The Mysterious Girl of Terrensia Academy [Completed]

Chapter 57: Tears of Sadness

Serene's POV

I felt guilty. I acted like i'm really sure to what i am saying but now that we already know the truth i just want to slap my face.I want to curse myself for shouting and for accusing Sham.

She don't deserved those hurtful words when in fact she's the one who saved us from that monster. We saw how she burned the giant monster into ashes.We saw how powerful she is.We saw how she fell in Theo's arms unconsiously.

But we also saw the pain in her eyes the moment we accused her.

"Nakokonsensya ako." Napatingin ako kay Mitch nang marinig ko siyang magsalita.Nasa tambayan kaming lahat ngayon at parehas kaming nakapangalumbaba sa upuan.

"Hindi lang ikaw Mitch,nung una pinaghinalaan na natin ang pagkatao niya,naulit na naman." Tugon pa ni Eros.

"We should've believed her." Sabat naman ni Van.

"Hindi niya naman kasi tayo masisisi, i mean wala tayong kaalam-alam sa kaniya." Ani Megan.

"Kahit na, mali pa rin na pinagdudahan natin siya.Parang kinwestyon na din natin ang samahan natin sa kaniya." Bea.

"I-I need to do something.Kailangan kong bumawi sa kaniya." Sambit ko na nagpatigil sa kanila.Tiningnan nila akong lahat.

"What do you mean?" Si Lash.

"Basta, can you guys help me?"

"Ano nga ang gagawin?"

"I'll make it up for her.Gusto kong humingi ng tawad kay Sham,she don't deserve to be treated like that."

"Count us in."

"Tawagin niyo si Theo."

SHAMIERE'S POV

Malapit ng gumabi kaya napagpasyahan kong bumalik na sa dormitoryo.Kanina pa kami umalis ni Theo sa rooftop at dun kami nanatili sa cafeteria.Pero hindi pa man din kami nakakatagal ng cafeteria ay bigla nalang siyang may tiningnan sa likuran ko ngunit nang tingnan ko yun ay wala naman akong nakita,nagtaka pako nang bigla nalang siyang tumayo at nagpaalam sa akin dahilan para maiwan akong mag-isa dun.

Kaya ito ako ngayon at tinatahak mag-isa ang daan patungong dorm.

Habang naglalakad sa isang madilim na daanan ay nakaramdam ako ng isang presensyang nasa likuran ko.Binalewala ko yun at nagpatuloy nalang sa paglalakad.Pero ilang minuto pa ang nagdaan ay nararamdaman ko pa rin ang presensya ng taong iyon kaya balak ko na sana siyang lingunin nang matigilan ako sa taong nasa harapan ko.

"Van?" Tawag ko sa kaniya at pinasadahan ang kabuuan niya.Nakasuot siya ng isang pormal na damit at masasabi kong bagay ito sa kaniya.

"H-Hey." Utal na bati niya sakin at humakbang papalapit.Hindi siya makatingin ng diretso sa mga mata ko senyales na nahihiya siya.

Nilingon ko ang likuran ko at hindi ko na naramdaman ang kakaibang presensyang naramdaman ko kanina lang.

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko sa kaniya matapos kong ibalik sa kaniya ang paningin ko.

"S-Sham, I-I know i'm such a jerk but please.Accept my apology." Mahinang sambit niya.Napatingin ako sa mga mata niya at pilit iyong hinuhuli ngunit iniiwas niya pa rin ito.

"Huwag kang mag-alala,pinapatawad na kita."

Agad siyang napatingin sakin at kita ko ang tuwa sa ekspresyon ng mukha niya.

"Talaga?" Tumango ako sa kaniya sanhi para ngumiti siya.

Humakbang siya papalapit sa kinatatayuan ko.