niet. Uiteindelijk koos ik heel simpel voor een kort broekje met een shirt. En misschien doe ik er nog een vestje overheen aan.