*****************************************
It's rainy afternoon. We rushed over our house.
Tila tumigil ang oras habang magkasama kami sa balkonahe ng bahay ni Tiya. Nasa ilalim kami ng isang kumot, pinapanood ang ulan na bumabagsak sa bintana.
Tahimik lang kami, walang imik, pero ramdam ko ang init ng presensya niya. Sa labas, parang ibang mundo ang umiiral, pero sa mga sandaling iyon, kami lang ang mahalaga.
Tinititigan ko lang ang mukha niya.
“Bakit ang gwapo mo?” Tinignan ako nito at nagmake face, natawa naman ako. Wala eh, gwapo pa rin siya.
Hinawakan niya ang kamay ko, at naramdaman ko ang mga daliri niyang naglalaro sa palad ko, banayad pero hindi ko maiwasang kiligin.
Tumingin siya sa akin, at sa mga mata niya, parang may gustong sabihin na hindi niya kayang itago.
“Hindi ko alam kung bakit, pero ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong... kapayapaan.” Nanatili akong nakatitig sa kaniya. Nagsimula na namang maglaro ang mga paru-puro sa aking tiyan.
Natawa ako. Akala ko, isa lang 'yon sa mga matatamis na bagay na sinasabi niya. Pero nang inilapit niya ang labi niya sa noo ko, at narinig ko ang mga salitang "Mahal kita" na parang lihim na bumulong sa hangin, doon ko na-realize—hindi ito basta sandali lang. Ito na ang simula ng lahat.
Napaulit-ulit kong hihilingin na sana maulit ng paulit-ulit. Sa mga oras na ito, gusto ko na lang tuluyang huminto bang oras at namin namin ng sandaling magkasama kami.
*****************************************
When will I feel that again? His hand finding mine beneath the blanket, fingers tracing circles on my palm like it was the most natural thing in the world.
I keep sobbing as I continue to remember our memories together. It may be a short span of time, but every moment feels like it was etched into my heart forever. Each laugh, each touch, every shared glance feels so vivid, as if we were still living those moments. The pain of knowing those times are gone is overwhelming, but the sweetness of those memories reminds me that what we had was real and profound.
“Huwag kang umiyak, mas nahihirapan akong isiping tuluyan ka ng lalayo sa akin. Kababalik mo palang, aalis ka na naman.” Rinig kong sabi niya.
“Kababalik mo palang, aalis ka na naman.”
“Kababalik mo palang, aalis ka na naman.”
“Kababalik mo palang, aalis ka na naman.”
Bakit ng sakit sakit pakinggan?
Tumingala ako mula sa pagkakadukdok at natagpuan ang mga mata niyang namamaga.
Parang may kung anong bagay ang humila sa akin papunta sa kaniya at niyakap siya ng mahigpit na parang wala nang bukas—wala na ngang bukas dahil hanggang ngayon na lang. Ang bawat sandali na kasama siya ay tila may halong pangungulila at saya, na hindi ko maipaliwanag. Sa mga yakap na iyon, naisip ko na kahit saglit lamang ang oras natin, ang pagmamahal na ibinigay niya ay magtatagal sa puso ko habangbuhay.
Mas umiyak ako nang maramdaman ko ang pagyakap niya sa'kin pabalik.
“I-I'm sorry, I'm so sorry.” sabi ko sa pagitan ng yakapan namin.
Hinawakan niya ng baba ko at inangat iyon sa kaniya.
“Mahal na mahal kita at hindi iyon magbabago, ano mang panahon ay hindi ko hahayaang magbago. Sa bawat araw na lilipas, ang pagmamahal ko sa iyo ay patuloy na lalago, hindi magwawagi sa oras o distansya. Ang mga alaala natin ay hindi lamang mga bahagi ng nakaraan kundi mga bahagi ng aking pagkatao, na patuloy kong yayakapim at pahahalagahan.” He leaned forward to give me a kiss.
A kiss that felt like the promise of forever, a gentle affirmation of everything unspoken between us. It was tender yet deep, as if time itself had stopped to witness our shared moment. In that kiss, I felt all the love and devotion he had for me, a silent vow that despite the uncertainties of the future, our bond would remain unbreakable.
“M-Mahal na mahal kita, A-Aecy, mahal ko.” He uttered between our lips. I closed my eyes as tears began to fall.
Mahal na mahal na mahal din kita.
It feels strange, magkadikit pa rin ang mga labi namin. Ang mga alaala naming dalawa ay nag-flashback, isa-isang nawawala sa alaala ko, parang mga ulap na dahan-dahang sumasayaw sa hangin. Ang bawat sandali na nag-ukit sa ating pagmamahalan ay tila nagiging malabo, ngunit ang init ng kanyang halik ay nag-uumapaw sa puso ko, nag-iiwan ng pakiramdam na kahit na nagbabago ang lahat, our love will never disappear.
I opened my eyes, I want to memorize his face again before my mind forget it.
He is the best thing happened in my life. This time may not be the 2024 I used to live, this may be 1880 but the lobe I found is timeless.
I will miss everything.
His smiles, even the way his eyes smiles.
The way he flares his nose, and even his sneeze.
The way he pout, and even the way he grit.
The way his eyebrows met, and even the way it raise at me.
I will miss him. My Sebastian, not the Jack Dawson of my life but the Sebastian that stays and never to say goodbye.
My Sebastian, oh my.
BINABASA MO ANG
The Book That Will Changed My Destiny
Fantasía"Makakahanap ka rin ng isang taong bubuo sa'yong muli." Misa ni father. Napatingin ako sa katabi. "Baka ikaw na iyon, Sebastian hehe. Baka ikaw na ang taong bubuo sa'kin." Ngumiwi ito. "Bakit binibini? Kulang kulang ka ba?" Pati sinaunang tao hindi...
