The Mysterious Girl of Terrensia Academy [Completed]

Chapter 102: The Truth

SHAMIERE'S POV

"Mahal kita at hinding-hindi ko na uulitin pa ang ginawa ko kanina.Hinding-hindi na kita pagdududahan,pakikinggan na kita."

Bahagya kong inilayo ang mukha ko sa kaniya para makita ang itsura niya.Nakangiti siyang tumingin pabalik sa akin at dinampian ng halik ang noo ko.

"Pangako?"

"Pangako."

"Hindi mo na ulit ako sasaktan?"

"Hinding-hindi na kita sasaktan pa,because hurting you means hurting myself too.I love you Sham, I love you and I'm sorry for not believing you."

***

"Hinding-hindi kita iiwan kahit anong mangyari.Talikuran ka man ng buong mundo,nandito lang ako laging nasa tabi mo."

N-Nangako ka Theo,n-nangako ka.

Biglang bumalik sa isipan ko ang mga salitang pinangako niya sa akin noon.Mga pangakong hindi niya nagawang tuparin,mga pangakong napako.Dito mismo sa lugar na'to.Dito siya nangako sakin na hinding-hindi na niya ko sasaktan,pero hindi ko inaasahang dito rin niya sisirain ang pangako niyang yun.

Patuloy pa rin sa pagbuhos ang malakas na ulan na siyang dumadampi sa balat ko.Nanginginig na ako sa tindi ng lamig ngunit mas nanaig sa akin ang sakit,ang sakit dulot ng lahat ng nangyayari.

Hindi ko na alam kung anong gagawin ko.Hindi ko na alam kung sino pa ang lalapitan ko.

Ngunit biglang may sumagi sa isip ko dahilan para muli na naman akong mabuhayan ng loob,kahit papano'y nabawasan ng lungkot ang nararadaman ko nang bigla kong maalala ang lalaking kahit kailan ay maniniwala sa akin,ang lalaking kahit kailan ay hinding-hindi ako pagdududahan.

Si Miko.

Tama,si Miko.Alam kong maniniwala sila sa sasabihin ko,sila ni Faila.Alam kong hindi nila gagawin ang ginawa sakin ng iba,alam kong hindi nila ako bibiguin.

Gamit ang buong lakas ay dahan-dahan akong tumayo mula sa pagkakaluhod.Pinunasan ko ang mga luhang nahahaluan na ng ulan sa mga mata ko at kinontrol ang sarili mula sa pagiyak at pagkuwa'y nagsimulang humakbang paalis doon.

Ilang saglit pa ay namalayan ko nalang na naglalakad na ako patungo sa hardin kung saan kami dati madalas na pumupuntang dalawa ni Miko.Inaamin ko sa sarili kong kinakabahan ako,kinakabahan ako dahil sa takot.Sa takot na baka gaya nila ay kamuhian din niya ako,gaya nila ay ipagtabuyan din niya ako,at gaya nila ay iwan din ako.

Pero hindi dapat ako kabahan ng ganito,dahil alam ko sa sarili ko na hinding-hindi ako bibiguin ni Miko,alam kong hindi niya ako iiwan.

Makalipas pa ng ilang minutong paglalakad ay tumila na rin ang ulan,gayunpaman ay basang-basa na ang aking kabuuan.Hindi ko nalang pinagtuunan ng pansin yun at muling nagpatuloy ulit sa paglakad,maya-maya pa'y narating ko na ang hardin.Mula sa kinatatayuan ko ay kitang-kita ko ang walang katao-taong hardin dahilan para bumagsak ang balikat ko.Inilibot ko pa ang paningin ko sa buong paligid ngunit ni anino niya ay hindi ko nakita.Napabuntong-hininga nalang ako at naramdaman ko na naman ang pagbabara ng lalamunan ko senyales na paiyak na naman ako.Ngunit mabilis ko iyong pinigilan,agad akong tumingala sa itaas para hindi tuluyang pumatak ang namumuong luha sa mga mata ko at pinunasan ang mga yun.

"W-Wag kang mawalan ng pag-asa Sham,k-kaya mo pa." Pagpapalakas ko ng loob ng sarili ko kahit na rinig na rinig ko na ang pagkabasag nito.

"S-Si Faila,b-baka nandun si Faila sa gubat." Nagmumukha na akong desperada para sa sarili ko pero wala akong pakialam,ang gusto ko lang ngayon ay ang makahanap ng kakampi.Makahanap ng taong masasandalan ko.Makahanap ng taong magsasabi sakin na magiging maayos din ang lahat.