မိုးကောင်းကင်အောက်မှကလဲ့စား (အတွဲ ၅) မိုးေကာင္းကင္ေအာက္မွကလဲ့စား

1935------1950

အခန်း (၁၉၃၅)(စာစဉ် ၁၅၅- အပိုင်း ၁)
“မအပ်စပ်သော လက်ထပ်ထိမ်းမြားမှု”
ဝမ်အာနှင့် ချူးအာတို့ နှစ်ယောက်လုံး ကတုန်ကယင် ဖြစ်သွားကြ၏။ မန်ဟွာချင်း ပြောသည့် ကိစ္စမှာ သူမ တို့၏ နှလုံးသားထဲတွင် ယခုအချိန်အထိ စွဲထင်ကျန်နေတုန်းပင် မဟုတ်ပါလား။
ထို့ကြောင့် ထိုကိစ္စကို မည်သည့်အချိန်စဉ်းစားစဉ်းစား ထိတ်လန့်နေကြတုန်းပင်ဖြစ်၏။ တစ်နည်းအားဖြင့် သူမတို့ ဘဝတစ်လျှောက် ကြုံတွေ့ရသည့် ဒုက္ခများအနက် အကြီးမားဆုံး ဘေးဒုက္ခဟုပင် ဆိုနိုင်သည်။
ထိုသို့သော ကိစ္စမျိုးကို သူမတို့အဖို့ မည်သို့ မမှတ်မိဘဲ နေပါမည်နည်း။ ထိုစဉ်တုန်းက ရဲရှောင် ပေးသည့် ဆေးလုံးများကြောင့်သာ မဟုတ်ပါက သူမတို့နှစ်ဦးအနေဖြင့် အသက်ပင် ဆုံးရှုံးသွားနိုင်ပေသည်။
“လုပ်တဲ့လူက ငါပဲ . . . မင်းတို့ ငါ့သားကို ခစားနေရတာနဲ့တင် မင်းတို့အတွက် ကံကောင်းမှုကြီး ဖြစ်နေပြီ၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါနဲ့တင် မကျေနပ်ဘဲ ရှေ့ဆက်တိုးမယ်ဆိုရင် မင်းတို့က လွန်ကျူးရာ ရောက်သွားပြီ . . .”
မန်ဟွာချင်းမှ အေးစက်စက်အသံဖြင့် ပြောလိုက်၏။
“ငါဒီနေ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောမယ် ဒါပေမယ့် အဲဒီမတိုင်ခင် မင်းတို့ကို ငါတစ်ခုမေးချင်သေးတယ်၊ မင်းတို့ ငါ့ကို မုန်းသလား . . .”
မိန်းကလေးနှစ်ဦးမှာ မန်ဟွာချင်း၏ ရုတ်တရက် အမေးကြောင့် ဆွံ့အသွားကြသည်။
ထိုနေ့က ပြုလုပ်ခဲ့သည့် အဓိက လက်သည်က မန်ဟွာချင်း ဖြစ်နေ၏။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမတို့၏ ဆရာ ဖြစ်သူ သခင်ကြီးဘိုင်က ထိုကိစ္စကို ဆက်လက်စုံစမ်းခြင်းမပြုဘဲ နှုတ်ဆိတ်နေသည်မှာ အံ့ဩစရာတော့ မရှိချေ။
ဝမ်အာနှင့် ချူးအာတို့မှာ ဆန်းကျယ်လှသည့် ဖြစ်ရပ်ကြောင့် မျက်လုံးများ ပြာဝေနေပြီဖြစ်သည်။ သူမတို့ကို လွန်ကျူးခဲ့သည့်လူမှာ မျက်စိရှေ့မှောက်တွင် ရောက်နေသည့်တိုင် ဘာမှမတတ်နိုင်ဘဲ ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား။
အကယ်၍ ထိုအချိန်ကသာ သူမတို့ သေဆုံးသွားပါက ဆရာဖြစ်သူနှင့် ထာဝရ ဝေးကွာသွားနိုင်ပေသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုသို့ဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့သောလူကို မည်သို့ မမုန်းတီးဘဲ နေပါမည်နည်း။
သို့သော် အဓိက ပြုလုပ်ခဲ့သည့် တရားခံမှာ ဆရာဖြစ်သူ၏အမေ ဖြစ်နေ၏။ သူမတို့အဖို့ မည်သို့‌ ရှေ့ဆက် လုပ်ရပါမည်နည်း။
“မင်းတို့တွေ ဘိုင်ချန်ကို လုံးဝ လက်မထပ်သင့်ဘူး အဲဒါက မင်းတို့ရဲ့ မျိုးရိုးဇစ်မြစ်၊ မင်းတို့ရဲ့ အရည်အသွေး၊ အကြောင်းအရာတွေကြောင့် မဟုတ်ဘူး . . .”
မန်ဟွာချင်းမှ အေးစက်စက်ပြုံးရင်း ပြောလိုက်၏။
“ငါပြောခဲ့သလိုပဲ မင်းတို့တွေက ချန်အာကို နှစ်ပေါင်းများစွာကြာအောင် ခစားခဲ့ကြတယ်၊ မင်းတို့ရဲ့ ကိုယ်၊ စိတ်နှလုံး အားလုံးကို သူ့အပေါ်မှာ နှစ်မြုပ်ခဲ့ကြတယ်၊ ဒါကို ငါကောင်းကောင်းသိပါတယ်၊ မင်းတို့ကြောင့် ငါ့သားက ဒီနေ့လို အခြေအနေအထိ ဖြစ်လာတယ်လို့တောင် ပြောလို့ရတယ် . . .”
မန်ဟွာချင်းမှ ပြောလက်စ စကားကို ခဏတာမျှ ရပ်နားလိုက်၏။ ထို့နောက်မှ -
“လက်ထပ်တဲ့ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး ပြောရရင်တော့ ငါတို့မျိုးနွယ်စုရဲ့ လက်ထပ်မှုက မျိုးရိုးနဲ့သက်ဆိုင်တယ် ဆိုပေမယ့် ဒါကအပြင်ပန်းလောက်ပဲရှိသေးတယ်၊ သာမန်လူတစ်ယောက်အတွက်ကတော့ ကိုယ်ချစ်တဲ့လူနဲ့ ကိုယ် လက်ထပ်လို့ရတာပေါ့ . . .”
“ဒါပေမယ့် မင်းတို့မှာက မတူဘူး၊ အခုလို ကိစ္စမျိုးတွေသာမရှိရင် ငါရောမင်းကြီးရောက ချန်အာကို ခက်ခဲ အောင် လုပ်မှာမဟုတ်ဘူး . . .”
မိန်းကလေးနှစ်ယောက်လုံး မျက်နှာဖြူရော်ရော် ဖြစ်သွားကြ၏။
မန်ဟွာချင်းက အရာအားလုံးကို ပွင့်လင်းစွာပင် ပြောနေသည် မဟုတ်ပါလား။
“ငါဘာလို့ အဲဒီလို လုပ်ခဲ့တာလဲဆိုတော့ မင်းတို့က လူသား မဟုတ်လို့ပဲ . . .”
ထိုစကားက ဝမ်အာနှင့်ချူးအာတို့၏ စိတ်နှလုံးအား ပြိုလဲသွားစေလေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမတို့၏ မျက်နှာ များက ပြိုတော့မည့် မိုးလိုသာ ရှိနေကြ၏။
“ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ ချစ်ကြတယ်ဆိုတာက သဘာဝတရားပဲ၊ ကလေးတွေ မွေးဖွားကြတယ်ဆိုတာကလည်း သဘာဝတရားကြီးရဲ့ ဖန်တီးမှုပေါ့ ဒါပေမယ့် မတူညီတဲ့ မျိုးစိတ်နှစ်ခုကြား လက်ထပ်မှုကတော့ အပြစ်ပြောစရာ ရှိနေတယ် . . .”
ဝမ်အာမှ ကတုန်ကယင် အသံဖြင့် -
“ဘာ . . . ဘာပြဿနာလဲဆိုတာ မေးလို့ရမလား သခင်မ . . .”
“ဟမ့် . . . မင်းတို့တွေက အတွေ့အကြုံ မရင့်ကျက်ကြသေးဘူးပဲ၊ မင်းတို့တွေက ချန်အာနဲ့အတူ ဖြတ်သန်း ခဲ့ကြတယ်ဆိုပေမယ့် အတိုင်းအတာတစ်ခုထိတော့ မရောက်သေးဘူး၊ လောကကြီးအကြောင်းကို ကောင်းကောင်း မသိကြသေးဘူးပေါ့လေ . . .”
“ဘယ်မျိုးစိတ်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် အမေက ကလေးတစ်ယောက်ကို မွေးဖွားတယ်ဆိုတာက ကောင်းကင်တာအိုရဲ့ အလိုဆန္ဒအရပဲ ဒါပေမယ့် ဒီကလေးမွေးတဲ့အချိန်မှာ အမေဖြစ်သူက ဘေးဒုက္ခနဲ့ရင်ဆိုင်ရတယ်၊ ကလေးရဲ့ မွေးနေ့ က အမေရဲ့ ကပ်ဘေးကို ကြုံရတဲ့နေ့ပဲပေါ့ . . .”
“အခုလက်ရှိ မင်းတို့က လူပုံစံတွေဆိုပေမယ့် မင်းတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ . . .”
မန်ဟွာချင်းမှ ဝမ်အာနှင့်ချူးအာတို့၏ ခန္ဓာကိုယ်များအား စေ့စေ့ကြည့်ရင်း ပြောလက်စ စကားကို ရပ်လိုက် သည်။ ထို့နောက်မှ -
“မင်းတို့ကို မေးပါဦးမယ် . . . မင်းတို့နှစ်ယောက် ကလေးမွေးမယ်ဆိုရင် ကလေးက ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်လာမှာ လဲ၊ အဲဒါကိုပဲ အရင်ဖြေလိုက်ကြ . . .”
မန်ဟွာချင်းမှ ပြုံးလျက်ပင် မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ဒီကိစ္စကို မင်းတို့နည်းနည်းလောက်တောင် မစဉ်းကြည့်မိဘူးလား၊ မင်းတို့ နားလည်ရဲ့လား . . .”
“သခင်မကတော့ ကောင်းကောင်း သိနေမယ် ထင်ပါတယ် . . .”
ဝမ်အာမှ ဖျော့တော့သော အပြုံးဖြင့် မေးလိုက်၏။
“ကောင်းကင်က ကောင်းကင်အလုပ်လုပ်သလို မြေကြီးကလည်း မြေကြီးအလုပ်လုပ်တယ် . . .”
“လူတစ်ယောက်က ကျင့်ကြံမှုလုပ်နိုင်ဖို့အတွက် သင့်တော်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်စွမ်းရှိတယ်၊ လူသား ဆိုတာက မတူညီတဲ့ မျိုးစိတ်တွေထဲမှာမှ အသင့်တော်ဆုံးပဲပေါ့၊ တခြားမျိုးစိတ်သတ္တဝါတွေထက်လည်း စွမ်းအင် စုပ်ယူမှုအပိုင်းမှာ အကောင်းဆုံးပဲ . . .”
“ပြီးတော့ လူသားထဲမှာမှ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မွေးလာတဲ့ ပါရမီတွေကလည်း မတူညီကြဘူး၊ မျိုးရိုး မမှန်ဘဲ မွေးလာတဲ့ လူသားတွေကတော့ သာမန်လူတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ပဲ တစ်သက်လုံး နေသွားရလိမ့်မယ် . . .”
မန်ဟွာချင်းမှ မိန်းကလေးနှစ်ဦးအား စေ့စေ့ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်၏။
“ဒီလိုအခြေအနေမှာ ကျန်းမာတဲ့ကလေးဖြစ်နေပါစေဦး သူ့မှာ ကျင့်ကြံမှုလုပ်နိုင်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မရှိဘူးဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ၊ မျိုးရိုးမှ မမှန်ရင် ကျင့်ကြံမှုမလုပ်နိုင်တော့ အဲဒီကလေးဘဝက ဘာဆက်ဖြစ်မှာလဲ . . .”
ထိုစကားက ဝမ်အာနှင့်ချူးအာတို့၏ နားထဲသို့ မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သည့်ပမာနှယ် ဖြစ်တည်သွား၏။
ကျင့်ကြံမှုမလုပ်နိုင်သည့် ကလေးကို မွေးဖွားရခြင်းမှာ သူမတို့အတွက် အလွန်ခက်ခဲလှပေသည်။
“ဘယ်လိုလဲ . . . မင်းတို့ စဉ်းစားရခက်နေပြီ မဟုတ်လား၊ တကယ်တော့ ဒါကအဲဒီလောက်အထိ မခက်ခဲ သေးဘူး၊ လူသားမျိုးစိတ် ရောနှောနေတော့ ငှက်တစ်ကောင် ဒါမှမဟုတ် ဥတစ်ဥ မွေးဖွားလာတာထက်တော့ အများကြီးသာသေးတယ် . . .”
မန်ဟွာချင်းမှ အေးစက်စက်ဖြင့် ပြောလိုက်ပြန်သည်။
“ဒါပေမယ့် မင်းတို့ရဲ့ကလေးက လူတစ်ပိုင်း ငှက်တစ်ပိုင်း ဒါမှမဟုတ် လူတစ်ပိုင်း သတ္တဝါတစ်ပိုင်းဖြစ်နေ မယ်ဆိုရင် မင်းတို့ ဘယ်လိုခံစားရမလဲ . . .”
ထိုသို့ပြောပြီးနောက် မန်ဟွာချင်းတစ်ယောက် သက်ပြင်းရှည်ကြီးသာ ချလိုက်တော့သည်။
ဝမ်အာနှင့်ချူးအာတို့မှာလည်း သွေးမရှိတော့သည့်အလား မျက်နှာများမှာ ဖြူရော်ရော်ပင် ဖြစ်နေကြလေ သည်။ စကားများမှာ မီးစနှင့်ထိုးသလို ပူလောင်လွန်းလှ၍ သူမတို့၏ နှလုံးသားများ လောင်ကျွမ်းတော့မယောင်ပင် ခံစားနေကြရ၏။
စိတ်ခံစားချက်များက ထိုသို့ ပြင်းထန်လွန်း၍ သူမတို့၏ အမြင်အာရုံများလည်း မှောင်မိုက်သလို ဖြစ်တည် နေချေပြီ။ ဉာဏ်ကောင်းသူများပီပီ မန်ဟွာချင်း ပြောသည့်စကားများက အမှန်တရားများဖြစ်သည်ကို သိနေ၍ ပို၍ပင် ခံစားနေကြရသည် မဟုတ်ပါလား။
သို့သော် မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ထိုစကားလုံးများကို ကြားလိုက်ရတိုင်း သူမတို့၏ နှလုံးသားအား တူဖြင့် ရိုက်နှက်နေသလိုကို ခံစားနေကြရ၏။ ထို့ကြောင့် သူမတို့နှစ်ယောက်လုံး ထိုနေရာမှာပင် လဲသေပစ်ချင်စိတ်များ တဖွားဖွား ပေါက်လာလေသည်။
“ငါကမင်းတို့ကို သတိပေးနေတယ်လို့ မထင်နဲ့ . . . မင်းတို့သာ ကိုယ့်မျိုးနွယ်တူနဲ့ လက်ထပ်မယ်ဆိုရင် မင်းတို့ ဘာမွေးလာမယ်ထင်လဲ . . .”
မန်ဟွာချင်းမှ စကားလုံးမြှားများ တစ်စင်းပြီး တစ်စင်း ပစ်လွှတ်လိုက်သည့်ပမာနှယ် ပြောဆိုနေ၏။
“ဥဥလာပြီး အကောင်ပေါက်လာရင်လည်း ပေါက်မှာပေါ့၊ အကောင်ပေါက်လာရင် လူသားပုံစံ မပြောင်းလဲ နိုင်ခင် အချိန်အထိ ကျင့်ကြံမှုလုပ်နိုင်တဲ့ ငှက်တစ်ကောင် ဖြစ်ရင်ဖြစ်လာမှာပေါ့၊ ငါပြောတာ ဟုတ်တယ်မလား . . .”
ဝမ်အာနှင့်ချူးအာတို့မှာ မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်ဖြင့် ခေါင်းသာညိတ်ပြလိုက်ကြ၏။
“မင်းတို့နှစ်ယောက်နဲ့ ဘိုင်ချန်က အဆင့်နိမ့်နယ်ပယ်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ နေခဲ့ကြတယ်၊ အများကြီးလည်း တွေ့ကြုံခံစားခဲ့ကြပြီးပြီ၊ အဲဒီတော့ ဖြစ်လာနိုင်တဲ့ အကျိုးဆက်တွေကို မင်းတို့သုံးသပ်နိုင်သင့်တယ် . . .”
“လူသားတစ်ယောက်က ကလေးမွေးဖွားပြီးရင် အဲဒီကလေးက အရွယ်ရောက်လာတာနဲ့အမျှ ကျင့်ကြံမှု လမ်းကို ချောချောမွေ့မွေ့ လျှောက်လှမ်းနိုင်တယ် ဒါပေမယ့် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းသောင်းချီအတွင်းမှာ မျိုးရိုးမမှန်တဲ့ ကလေးတွေကတော့ တဖြည်းဖြည်း သိုင်းလောကကြီးကနေ ပျောက်ကွယ်သွားရတယ် . . .”
“အဲဒီလို မျိုးစိတ်တွေထဲမှာ ဒဏ္ဍာရီလာ ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်သွားတယ်လို့ ကြားဖူးတာ ရှိလို့လား၊ ဘာလို့ ဒဏ္ဍာရီ သမိုင်းဝင် မဖြစ်နိုင်တာလို့‌ရော မင်းတို့ထင်လဲ . . .”
မန်ဟွာချင်း၏ စကားများကို နားထောင်ရင်း နားထောင်ရင်းဖြင့် ဝမ်အာနှင့်ချူးအာတို့မှာ မျက်ရည်များ ဝဲတက်လာကြ၏။
သို့သော် မန်ဟွာချင်းမှာမူ သူမတို့၏ ခံစားချက်များကို ဂရုမစိုက်ဟန်ဖြင့် ဆက်လက်၍ -
“ဒီလိုကိစ္စတွေကြောင့် ငါကတားနေရတာပဲ၊ အခုလိုရလာဒ်ထွက်လာမယ်လို့ သူတို့သိသွားကြရင် သူတို့က ဒီကမ္ဘာကြီးကနေ ပျောက်ကွယ်သွားဖို့ပဲ စဉ်းစားကြတော့တာလေ . . .”
မန်ဟွာချင်းမှ မိန်းကလေးနှစ်ဦးအားကြည့်ရင်း ဆက်၍ ပြောလိုက်ပါတော့သည်။