Karaca karşılarında duran kişiye bakarken sesini tekrar hatırladı.Azer sinirle Efsun'a bakıyordu.
"Senin ne işin var burda "
"Seni merat ettim canım kızma "
Karaca sinirle nefes alıp veriyordu.Efsun bundan zevk almışçasına gülüyordu.Elini karnına koyup Efsun'a adımladı Karaca.
"Bir daha kocama canım dersem seni boğarım" diyip elini uyarırcasına kaldırdı Karaca.Efsun sinirle bakmaya devam etmişti.Onu tutan kişi Azer'e degil Yılmaz bela olmasını istemişti ama o Azer'den hoşlanmış peşini bırakmamıştı.Karaca Azer'in elini tuttu Efsun'a göstere göstere ve yürümeye başladı.Efsun durmamış konuşmuştu.
"Nasıl olsa sonra gelip benim elimi tutucak "
"Sen öyle bir şeyi rüyanda bile göremezsin.Biz mutlu mesut yaşarken sen bizi izliceksin"
"Emin misin Karaca mutlu mesut yaşayabilecek misin ta o bebek ya sen öleceksin"
Karaca bu lafa dayanamamış Efsun'a tokat atmıştı. Azer Efsun'un yanına gidip kolundan tuttu.
"Seni uyarmistim Efsun bundan sonra basına geleceklerden ben sorumlu degilim"
Azer Karaca'ya sarılıp elinden tuttu.Arabaya ilerleyip Karaca'yı bindirdi.
"Uyarmiştım ne demek bu kadın bunları daha önce de mi söyledi"
"Güzelim sen düsünme bunları ben bu kadını hayatımızdan çıkarıcam"
Karaca hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı.Ellerini yüzüne kapatmış kendini bırakmıştı.
"Yapma güzelim" diyip ellerini çekti ve Karaca'ya sardı kollarını Azer.O da Karaca'yla beraber ağladı.Bir süre sonra omzunda ağlayan sevdiğinin çenesinden tutup kendisine bakmasını sağladı.
"Bu gözlerden bir daha yaş akmıyacak tamam mı bi daha kendimizi üzmicez" diyip başparmagıyla gözyaşlarinı sildi Karaca'nın Azer.Karaca'da Azer'in gözlerini silip öptü.Eve gelinmiş odaya çıkmışlardı.Efsun'un söyledikleri ikisininde zihninde canlanıyordu.İkiside birbirlerinden gitmekten ve bebeklerini kaybetmekten korkuyorlardı.Azer kollarını sardığı Karaca'yı daha çok çekip açıkta kalan omzuna öpücükler bıraktı.Karaca Azer'e dönüp bir süre sevdiğini izledi.Yanağını okşayıp öpücükler bıraktı.Huzur bulduğu gögüse başını koyup gözlerini kapattı.Bir süre sonra ikiside öyle uyiyakaldı.
Duygu Serdar'la otururken gelen annesiyle şaşırmıştı.
"Senin ne işin var burda "
"Ne işin var senin bu çocuğun başında asıl"
"Duygu benim misafirim istedigi kadar burda kalabilir yenge "
"Neyse ben zaten buraya seni uyarmak icin geldim o sevdigin cocugu biliyorum dikkat et"
"Sen nasil bir annesin ya bana dedigin seye bak ondan uzak durucaksin anladin mi benden sevdiklerimden uzak durucaksin yoksa"
"Yoksa ne he babani oldurdugun gibi beni de mi oldurursun"
"Babami ben öldurmedim niye anlamıyosun" Duygu yere cöküp aģlamaya başlamıştı.Serdar yengesini evden cıkartıp Duygu'ya sardı kollarını.
Yılmaz Duygu'yu aramış aramaları cevapsız kalınca merak etmiş yola çıkmıştı.Basına geleceklerden habersiz arabayı sürüyordu.Duygu koltuğai uzanmış basında Serdar ağlamaya devam ediyordu hiç durmadan.Yılmaz'ı yolda bir araba durdurup ateş etmeye başladı.Tam o anda Duygu içine düşen acıyla ayağa kalktı.Gözünden yaşlar hiç durmadan akıyordu.Yılmaz için korkuyordu.
Seher ve Akın dışarda buluşmuşlardı.Seher Akın'ın elini tutunca şaşırmıştı Akın ama bir yandan da sevinmişti.
"Akın affet beni ben..ben seni seviyorum" Akın şaşırmış sonra yüzüne büyük bir gülümseme yayılmıştı.Seher'e sarılmış bir süre öylece kalmıştı.Geri çekildiğinde elini Seher'in yanagına koydu.Yanagından dudaklarına inen parmaklarıyla kendini tutamayıp öpmeye başladı.İstediği karşılığı alınca daha da mutlu olmuştu.
Karaca uyanmış yatakta doğrulmuştu.Sürahiye uzanıp su içti.Azer sesten uyanmıştı.
"Güzelim "
"Su içmeye kalktım bi şey yok" Azer basını sallayıp Karaca tekrar yatağa dönünce kollarını sardı.Herkes Yılmaz'ın başına gelenlerden habersiz uyuyordu Duygu dışında.Yılmaz'ı arayıp duruyordu ama telefona cevap veren olmuyordu.Evin içinde dört dönüyordu.Annesinin söylediklerini hatırlayınca daha da korkmuştu.Kapıya yöneldiğinde Serdar durdurmuştu.
"Bırak beni bulmam lazım onu benim yüzümden ölücek" diye ağlıyordu.
Yılmaz yaralanmıştı.Vucuduna isabet eden kursunlardan kendinde degildi.Akan kanları gören kadın sinsice gülüyordu.Onu izleyen başka biri de anlam veremeden bakıyordu.
Herkes bir şeylerin acısını çekiyordu bu hayatta.İstesede istemesede bir şeyler mutlaka yaşanıyordu.Sonu ne olursa olsun basımıza mutlaka bir şeyler geliyordu.Yılmaz'a da öyle olmuştu.Bir sey olmayacak dedigi halde su an ölümle pencelesir haldeydi.
Oy kullanmayı ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.İyi okumalar.Bölüm kısa evet çok yorgunum o yüzden yazamadım ama en kısa sürede günde birkac bölümle sizlerle olacagım ❤
