This is my Kingdom (Malec)

Shy?

"Seviyorum, seviyorum, seviyorum."

Yatakta kendi kendime böyle söylenmeye başlamıştım.

Alec ile mağarada yaşadıklarımızdan sonra öylece uzanıp bir süre anın tadını çıkarmıştık. Sonrasında saraya dönmüştük ve ben kendimi odama atmıştım.

Şu an onu kafamdan atmaya çalışsam da bu pek mümkün olmuyordu.

Resmen biraz daha ileriye gidip dudaklarımı onun teninde gezdirmiştim. Ve o kendini inlememek için sıkmaya başlamıştı.

Ben bunları düşünürken odamın kapısı çalmaya başladı. Bu saatte niye birisi odama geliyor ki?

Umarım babam değildir diyeceğim ama o zaten kapıyı çalmaz.

"Gel."

Kapı açıldığında içeriye bir kız giriş yapmıştı. Bu kız kim şimdi?

"Efendim beni babanız gönderdi, bu gece sizin yanınızda... şey..."

Çekinerek konuşması beni güldürmüştü.

"Odana dön sen, ben istemiyorum."

"Ama babanız..."

"Babam mı karar veriyor buna? Odana dön."

Başını tamam dercesine sallayıp odadan çıktığında sinirle kendimi yatağa bırakmıştım.

Yatak odama bile karışmaya başladı bu adam.

...

"Dün gece odan gelen kızı yine kovmuşsun."

"Kovmadım baba, odamdan gönderdim."

"Ondan önceki günlerde de odana iki kız çağırıp sonra onları da kovmuşsun. Neyin var senin?"

Sakin ol Magnus, sakin ol.

"Artık odama kız gelmesini istemiyorum baba." Dememle babam bir süre yüzüme boş boş bakıp sonradan kahkahayı basmıştı. Bu kadar gülünecek ne varsa?

"Sen ciddi misin? Bir zamanlar odana sürekli aynı kızlar geliyor diye delirip yenilerini isteyen sen değil miydin?"

"Şu an istemiyorum."

"Bekle yoksa... artık ciddi bir olaya mı adım atmak istiyorsun? Aklımda birkaç prenses var, söylediğin anda buradalar biliyorsun."

"Krallığın başına geçmeden evlilik yapmak istemiyorum." Dedim geçiştirmek istercesine.

"O zaman sorun ne? Kızlardan mı sıkıldın diyeceğim ama odana sürekli başka başka kızlar geliyor."

Direkt kızları istemiyorum, hatta Alec dışında birisini istemiyorum.

"Şu aralar antrenmanlar beni çok yoruyor, akşamları uyumak dışında bir şey yapamıyorum. Biraz toparlandığım zaman eski formuma dönerim baba merak etme."

"İşte duymak istediğim cevap, sen böyle yapınca korkuyorum hasta filansın diye."

Beni düşünmen ne incelik...

"Yok hasta değilim merak etme, benim gitmem lazım. Malum antrenmanları ben düzenliyorum." Deyip ayaklandım ve kapıya yöneldim. O sırada babam arkamdan seslenmişti.

"Bunu yapabileceğini hiç düşünmemiştim başta ama pes etmeden devam ediyorsun. Bu nedenle seninle... gurur duyuyorum oğlum. Belki bunu çok fazla dile getirmiyorum ama cidden seninle çoğu konuda gurur duyuyorum."

Duyduğum şey gerçek mi diye dönüp babamın yüzüne bakmıştım ama o çoktan kahvaltısına geri dönmüştü. Genelde böyle şeylerin üstünde pek durmazdı. Ama beni ne kadar mutlu ettiğini bilmiyordu şu an.