Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 21

Ik word pas rustig als ik de wind in mijn gezicht voel wanneer ik begin te rijden. Het maakt me niet uit dat het al laat is, ik laat het dak gewoon naar beneden. Het geluid van de wind langs mijn oren zorgt ervoor dat ik me minder hoef te focussen op mijn gedachten. Ik weet niet wat ik moet denken over wat er net gebeurd is. Het voelt alsof m'n moeder me wilt gebruiken als een of andere goede business deal. Ik ben niet iets wat je kan verruilen voor iets anders. En mijn vader...hij is er veel te lang in mee gegaan. Hij had eerder iets moeten zeggen. En wat Damian zei over Jack...Hij zegt precies het gene waar ik bang voor ben met Jack. Verdomme. Waarom moet dit nou weer gebeuren.

Ik twijfel heel even of ik Jess en Denise zou bellen maar ik wil ze niet storen tijdens hun leuke weekendje weg. Ik praat er wel over als ze terug zijn. Zou ik anders Jack bellen? Nee. Nee, dat is geen goed idee nu. Ik draai de radio harder aan en ik geef extra gas. Ik wil zo snel mogelijk thuis komen. Ik wil gewoon in bed liggen en de dekens over mijn hoofd heen trekken. Op dit moment wil ik me verstoppen voor de wereld. Ik wil het veilige gevoel van mijn eigen plekje, mijn eigen thuis. Waar ik de deur op slot kan doen en iedereen kan buiten houden. Mijn telefoon licht op en ik zie een paar berichtjes van Jack verschijnen. Ik draai mijn telefoon om en leg hem met het scherm beneden op de bijrijdersstoel. Niet nu. Ik moet nu even niet nadenken. Dat is beter.

Normaal moet ik altijd onderweg minimaal één keer plassen bij een tankstation. Dit keer niet. Ik ben zo gefocust op zo snel mogelijk thuis komen dat ik niet door heb hoe snel de tijd gaat. Voor ik het weet rij ik de parkeerplaats op. Ik haal opgelucht adem als ik mijn auto geparkeerd heb. Ik doe het dak dicht en in de tussentijd kijk ik naar mijn berichten.

Ik zie een bericht van pap: Ik sprak Marja net. Ik snap het lieverd. Het spijt me van wat er gebeurd is. Laat wat horen als je veilig thuis bent. Ik maak me zorgen om je. Ik hou van je Lara, vergeet dat nooit X pap

Ik stuur gelijk een berichtje terug naar pap en Marja dat ik veilig thuis ben gekomen maar even tijd nodig heb voor mezelf.

Ik bekijk ook eindelijk de berichten van Jack.

(J) Gaat het daar? Doen ze allemaal al een beetje normaal?

(J) Ik hoop dat alles goed gaat. Als het niet gaat kan ik je best komen halen.

Hij weet dat het vier uur rijden is. Waarom zou hij dat voorstellen. Ik kan echt wel zelf rijden. Hij doet dit vast voor alle meisjes die hij graag zou willen veroveren. Ik ben gewoon een uit de hand gelopen uitdaging voor hem. Ik kan niet tegen het gevoel dat er in de opmerking van Deem een kern van waarheid zat. Ik judge hem wel. Maar Jack...

Begrijp me niet verkeerd, ik zou nooit, maar dan ook écht nooit Damian een kans geven. Ik word al misselijk van de gedachte. Maar ik denk dat hij wel een punt had.

Ik kijk even naar de achtergrond op mijn telefoon. Als ik nou weet hoe jack is...waarom krijg ik dan elke keer dat kriebelende gevoel als ik hem zie of alleen al aan hem denk. Ik word gek van alle gedachtes die nu door mijn hoofd gaan. Wat ik nu nodig heb is mijn bed en de bak ijs die ik nog in mijn vriezer heb liggen. Niet meer niet minder. Ik doe mijn auto op slot en loop naar de gebouw deur. Ik zoek in mijn tas naar mijn sleutels. Ik irriteer me nu al aan het feit dat ik ze niet gelijk kan vinden. Dit meen je niet...

Ik zet mijn handtas neer op de grond en pak mijn telefoon. Met mijn zaklamp richt ik het licht in mijn tas maar mijn sleutels zijn nergens te bekennen.

Wacht...had ik mijn deur op slot gedaan voordat ik wegging? Nee. Kut. Ik had alleen mijn autosleutels gepakt. Dit meen je niet.

Oké. Oké. Rustig blijven. Rustig...vertel ik mezelf. Wat kan ik doen in deze situatie? Denise en Jess zijn er niet dus die kan ik niet bellen. Niemand anders heeft de sleutel dan Jess. We hadden een tijdje terug elkaar al een reserve sleutel gegeven voor de zekerheid.

Ik weiger naar mijn ouders te bellen. Dat ga ik echt niet doen. Ik zal niet de eerste zijn die dit meemaakt toch? Ik pak mijn telefoon en probeer op te zoeken wat ik moet doen. Op de eerste website die ik aanklik vind ik al een slotenmaker. Wacht...hoe laat is het? Kut, al kwart over twee. Ik zie op de site dat het vreselijk duur is, zeker in het weekend en nog meer tijdens een nachtdienst...Mijn ouders ga ik echt niet om geld vragen hiervoor. Ik krijg pas over een paar weken mijn eerste salaris dus ik kan het nu niet zelf betalen. Wat een kut situatie zeg.

Mijn telefoon trilt. Een berichtje van Damian: Al thuis Laar?

Wauw. Hij durft. Ik stuur hem een middelvinger terug. Meer is hij niet waardig. Wat een kwal. Hij is ook nog gewoon erger dan ik dacht. Hij reageert gelijk: Is dat een ja of een nee. Laat me op z'n minst weten dat je veilig binnen bent.

Nee. Ik ben niet binnen want ik heb mezelf buitengesloten...eikel. Zou hij iets weten? Nee, nee, nee. Zo wanhopig ben ik nu ook weer niet. Ik ga hem niet om hulp vragen. Absoluut niet.

Ja. Ben thuis. Laat me met rust nu. Stuur ik terug.

Laar, ik geef om je. Ik wil alleen het beste voor je. Is het zo erg dat ik geloof dat ik dat voor je kan zijn. Stuurt hij. Hij houd ook gewoon niet op. Deze jongen kent geen schaamte.

Als ik duidelijk maak dat ik het niet wil dan moet je de afwijzing respecteren en niet bij mijn moeder gaan zitten janken in de hoop dat zij me kan overtuigen. Ik walg van jou Damian. Al het respect dat ik voor je had heb je in één avond kunnen laten verdwijnen. Mijn complimenten. Now, take the hint and fuck off. Stuur ik in mijn boosheid.

Misschien had ik dat niet moeten sturen...

Weet je wat, fuck dat. Hij mag wel een keer de waarheid horen, anders blijft dat ego zo belachelijk groot.

Ik kan maar één iemand bedenken die me nu kan helpen. Het is dat of in mijn auto slapen totdat Jess en Denise terug zijn. Maar dat duurt nog tot maandag... Volgens mij komen ze zondag pas laat terug, dus ze slapen bij Reede en Callum.

Ik zucht. Doe mijn ogen eventjes dicht. Haal diep adem. En dan type ik het nummer van Jack in.