Let me take control {18+}

Hoofdstuk 101

*Tip luister de muziek met oortjes in tijdens het lezen!
———————————————————————————

Blindelings loop ik de school uit. Pas na zo'n 50 meter heb ik door dat het keihard regent. Precies goed.. De tranen rollen net zo hard langs mijn gezicht als de regen. Ik denk dat het niet eens te zien is dat ik huil. Doelloos loop ik en loop ik steeds verder. Ik heb klappertanden door de kou en ik probeer mezelf warm te houden door mijn armen over elkaar heen te slaan. Ik schop mijn schoenen halverwege uit als ik mijn voeten niet meer voel. Ik pak ze op en houd ze maar vast tijdens het lopen. De nog koudere grond geeft een rilling over mijn lijf.

Ik eindigde na een wandeling wat wel een uur leek te duren voor het grote hek van Jake zijn oprit. Ik kijk omhoog naar het meters hoge hek en de regen spoelt de laatste tranen van mijn gezicht. Ik heb al zo lang gehuild dat er op dit moment niks meer uitkomt. Ik heb niet eens door gehad dat ik richting het huis van Jake ben gelopen. Waarom liep ik niet gewoon naar huis? Waarom heb ik me verdomde jas niet eens gepakt? Ga ik nu serieus bij hem aanbellen?

Boosheid en frustratie nemen nu het verdriet over. Ik duw tegen het hek en thank god hij is gewoon open. Ik loop op mijn blote voeten over de kiezelsteentjes van de oprit, maar door de hele situatie voel ik die pijn niet eens. Als ik voor de deur sta laat ik mijn hakken vallen. Na een korte twijfel klop ik zacht op de deur. Hoe boos ik ook ben, ik heb gewoon geen kracht in mijn armen op dit moment.

Een klein vrouwtje doet de deur open en ik loop gewoon langs der zonder op een uitnodiging naar binnen te wachten. Er springt kippenvel op mijn lijf als de warmte van het huis mijn koude lichaam raakt. Niet beseffende dat mijn voeten mega vies zijn en ik water drup als een gieter loop ik over de prachtig witte vloer naar de trap. "Mevrouw?" hoor ik het kleine vrouwtje nog roepen maar ik loop gewoon de trap op naar boven. Ik loop Jake zijn kamer binnen maar als ik hem zie verstijf ik gelijk.

"Zo jij bent al vroeg, geen leuk gala zonder mij zeker?" lacht Jake als hij zich nog niet naar me heeft omgedraaid. "Jezus Char! Ben je door een slagveld hierheen gekomen" zegt hij geschrokken als hij zich omdraait en me ziet. Hij loopt snel naar me toe maar als hij me wilt aanraken doe ik twee stappen naar achter. Hij kijkt me verbaasd aan. "Char wat is er?" vraagt hij. Ik geef geen antwoord. "Waar zijn je schoenen?" vraagt hij verbaasd. "Hé heb je gehuild?" vraagt hij dan. "Char?!" zegt hij gefrustreerd als ik nog geen antwoord heb gegeven.

"Is het waar?" vraagt ik zacht. "Is wat waar? Char zeg godverdomme wat er aan de hand is" vraagt hij nog steeds gefrustreerd. "Wat Timo heeft gezegd" zeg ik als of hij dan wel zou begrijpen wat ik bedoel. "Wat heeft Timo gezegd?" vraagt hij. "Dat je met een docent hebt geneukt op kamp" zeg ik en ik kijk hem niet aan. Ik sta er als een klein verzopen katje bij die zichzelf warm probeert te houden. Ik zie nu ik naar de grond kijk dat er al een plas aan water rond mijn voeten ligt.

"Char, kom op-" begint hij dan. "Is het waar?!" onderbreek ik hem. Hij kijkt me wanhopig aan. "Char ik-" probeert hij te zeggen. "Ja dus" zeg ik. "En met Stacey? Is het waar dat je op kamp eerst met haar hebt geneukt en toen dood leuk met mij?" vraag ik boos. "Char luister" zegt hij en hij komt weer dichterbij. "Raak me alsjeblieft niet aan" zeg ik en ik loop langs hem verder zijn kamer in.

"Was het de kick? Was dat het? Was het de seks die je eruit kreeg? Hm? Wat was het?" zeg ik pissig en ik blijf met mijn rug naar hem toe staan. "Voor jouw was het misschien een spel, maar voor mij was het echt weet je" zeg ik en ik draai me terug om naar hem. Ik voel de tranen alweer langs mijn wangen lopen. Een gevoel van overgave gaat over mijn lijf.

"Char alsjeblieft luister" begint hij en hij loopt weer naar me toe. Ik doe een stap achteruit om te laten merken dat ik hem nog steeds niet in de buurt wil hebben. "Ik wil gewoon eerlijk zijn" gaat hij verder. "Hoe vaak?" vraag ik nog voordat hij verder kan gaan. "Op kamp?" vraagt hij lichtelijk twijfelend of je zoiets wel moet vragen nu. "Nee, de hele periode, vanaf onze eerste kus tot nu" zeg ik. "Weet.. ik niet.." zegt hij. Nog meer tranen rollen over mijn gezicht.

"Waarom..?" vraag ik en zelfs ik hoor hoe gebroken die vraag klonk. "Char geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik echt iets voor je voel" gaat hij wanhopig verder. "Maar je kan het niet zeggen, toch?" merk ik op en nog meer tranen rollen over mijn wangen als ik besef hoe pijnlijk dat wel niet is. "Het spijt me echt. Ik probeer echt aan mezelf te werken. Dat meen ik echt. Zeg me alsjeblieft hoe ik het goed kan maken" zegt hij en ik zie aan hem dat hij me het liefst wilt vastpakken maar zich inhoud.

"Ik uhm..." zeg ik maar ik krijg er gewoon niks uit. Ik besef nog half niet eens wat er nu allemaal aan de hand is. "Char kijk me alsjeblieft aan" zegt hij en hij komt recht voor me staan. Hij pakt mijn handen vast. "Ik vind je echt heel leuk. Voor mij is het ook echt" gaat hij verder. "Maar eerst niet.." zeg ik zacht. "En het spijt me echt heel erg.." zegt hij zacht terug. "Kamp was twee weken geleden..." zeg ik als ik besef dat hij dan nog letterlijk twee weken geleden seks heeft gehad met iemand anders. Ik trek mijn handen uit die van hem. "Ik weet het... maar geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik je echt heel leuk vind.." zegt hij en hij probeert mijn ogen te vinden.

"Zeg het dan..." zeg ik zacht. Hij blijft stil. "Zeg dan dat je van me houd..." zeg ik en de tranen rollen steeds harder over mijn gezicht hoe langer hij stil blijft. Ik voel letterlijk een steek in mijn hart. Ik kijk hem aan en ik zie in zijn ogen dat hij het gewoon niet kan. Ik loop zo snel als ik kan zijn kamer uit. "Char wacht!" roep hij me achterna en ik hoor dat hij me achterna loopt.

Ik probeer het niet maar ik huil hoorbaar en door de tranen zie ik bijna de treden van de trap niet als ik daar snel vanaf ren. Jake zit me op de hielen maar grijpt me niet vast zoals hij normaal zou doen. Ik wil de voordeur open maken maar hij duwt hem net zo hard weer dicht. Zijn grote lijf staat als een koepel over me heen. "Char..." zegt hij wanhopig. "Laat me alsjeblieft gaan..." zeg ik door mijn tranen heen. Hij slaat zijn vuist tegen de deur maar doet dan toch een stap achteruit. Ik wacht heel even om er zeker van te zijn dat hij me laat gaan en glip dan zo snel mogelijk de deur uit. Huilend ren ik weg.