The FOOTBALL Princess

Chapter 19

AEIN'S POV

Tiningnan ko nang seryoso si Bryan.

He smiled at me and winked.

"Want to know?" aniya.

Tsk. Okay siya na ang lalaking maraming alam.

"Just tell me. " para naman alam ko kung bakit siya laging nahihimatay.

Nilingon ko si Gel. Bakit ba kasi siya pumasok nang team kung ganito na lang lagi na nahihimatay siya. Tsk. May katigasan din nang ulo.

Napailing na lang ako sa naalala ko nung minsang nahimatay din siya. Siya pa ang  nainis nang magising siya na nasa clinic. Hindi kaya mainis siya sa akin kapag nagising siya at malamang nasa hospital? Tsk. Not important, bahala na basta matingnan siya nang doctor at masiguro kong okay siya.

I am thinking, what really happening on her? Sumasakit ang ulo, nahihilo tapos nahihimatay.

Until now I don't have idea. I can still finding the reason what really she's suffering.

"Bro. Ano gusto mong malaman?" nilingon ko siya at inirapan.

Kanina ko pa nga sinasabi na sabihin na. Nananadya ba ang isang 'to?

"Tell me." I seriously said.

"Ha ha ha. Secret. " tiningnan ko siya nang masama, napangisi siya nang sumulyap sa akin gamit ang rearview mirror.

"Walang kwenta. Binilisan mo na lang kaya ang pagmamaneho mo." Singhal ko dito.

Binilisan nga niya pero damn nakakainis ang traffic, sobrang tagal. Nakakainis dito sa pinas ang tindi nang traffic.Paano na lang kung naghihingalo na, tsk bago pa dumating sa hospital patay na. Sana hindi malala ang sitwasyon ni Gel, dahil kong ano mang mangyari sa kanya magrarally ako sa malacañang para umaskyon sa sitwasyon ng traffic.

"Tsk. Huwag kang mag-alala hindi pa siya mamamatay. " napatingin ako kay Bryan.

"Tingnan mo nga iyang sarili mo sa salamin. Sobra kang nag-alala. " inirapan ko lang siya.

Paano naman ako di mag-aalala? Knowing na may dinadamdam siya at nahimatay pa.

Hindi na ako sumagot pa. Atat man na madala namin agad siya sa hospital wala akong magagawa, traffic is real, at sobrang nakakairita, bakit kasi mahilig bumiyahe nang mga tao kahit gabi na. Naman oh.

Halos kalahating oras pa ang pag-ipit namin sa traffic bago kami nakarating ng hospital.

Agad siyang dinala sa ER, hindi na kami pinapasok don, ilang sandali lumabas ang doctor.

"Doc?" aniko.

"Kayo ba kasama ng bagong dating na pasyente?" usisa nito, tumango ako. Sinipat niya ako nang tingin at si Bryan.

"Relation to her?" tanong niya. Napakunot noo ko.

"We're her friend." Sagot kong nagtataka. Tumango-tango siya.

"She take more than 1 sleeping pills. Kaya bukas pa siya magigising. What exactly happen?" Mataman niya akong tinitigan.

Seriously? Ang daming tanong. Medyo nairita ako sa paraan nang pagtatanong niya pero I respect her. She's a doctor, a professional person. Hindi naman ako bastos.

"She just call me, sumasakit daw ang ulo at nahihilo and pagdating ko, nawalan na siya nang malay then I saw this." inilabas ko mula sa bulsa ko ang sisidlan nang sleeping pills na nakita ko sa tabi ni Gel kanina.

Kinuha ito nang doctor at binasa. Napapailing siya habang binalik sa akin iyon.

"Ang tigas talaga nang ulo nang batang iyon. Kahit kailan talaga." Dinig kong sabi nito. Tinitigan ko ito nang mabuti. The way she act parang kilala niya si Gel. Tumingin siya sa akin.