The Mysterious Girl of Terrensia Academy [Completed]

Chapter 104: Set Up

SHAMIERE'S POV

"Sinong nagsabing tutulungan mo siya?"

Agad akong bumitaw mula sa pagkakayakap ni Amanda at nilingon mula sa likuran ko ang nagsalita nun.Doon ko nakita si Serene na mag-isang nakatayo at nakatitig sa akin ng masama.

"Hindi mo siya tutulungan Amanda, dahil kulang pa yang sinapit niya!Kulang pa yan sa lahat ng kasinungalingan at pagtataksil na ginawa niya sa atin! Kulang pa yan bilang kabayaran sa pagpatay niya kay Mitch! Kulang na kulang!"

Sigaw niya na naghatid ng matinding kirot sa dibdib ko.Maluha-luha at iika-ika akong naglakad papalapit sa kaniya at walang pagdadalawang isip na lumuhod sa harapan niya.Sibukan kong abutin ang mga kamay niya ngunit mabilis lang niya itong tinabig.

"S-Serene,paniwalaan m-mo naman ako oh,h-hindi ako ang gumawa nun kay Mitch.Hinding-hindi ko magagawa yun sa kaniya-"

"Pwede ba?! Tama na! Wag mo ng asahang paniniwalaan ka pa namin!" Saglit niya akong tinitigan mula ulo hanggang paa.

"At wag mo ding asahang kakaawaan kita dahil hindi ka nakakaawa!" Dugtong niya at mabilis akong nilampasan na sinadya pang banggain ang balikat ko dahilan para bumagsak ako sa lupa na siyang kinakirot ng buong katawan ko.

"Sham!" Akmang lalapit na sakin si Amanda nang pigilan siya ni Serene.

"Amanda let's go!"

"P-Pero Se-" Napatigil siya nang hawakan siya ni Serene ng mariin sa braso.

"I said let's go!" Walang nagawa si Amanda kundi ang tingnan ako ng may awa sa mga mata at sundin si Serene.

Tanging pag-iyak nalang ang nagawa ko nang magsimula silang tumalikod at maglakad paalis.Subalit hindi pa man din sila tuluyang nakakalayo ay naglakas-loob na akong magsalita.

"H-Hanggang kailan?" Paunang pahayag ko,nakita ko namang huminto sila.Pinilit kong punasan ang mga luhang patuloy sa pagtulo mula sa mga mata ko.

"H-Hanggang kailan niyo ko pa-parusahan sa kasalanang h-hindi ko naman ginawa? H-Hanggang k-kailan matatapos ang p-paghihirap ko?Ang pagdurusa ko?H-Hanggang kailan Serene?" Namamaos na ang boses kong sambit sa kanila.Marahas namang lumingon sa gawi ko si Serene at suminghal.

"Wag na wag mong sasabihing hindi ikaw ang may gawa dahil kitang-kita namin! Ktag-kita namin ang pagpatay mo sa kaniya! At kahit kailan ay wag mo ng asahang matatapos ang pagdurusa mo dahil habang buhay ka namin sisilingin bilang kabayaran sa ginawa mo!" Matapos nun ay muli na niyang hinila si Amanda papalayo sa akin.

Tanging paghikbi nalang at pagyakap sa sarili ang nagawa ko.Napayuko ako habang nanatiling nakasalampak sa maduming lupa.

"K-Karapat dapat lang sayo yan." Dahan-dahan akong napatingala sa boses na narinig at doon ko nasilayan ang galit sa mga mata ng lalaking ngayo'y nasa harapan ko.

"K-Kean." Utal na usal ko sa kaniya.

"Kung tutuusin ay hindi pa sapat ang dinadanas mo ngayon." Namuo ang mga luha sa mga mata niya na agad naman niyang pinunasan.Galit man ang mga ito ay hindi niya pa rin maitago ang sakit at lungkot na nakabalatay dito.

Pero mas nasaktan ako sa sunod na sinambit niya.

"P-Pinatay mo si Mitch,Sh-Sham...kaya kulang pa yan.K-kulang pa yan sa lahat."

Gamit ang natitira kong lakas ay gumapang ako papalapit sa kaniya at hinawakan ang kamay niya.

"K-Kean,p-pati..pati ba naman i-ikaw? Kean,h-hindi totoo ang lahat ng ibinibintang nila sa akin,hindi totoong pinatay ko si Mitch.P-Paniwalaan mo naman ako oh."