The Mysterious Girl of Terrensia Academy [Completed]

Chapter 96: After the War

SHAMIERE'S POV

NAGISING ako mula sa sinag ng araw na tumatama sa aking mukha mula sa nakabukas na bintana.Minulat ko ang aking mga mata at napagtantong nasa loob ako ng isang pamilyar na silid.Umupo ako mula sa pagkakahiga at inikot ang paningin sa kwartong kinaroroonan ko.

Nasa loob ako ng sarili kong kwarto.

Nangunot ang noo ko at takang-taka habang sinusuri ang bawat gamit na madapuan ng mga mata ko.Bumalik sa alaala ko ang mga nangyari bago ako tuluyang mawalan ng malay.

Ang digmaan.

Ang pagguho ng buong Akademiya.

Ang pagkatalo ng mga kalaban.

Ang pagkamatay ni Zokus.

At ang pagligtas sa akin ng babaeng nakasalakot na walang iba kundi si Dawn.

Si Dawn,hindi ko alam kung bakit niya yun ginawa,kung bakit niya ako iniligtas.Pero kahit anuman ang dahilan niya ay nagpapasalamat pa rin ako at nawakasan na niya ang kasamaan ni Zokus.Pero hindi ibig sabihin nun na nawala na ang paghihinala ko sa kaniya.Alam ko at sigurado akong hindi siya kakampi,dahil isa siyang kalaban.Ang tanging tanong na bumabagabag sa akin ngayon ay kung bakit niya nagawa yun? Kung isa siyang kalaban at kaanib ng mga Zokusians,bakit niya pinatay si Zokus?Bakit niya pinatay ang Hari nila? Si Zokus, si Zokus na nagpakilala bilang si Professor Harson.Kaya pala pansin ko na noon palang na may kakaiba sa kaniya.Yun pala ay dahil isa siyang kalaban,Hari ng mga kalaban.

Wala sa sariling ipinilig ko ang ulo ko.Ang mahalaga,tapos na ang digmaan.Wala na siya,hindi na siya makakapaghasik pa ng lagim.

Bumaba ako sa kama at tinuloy ang pagtingin-tingin ng mga gamit ko sa loob ng silid.Sa pagkakaalala ko,gumuho ang buong Akademiya,kaya isang palaisipan kung bakit ni isa sa mga gamit ko ay walang nawala o nasira.Pero nang maalala ko na ang mundong ginagalawan namin ay mundong puno ng mahika ay nabigyan ng sagot ang katanungan ko.

Pumunta ako sa banyo para maglinis ng katawan.Nang mapadaan sa salamin ay tiningnan ko ang sarili ko.Naging permanente na ang hanggang bewang na malaalong kulay gintong buhok ko,maging ang mga mata ko ay kulay ginto.Pinakiramdaman ko din ang sarili ko kung may natitira pang lason sa katawan ko,pero wala na akong naramdaman.Siguro ay tuluyan na itong nawala habang wala pa akong malay.

Matapos suriin ang sarili ay nagtuloy na ako sa pagligo.

Ilang minuto lang ang inilagi ko sa banyo at hindi nagtagal ay natapos din agad ako.Lumabas ako at nagbihis ng maayos na damit,balak kong pumunta sa cafeteria para kumain.Nang makuntento na sa ayos ko ay akmang bubuksan ko na ang pintuan ngunit otomatiko na itong bumukas at iniluwa nito ang mga kaibigan ko habang nanlalaki ang mga matang nakatingin sa akin.

"Sh-Sham? Gising kana?" Nauutal na sambit ni Mitch at hinawakan pa ako habang hindi makapaniwalang sinusuri ang kabuuan ko.Nagtaka ako sa inaasta niya,pero nang tingnan ko ang iba ay ganun din sila dahilan para mapakunot-noo ako.

Tuluyan na silang pumasok mula sa pintuan at sunod-sunod na nagsilapitan sa aking lahat.Ngunit hindi ko inaasahan na may isang tao pang huling papasok mula sa labas ng dormitoryo.

Si Dawn.

Napatingin ako sa kaniya at ganun din siya sa akin.Naputol lang ang pagtitigan namin nang muling magsalita si Mitch.

"Sh-Sham, gising kana nga!" Daglian niya akong niyakap ng mahigpit na siyang ikinagulat ko.Tiningnan ko ang iba at ganun pa rin ang reaksyon sa mga mukha niila,subalit nang ibaling ko ang paningin ko sa isang gawi ay tumigil ito sa lalaking biglang nagpatibok ng mabilis sa puso ko.