1283--------1284

148 7 0
                                    

အခန်း (၁၂၈၃)(စာစဉ် ၉၂- အပိုင်း ၉)
“စာလုံးများကင်းမဲ့နေသော စာ”

စက္ကန့်အနည်းငယ် ကြာပြီးနောက် ရဲရှောင်လည်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ပြန်ဖြစ်သွားသည်။

ထို့နောက် ခေါင်းကိုငုံ့လျက် တိုးညှင်းသော အသံ ဖြင့် -

“သွားကြစို့ . . .”

(ရတာရှိရင် ဆုံးရှုံးတာလည်း ရှိမယ်၊ တစ်ခုလိုချင် ရင်တော့ တစ်ခုကို ဆုံးရှုံးရမှာပဲ၊ အရာအားလုံးကို ပိုင် ဆိုင်ချင်နေလို့တော့ မဖြစ်ဘူးပေါ့ . . .)

ရဲရှောင် တွေးရင်း ဝမ်းနည်းစိတ်က ရင်တစ်ခုလုံး ပြည့်ကြပ်လာသည်။

ထိုဝမ်းနည်းစိတ်က အလွန်ပြင်းထန်လှပြီး သူ့ကို ပင် သေစေနိုင်လောက်သည်။

နောက်ဆုံးတွင် ရဲရှောင်လည်း သက်ပြင်းချလိုက် ပြီး ထွက်ခွာတော့ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ထိုအချိန် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တစ်ချက်လင်းလက် သွားပြီးနောက် ချက်ချင်းပင် ပျောက်ကွယ်သွား၏။

အလွန်လျင်မြန်လှသော နှုန်းပါပင်။

လက်ရှိတွင် သူ၏ စွမ်းအင်များကို ဖုံးကွယ်ထားရန် မလိုတော့။

ထို့ကြောင့် ကျယ်လောင်သော အသံကြီးနှင့်အတူ ကောင်းကင်ထက်သို့ လျပ်စီးပမာ တိုးဝင်သွားခြင်း ဖြစ် သည်။

ဤသည်မှာ ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးကို အုပ်စိုးနိုင်စွမ်းရှိ သည့် မူလတာအိုအဆင့် ထိပ်သီးပညာရှင် တစ်ဦး၏ စွမ်းအားများပင် ဖြစ်၏။

ထိုအချိန် ကောင်းကင်ထက်၌ တိမ်မဲများ ဖုံးလွှမ်း နေချိန် ဖြစ်သည်။

သို့သော် ရဲရှောင်၏ အမြန်နှုန်းကြောင့် လျပ်စီးများ ပင် လင်းလက်သွား၍ အဆိုပါ တိမ်မဲများမှာ ပျိုးခနဲ ပျက်ခနဲ ဝင်းလက်သွားကြသည်။

ရဲရှောင်မှာ မည်သူမှ လိုက်မမီနိုင်အောင်ပင် ပြေး ထွက်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။

ကျန်လေးဦးမှာလည်း ရဲရှောင်နည်းတူ လျင်မြန်လှ သော နှုန်းဖြင့် ကောင်းကင်ထက်သို့ တိုးဝင်သွားကြ သည်။

ထို့ကြောင့် ရဲမြို့တော်၏ ကောင်းကင်ထက်တွင် လျှပ်စီးများလျပ်၍ မိုးကြိုးသံများဖြင့် ဆူညံနေပါတော့ သည်။

မိုးကောင်းကင်အောက်မှကလဲ့စား (အတွဲ ၅) မိုးေကာင္းကင္ေအာက္မွကလဲ့စားWhere stories live. Discover now