Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 1

Proloog

Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik zó zenuwachtig ben geweest. Ik vind het erg leuk dat Jess me uitgenodigd heeft maar ik had niet verwacht dat ik opgehaald zou worden door Dylan. Het is wel aardig van hem, maar ik weet nog niet wat ik van hem moet vinden.

Hoe ik Dylan heb leren kennen is wel een lang verhaal. Jess is mijn buurvrouw. Ze is ook de ex van Dylan. Een paar weken geleden gedroeg hij zich echt als een idioot voor haar deur. Jess heeft het een en ander wel uitgelegd over de situatie maar ik weet niet of dat een excuus is om s 'nachts schreeuwend voor iemands deur te staan en proberen die deur open te krijgen...Maar goed, als ik eerlijk ben kan ik wel wat vrienden gebruiken dus ik zal de laatste zijn om iemand te beoordelen op een momentopname.

Ik ben altijd het stille meisje geweest in de klas. Het ging me altijd goed af. Ik vond het gewoon nooit leuk op school, ik keek altijd uit naar het moment dat ik weer naar huis kon gaan. Dan kon ik gewoon weer lekker lezen op mijn kamer, of serie kijken. Ik wilde nooit iets te maken hebben met al die giechelende meiden uit mijn klas, laat staan de jongens. Ik hou van mijn ouders maar ze waren altijd aan het werk. Ik ben eraan gewend geraakt dus ik had het alleen altijd wel naar mijn zin thuis. Het was altijd routine voor mij om te wandelen met onze hond als ik terug kwam van school. Yuki is al zeven jaar mijn beste vriend. Ik sprong een gat in de lucht toen mijn ouders vertelde dat ze een hond wilde nemen. Hij is echt mijn maatje, hij is een Shiba. Naar mijn mening de meest schattige hond op de wereld. Zeker als je hem met mijn zusje Lux ziet. Hij is zo voorzichtig bij haar, nooit over enthousiast alsof hij weet dat hij rustig moet zijn als hij bij haar in de buurt komt. In het begin was ik bang geweest dat hij tegen haar op zou springen maar dat heeft hij nooit gedaan.

Toen ik klaar was met de havo moest ik gaan studeren. Het eerste jaar ging me prima af. Ik had geen behoefte aan vrienden maken. Ik wilde leren waarvoor ik gekomen was en dan gewoon weer naar huis gaan. Mijn ouders willen toch dat ik later voor hun bedrijf ga werken dus wat heeft het voor zin om vrienden te maken die ik later toch nooit meer zie? Tenminste, dat dacht ik vroeger.

Ik wist me geen raad toen mijn ouders halverwege mijn tweede jaar vertelde dat ze vier uur verderop gingen wonen. Ze vonden het belangrijk dat ik mijn studie hier zou afmaken dus huurde ze een studio voor me. Ineens was ik compleet op mezelf aangewezen. Ik was wel gewend aan het alleen zijn maar ik had nooit eerder moeten koken, de was moeten doen...Daar hadden mijn ouders altijd personeel voor. Ik weet dat het verwend klinkt maar zo ben ik opgegroeid en mijn moeder is niet iemand die gezellig koekjes met je gaat bakken. Volgens mij kan ze zelf niet eens een ei koken. Weet je.... Mijn ouders zijn mijn ouders en ik hou wel van ze maar we hebben nou niet echt een warme band ofzo. Ze verwachten dingen van mij, die doe ik uiteindelijk en dan zit het allemaal wel goed. Ik paste ook altijd veel op mijn zusje Lux. Ze is zes jaar en volgens mijn moeder was ze 'een ongelukje'. Ik vind het vreselijk als ze dat zegt.

Maar nu ben ik dus ineens alleen. Ik woon hier nu een maand of drie. Op school ben ik nog steeds onzichtbaar. De studenten die in mijn klassen zitten hebben al zo lang contact met elkaar dat ik er gewoon niet echt tussen pas. Een week terug was ik enthousiast geworden omdat een meisje uit mijn klas me mee vroeg om te lunchen. Uiteindelijk was het alleen maar zodat ze mijn boeken en aantekeningen kon lenen. Ze probeerde het aardig te brengen maar zo gaat het altijd. Mensen gaan altijd alleen maar met me om omdat ze wat van me willen. Zodra mensen horen over het bedrijf van mijn ouders willen ze ineens beste vrienden zijn. Dat ben ik gewoon zo zat. Als het aan mijn vader lag had ik ook ergens gewoon in een penthouse gewoond nu maar dat is niet wat ik wil. Ik wilde zelf leren hoe het is om gewoon normaal te wonen ergens, zoals andere studenten. Zo belachelijk veel ruimte heb ik niet nodig. Ik wil later ook mijn eigen geld verdienen. Ik ben het zo zat om zo afhankelijk te zijn van mijn ouders.

Jess heeft geen idee wie mijn ouders zijn. Dat wil ik graag zo houden. Ze heeft me uitgenodigd zonder te weten wie ik was, waar ik vandaan kom. Je hebt geen idee wat voor een verademing dat voor me was. Iemand heeft me uitgenodigd om wie ik zelf ben. Daarom zei ik ja. Ook al heb ik zo mijn twijfels over Dylan. Wie ben ik om hem nu al af te schrijven als ik hem niet eens ken? Over de app leek hij me eigenlijk wel aardig. En ondanks zijn rare houding toen ik hem voor het eerst zag, moet ik toegeven dat hij erg knap is. Niet dat ik me daar mee bezig hou. Ik heb eigenlijk geen idee hoe ik met jongens om moet gaan. Ze maken me zenuwachtig. Zo ver ik me kan herinneren heb ik niet eens een gesprek gehad met een jongen langer dan tien minuten. Ik heb nooit een vriendje gehad, ik heb er nooit echt behoefte aan gehad. Het maakt niet uit met wie ik thuis zou komen, mijn ouders zouden hem toch afkeuren dus liet ik het altijd maar. Als het aan mijn ouders ligt dan zou ik trouwen met de zoon van hun zakenpartner, Damian. Het zou goed zijn voor de werkrelatie zegt mijn moeder altijd. Ze nodigt hem altijd uit voor het diner wat we één keer per kwartaal hebben voor de zakenpartners. Natuurlijk moet ik altijd naast hem zitten. Het is dat ze me niet kan dwingen om met iemand uit moet gaan. Kwa uiterlijk is Damian ontzettend knap. Het zou me niet verbazen als hij de ene meid na de andere verslind. Toen ik jong was, ben ik verliefd op hem geweest...tot ik zijn persoonlijkheid leerde kennen. Want jezus wat is hij een kwal zeg...

Ik schrik op uit mijn gedachten als mijn telefoon trilt.

Dylan.

(D) Ik ben er over een kwartiertje, moet ik naar boven komen of kom jij naar beneden?

(L) Ik kom wel naar beneden, ik zie je zo

(D) Tot zo :)

Oké. Rustig blijven. Het is maar een jongen, waarmee ik helemaal naar de stad moet lopen. Het is zeker twintig minuten lopen als het niet langer is dan dat. Of zouden we met de bus gaan? Ik heb echt geen idee. Ik doe mijn lange blonde krullen in een staart. Ik heb alleen een beetje mascara op en rode lippenstift. Alle andere make-up duurt me te lang. Daar heb ik nooit echt motivatie voor. Ik draag een gewoon zwart jurkje. Niks speciaals. Het is een van mijn favoriete kledingstukken. Het staat me goed, en het zit comfortabel. Normaal droeg ik nooit strakke kleding, dat heb ik pas omgegooid toen ik op mijzelf ging wonen. Ik wilde overkomen als een normale eenentwintigjarige. Een nieuwe garderobe hoorde daarbij. Mijn moeder was zo enthousiast geweest toen ik eindelijk haar hulp vroeg bij het winkelen. Ik liet haar d'r gang gaan. Het kon geen kwaad, en uiteindelijk voel ik me er fijn bij. Ze was zo verbaasd toen ik telkens het pashokje uitkwam. Ze zei letterlijk: 'Meid, ik heb nooit geweten dat je mijn figuur geërfd heb, wat een mazzel'

Mijn moeder is nogal fan van zichzelf...Maarja. Ik ben blij met mijn nieuwe kleding. Sinds ik op mezelf woon voel ik me een stuk volwassener. Mijn vader probeerde me pas weer over te halen om toch het penthouse van hem aan te nemen, maar ik vind het leuk hier. Ik vind het juist fijn om af en toe wat ruis om me heen te horen. En ik geniet er van dat ik voor mezelf kan zorgen. Eigenlijk wil ik binnenkort op zoek naar een bijbaantje. Mijn ouders zouden het vreselijk vinden, maar het lijkt mij fantastisch. Ik kan de ervaring gebruiken en dan zou ik ook het geld van mijn vader niet meer hoeven aannemen voor dit appartement. Dan zou ik pas echt voor mezelf kunnen zorgen. Ik heb er tijd genoeg voor want het studeren gaat me eigenlijk prima af. Ik haal goede cijfers zonder dat ik veel tijd kwijt ben aan het studeren.

Shit, ik heb nog vijf minuten. Sneakers of hakken? Ik wil niet dat Dylan denkt dat ik indruk probeer te maken ofzo dus ik kies voor sneakers. Ik pak snel mijn tas mee, draai de deur op slot en loop de trap af om naar beneden te gaan. Waarschijnlijk staat Dylan al te wachten benden. Rustig ademen...Hij zal vast aardig zijn.