Babası tarafından bir prenses ile evlenmesi istenen bir prens; Magnus.
Ve imkansız olduğunu bildiği halde bir prense aşık olan bir şövalye; Alec.
Peki işler daha ne kadar çığırından çıkabilirdi ki?
Bir yandan büyü kitabı karıştırıp bir yandan da babamla vakit geçirdiğim iki günün sonunda saraya şu iki gün önce bahsettikleri kral teşrif etmişti.
İstemeye istemeye karşılamak için salona indiğim zaman karşımda beklediğimden daha genç bir kral vardı.
"Merhabalar." Deyip bana elini uzattı. "Ben Jonathan. Jonathan Morgenstern. Morgen krallığını kralı."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Şu hali ile düşünün. Hikayede yazdığım Sebastian ile alakası yok. Tamamen bağlantısızlar.)
"Ben de Magnus." Dedim elini sıkarak. "Buranın prensiyim işte."
"Ah biliyorum, seninle tanışmayı da çok istemiştim ama zamanım olmadı. Babanın rahatsızlığını duydum ve gelmek istedim. Zamanında bir olayda bana çok yardımcı olmuştu."
"Evet, bunu merak ettim. Anlatmanda sakınca var mı?"
Jonathan bir şey diyeceği sıra büyük salonun kapısı açıldı ve içeriye Clary giriş yaptı.
"Efendim beni çağırmışsınız."
Clary yanıma yavaşça gelirken Jonathan'ın hayran dolu bakışlarını onun üstünde hissetmiştim.
"Şey... evet seni çağırdım. Clary bu Jonathan. Komşu krallığın kralı. Sana bahsetmiştim gelecek diye. Jonathan bu da Clary. Kendisi yardımcım aynı zamanda arkadaşım olur." Dedim arkadaş kısmına baskı yaparak. Jonathan Clary'nin elini hızlıca kavrayıp dudaklarına götürdü.
"Çok memnun oldum."
Clary bir süre şaşkınca ona bakıp sonradan elini çekti.
"Efendim beni neden çağırmıştınız?"
"Biz babamın yanına gideceğiz ama başta sen müsait olup olmadığını öğren. Eğer bi istediği varsa yerine getir sonra da bana haber ver olur mu?"
"Tamamdır efendim."
"Bu arada nişanlın nasıl oldu?" Dedim nişanlın kısmını seslice söyleyerek.
"Jace iyiler efendim. Bugün kendi odasına geçti."
"Sen ona iyi bakıyorsundur eminim."
"Şey..." utangaç bir tavırla başını eğdi. "Elimden geldiğince bakıyorum."
"Güzel, hemen iyileşsin. Daha elimden çekeceği var bilmiş olsun."
"Kendi de öyle diyor. Prensimiz tüm öfkesini benden çıkarsın da rahatlasın diye gün sayıyorum deyip duruyor. Alec de sürekli ona kızıyor. Atışmaları çok zevkli."
"Eminim öyledir. Neyse, sen şimdi babamın yanına git sonra da bana haber ver. Biz Jonathan ile bahçede olacağız."
Clary önümüzde eğildikten sonra hızlıca kapıya yönelmişti. O odadan çıktıktan sonra Jonathan derin bir nefes alıp verdi.
