“Saan ka ba kasi nagtungo, bes? Pinag-alala mo ako.” Napatingin ako kay Katrina na nililinisan ang sugat ko.
“Ako'y pinag-alala mo rin, hija. Kanina pa ako hindi mapakali, inutusan ko pa si Lushia na ika'y hanapin ngunit umuwi rin siya. Hindi na mahagilap, saan ka ba nagtungo?” Napatingin ako ky Donya Elena nag-aalalang nakatingin sa'kin, katabi ni si Martin at Elizabeth.
Wala si Don Jacinto rito ngayon kasi busy daw sa mga papeles. Si Manuel ay lumuwas patungong Laguna para sa military base doon, training camp.
“Magpapahangin lang po sana ako kaso hindi ko na alam saan ako napadpad, buti na lang po may nag-magandang loob na dalagita para tulungan akong makauwi.” Paliwanag ko.
“Paano ka nagkaroon ng sugat?” Tanong ulit ni Donya Elena. Napatingin ako kay Sebastian na nakatingin din sa akin.
“Sumabit lang po ako.” Palusot ko.
Hindi nila alam na sa pader ako dumaan, that's a dvmb excuse!
“Narito na po ang gamot.” Pumasok si Lushia na may bitbit na maliit na lagayan.
Nilahad niya iyon kay Sebastian na agad din niyang kinuha.
Pinanood ko namang lumapit sa'kin si Sebastian, at pumalit kay katrina. Naupo siya sa harap ko.
Kita ko pa ang paglunok niya habang nakatingin sa legs ko. I know maputi at makinis 'yon.
Is it his first time to see this? Mukhang lahat yata ng first time niya, sa'kin niya mararanasan.
Pinanood ko siyang dikdikin yung dalawang magkaibang dahon at nilagyan 'yon sa manipis na tela.
Hindi pa nga pala uso ngayon ang mga ointment, band aid at betadine to clean wounds.
Dahan-dahan niyang pinulupot ang tela na may dahon sa hita ko. Napalunok ako nang maramdaman ang kamay niyang tumatama sa hita ko, nakakakiliti.
“Tapos na, binibini. Medyo malaki ang iyong sugat, bukas ng umaga ay muli kong lilinisan.” Napahinga ako ng maluwag nang inalis na niya ang kamay sa hita ko at tumayo.
He has knowledge about medicine, no wonder why he seems so expert doing this.
Nakadungaw lang ako sa veranda ng kwarto ko at pinaglalaruan ang labi ko. Malalim ang iniisip.
Umiling ako at binuksan ang phone ko. Icha-chat ko na naman si Kayden.
To : Kayden Verdell
➟ : [𝙰𝚗𝚘𝚝𝚑𝚎𝚛 𝚗𝚒𝚐𝚑𝚝 𝚠𝚑𝚎𝚛𝚎 𝙸'𝚕𝚕 𝚜𝚎𝚗𝚍 𝚊 𝚖𝚎𝚜𝚜𝚊𝚐𝚎 𝚊𝚐𝚊𝚒𝚗. 𝙸'𝚖 𝚍𝚘𝚒𝚗𝚐 𝚝𝚑𝚒𝚜 𝚔𝚊𝚜𝚒 𝙸 𝚠𝚊𝚗𝚝 𝚢𝚘𝚞 𝚠𝚒𝚝𝚗𝚎𝚜𝚜 𝚖𝚢 𝚓𝚘𝚞𝚛𝚗𝚎𝚢 𝚝𝚑𝚛𝚘𝚞𝚐𝚑𝚘𝚞𝚝 𝚐𝚎𝚝𝚝𝚒𝚗𝚐 𝚘𝚟𝚎𝚛 𝚢𝚘𝚞, 𝚖𝚘𝚟𝚒𝚗𝚐 𝚘𝚗. 𝙸𝚝 𝚜𝚘𝚞𝚗𝚍 𝚙𝚊𝚝𝚑𝚎𝚝𝚒𝚌, 𝚋𝚞𝚝 𝙸 𝚠𝚊𝚗𝚝 𝚝𝚘 𝚎𝚡𝚙𝚛𝚎𝚜𝚜 𝚝𝚑𝚒𝚜 𝚎𝚟𝚎𝚗 𝚝𝚑𝚘𝚞𝚐𝚑 𝚢𝚘𝚞 𝚠𝚘𝚗'𝚝 𝚋𝚎 𝚊𝚋𝚕𝚎 𝚝𝚘 𝚛𝚎𝚊𝚍 𝚝𝚑𝚒𝚜.]
➟ : [ 𝙼𝚊𝚢 𝚜𝚊𝚜𝚊𝚋𝚒𝚑𝚒𝚗 𝚊𝚔𝚘, 𝚑𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚊𝚔𝚘, 𝚑𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚔𝚘 𝚔𝚊𝚜𝚒 𝚊𝚕𝚊𝚖 𝚔𝚞𝚗𝚐 𝚔𝚊𝚗𝚒𝚗𝚘 𝚔𝚘 𝚜𝚊𝚜𝚊𝚋𝚒𝚑𝚒𝚗 𝚒𝚝𝚘. 𝙲𝚕𝚘𝚜𝚎 𝚔𝚘 𝚗𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚜𝚒 𝚔𝚊𝚝𝚛𝚒𝚗𝚊 𝚋𝚞𝚝 𝙸'𝚖 𝚗𝚘𝚝 𝚢𝚎𝚝 𝚌𝚘𝚖𝚏𝚘𝚛𝚝𝚊𝚋𝚕𝚎 𝚝𝚘 𝚘𝚙𝚎𝚗 𝚝𝚑𝚒𝚜 𝚔𝚒𝚗𝚍 𝚘𝚏 𝚜𝚝𝚞𝚏𝚏𝚜. 2 𝚍𝚊𝚢𝚜 𝚙𝚊𝚕𝚊𝚗𝚐 𝚊𝚔𝚘𝚗𝚐 𝚗𝚊𝚗𝚍𝚒𝚝𝚘 𝚙𝚎𝚛𝚘 𝚏𝚎𝚎𝚕𝚒𝚗𝚐 𝚔𝚘 𝚜𝚞𝚋𝚛𝚊𝚗𝚐 𝚑𝚊𝚋𝚊 𝚗𝚊 𝚗𝚐 𝚙𝚊𝚗𝚊𝚑𝚘𝚗 𝚗𝚊 𝚗𝚊𝚗𝚍𝚒𝚝𝚘 𝚊𝚔𝚘. 𝙳𝚢𝚔? 𝙰𝚗𝚐 𝚋𝚊𝚐𝚊𝚕 𝚗𝚐 𝚘𝚛𝚊𝚜 𝚗𝚒𝚕𝚊 𝚍𝚒𝚝𝚘, 𝚏𝚛!☻]
➟ : [ 𝙷𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚔𝚘 𝚊𝚕𝚊𝚖, 𝚑𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚔𝚘 𝚖𝚊-𝚎𝚡𝚙𝚕𝚊𝚒𝚗 𝚊𝚗𝚐 𝚗𝚊𝚛𝚊𝚖𝚍𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚔𝚘 𝚏𝚘𝚛 𝚑𝚒𝚖. 𝚂𝚊𝚗𝚍𝚊𝚕𝚒𝚗𝚐 𝚙𝚊𝚗𝚊𝚑𝚘𝚗 𝚙𝚊𝚕𝚊𝚗𝚐 𝚔𝚊𝚖𝚒𝚐 𝚖𝚊𝚐𝚔𝚊𝚔𝚒𝚕𝚊𝚕𝚊 𝚙𝚎𝚛𝚘 𝚊𝚗𝚐 𝚍𝚊𝚖𝚒 𝚗𝚐 𝚗𝚊𝚗𝚐𝚢𝚊𝚛𝚒. 𝙷𝚎 𝚜𝚊𝚟𝚎𝚍 𝚖𝚎. 𝙷𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚕𝚊𝚗𝚐 𝚒𝚜𝚊. 𝙷𝚎 𝚖𝚊𝚍𝚎 𝚖𝚎 𝚜𝚖𝚒𝚕𝚎 𝚗𝚊 𝚑𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚔𝚘 𝚗𝚊 𝚗𝚊𝚖𝚊𝚖𝚊𝚕𝚊𝚢𝚊𝚗. 𝙷𝚎 𝚖𝚊𝚍𝚎 𝚖𝚢 𝚑𝚎𝚊𝚛𝚝 𝚏𝚕𝚞𝚝𝚝𝚎𝚛. 𝙷𝚎 𝚙𝚒𝚜𝚜𝚎𝚍 𝚖𝚎 𝚘𝚏𝚏. 𝙷𝚎 𝚖𝚊𝚍𝚎 𝚖𝚎 𝚏𝚎𝚎𝚕 𝚓𝚎𝚊𝚕𝚘𝚞𝚜 𝚔𝚊𝚑𝚒𝚝 𝚗𝚊 𝚠𝚊𝚕𝚊 𝚗𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚊𝚔𝚘𝚗𝚐 𝚙𝚊𝚐𝚜𝚎𝚜𝚎𝚕𝚘𝚜𝚊𝚗 𝚔𝚊𝚜𝚒 𝚑𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚗𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚔𝚊𝚖𝚒, 𝚠𝚑𝚊𝚝𝚎𝚟𝚎𝚛 𝚠𝚑𝚊𝚝 𝚠𝚘𝚛𝚍 𝚒𝚜. 𝙱𝚞𝚝 𝙸'𝚖 𝚜𝚘 𝚍𝚎𝚜𝚙𝚎𝚛𝚊𝚝𝚎 𝚝𝚘 𝚏𝚘𝚛𝚐𝚎𝚝 𝚊𝚕𝚕 𝚝𝚑𝚎 𝚙𝚊𝚒𝚗 𝚢𝚘𝚞'𝚟𝚎 𝚌𝚊𝚞𝚜𝚎𝚍 𝚝𝚘 𝚖𝚎, 𝚔𝚊𝚢𝚍𝚎𝚗. 𝙸'𝚖 𝚊𝚏𝚛𝚊𝚒𝚍 𝚝𝚘 𝚝𝚑𝚊𝚝 𝚛𝚎𝚊𝚕𝚒𝚣𝚎 𝚝𝚑𝚊𝚝 𝙸'𝚖 𝚓𝚞𝚜𝚝 𝚖𝚊𝚔𝚒𝚗𝚐 𝚑𝚒𝚖 𝚠𝚊𝚢 𝚝𝚘 𝚑𝚎𝚊𝚕 𝚏𝚛𝚘𝚖 𝚢𝚘𝚞. 𝙰𝚢𝚘𝚔𝚘𝚗𝚐 𝚐𝚞𝚖𝚊𝚖𝚒𝚝 𝚗𝚐 𝚒𝚋𝚊𝚗𝚐 𝚝𝚊𝚘, 𝚙𝚎𝚛𝚘 𝚑𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚔𝚘 𝚛𝚒𝚗 𝚖𝚊𝚒𝚗𝚝𝚒𝚗𝚍𝚒𝚑𝚊𝚗 𝚊𝚗𝚐 𝚊𝚔𝚒𝚗𝚐 𝚜𝚊𝚛𝚒𝚕𝚒 𝚔𝚞𝚗𝚐 𝚋𝚊𝚔𝚒𝚝 𝚑𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚔𝚘 𝚖𝚊𝚐𝚊𝚠𝚊𝚗𝚐 𝚒𝚠𝚊𝚜𝚊𝚗. 𝚆𝚎𝚒𝚛𝚍 '𝚗𝚘? 𝙽𝚊𝚐𝚒𝚐𝚒𝚗𝚐 𝚖𝚊𝚔𝚊𝚝𝚊 𝚗𝚊 𝚛𝚒𝚗 𝚊𝚔𝚘, 𝚗𝚊𝚐𝚒𝚐𝚒𝚗𝚐 𝚔𝚞𝚖𝚙𝚘𝚛𝚢𝚊𝚋𝚕𝚎 𝚗𝚊 𝚛𝚒𝚗 𝚊𝚔𝚘 𝚍𝚒𝚝𝚘.]
➟: [𝙸'𝚖 𝚊𝚏𝚛𝚊𝚒𝚍... 𝚃𝚊𝚔𝚘𝚝 𝚊𝚔𝚘𝚗𝚐 𝚋𝚊𝚔𝚊 𝚖𝚊𝚒𝚜𝚒𝚙𝚊𝚗 𝚔𝚞𝚗𝚐 𝚑𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚔𝚘 𝚗𝚊 𝚖𝚊𝚐𝚊𝚠𝚊𝚗𝚐 𝚕𝚒𝚜𝚊𝚗𝚒𝚗 𝚊𝚗𝚐 𝚙𝚊𝚗𝚊𝚑𝚘𝚗𝚐 𝚒𝚝𝚘, 𝚋𝚊𝚔𝚊 𝚐𝚞𝚜𝚝𝚘 𝚔𝚘 𝚗𝚊 𝚕𝚊𝚗𝚐 𝚖𝚊𝚗𝚊𝚝𝚒𝚕𝚒 𝚍𝚒𝚝𝚘.]
I'm already crying while sending them to him. I wiped my cheeks and breathe deeply.
“What did you do to me, Sebastian?” Sinuklay ko ang nakalugay kong buhok gamit ang kamay ko.
Naka-pantulog na ako ngayon dahil 10 PM na pero hindi pa rin ako makatulog.
Napatingala ako sa langit at kitang kita ko ang nagniningning na mga bituin.
The moon is in its normal light, unlike nung gabing napunta ako rito, ang pula ng buwan. That's not coincidence, that's because someone from the future travelled back here in 1880.
Napatingin ako sa labas ng gate at napansin kong may nakatayo sa may malaking puno at nakatingin sa'kin? What? Sa ayos palang, mahahalata mo ng lalaki.
It feels like I'm meeting his gazes kahit pa nasa madilim ito. My heart thumped, he's like giving me an uninvited gaze.
BINABASA MO ANG
The Book That Will Changed My Destiny
Fantasy"Makakahanap ka rin ng isang taong bubuo sa'yong muli." Misa ni father. Napatingin ako sa katabi. "Baka ikaw na iyon, Sebastian hehe. Baka ikaw na ang taong bubuo sa'kin." Ngumiwi ito. "Bakit binibini? Kulang kulang ka ba?" Pati sinaunang tao hindi...
