THE GAME OF DESTINY

part 47

لطفا قبل از خوندن ووت بدید و کامنت یادتون نره
کیوتی ها.

ییبو حرفی نزد و ژان هم پوزخند محوی زد. پوزخندی که از چشم های تیزبین ییبو دور موند. تکونی خورد و دستش رو روی زمین گذاشت و سعی کرد تا بلند شه. ییبو که توی فکر فرو رفته بود، با دیدنش که سعی در بلند شدن داشت، گفت:

_ هوی.....چیکار میکنی؟ نشنیدی چی گفت؟ باید استراحت کنی

بدون ذره‌ای اهمیت دادن به حرفش، همچنان تلاش میکرد تا بلند بشه، اما فقط تا یه جایی موفق بود و بعد از اون بخاطر کوفتگی بدنش، نمیتونست تکون بخوره.

_ کری شیائو ژان؟ چرا انقدر زور میزنی خب......دراز بکش

ژان همچنان به ییبو بی‌اهمیت بود و باعث شد ییبو با حرص نگاهش رو ازش بگیره و زیرلب چیزی زمزمه کنه.

_ به درک......اصلا به من چه بابا

ژان خوشحال از سکوت ییبو، توانش رو جمع تا دوباره یه امتحانی بکنه و بلند شه. واقعا نمیتونست تحمل کنه تمام روز دراز بکشه و به سقف نگاه کنه، حداقل باید مینشست. تقریبا موفق شده بود که با برخورد دستش با پهلوش، درد بدی توی بدنش پیچید.

بی‌اختیار ناله‌ای کرد، که ییبو ناخودآگاه سمتش رفت و بازوی سالمش رو گرفت تا دوباره نیفته. ژان که بعد از کمی مکث دردش بهتر شده بود، نیم نگاهی به ییبو انداخت.

_ حالا که انقدر اصرار داری پاشی حداقل دستمو بگیر و بشین

ژان با تردید، بازوی ییبو رو گرفت و توی یک حرکت بالاخره تونست بشینه. ییبو دستش رو ول کرد و بالشتش رو برداشت و پشت دیوار قرار داد تا ژان بتونه بهش تکیه بده.

کمکش کرد تا بشینه و همون لحظه پیرمرد وارد اتاق شد. لبخندی به نشونه‌ی رضایت زد و سمتشون رفت. روبه روی ژان نشست و سینی رو روی زمین گذاشت.

× اینطور که بنظر میرسه رابطه‌ی خیلی خوبی باهم دارید

ییبو سرش رو پایین انداخت و لبهاش رو خط کرد تا جلوی خنده‌اش رو بگیره. ژان هم به خودش مسلط شد و پرسید.

+ واقعا اینطور فکر میکنید؟

× بله.....تازه دوستت تمام شب مراقبت بود تا تبت پایین بیاد و حالت بهتر بشه

ژان که تعجب به وضوح توی چهره‌اش مشخص بود، سرش رو بالا آورد و نگاهی به پیرمرد انداخت.

+ این؟؟

ییبو چهره مغرور و از خود راضی ای به خودش گرفت و با غرور نگاهش رو به ژان داد.

_ بله دیگه.....به هرحال آدما باید به دوستای ضعیفشون کمک برسونن

ژان با شنیدن حرفش پوزخندی زد.

+ اونوقت کی ضعیفه؟

_ واضح نیست؟