Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 93

'Oeh we hebben gelijk een snapchat terug van Jack' zegt Brax met een veel te grote smile op zijn gezicht.

'Ohjeej, open jij hem maar dan' zeg ik terwijl ik me blijf focussen op het rijden. Deze auto vliegt echt gewoon over het asfalt heen.

Brax begint hardop te lachen.

'Wat??? Wat stuurde hij?' nu ben ik wel heel erg benieuwd.

'Wat scheldwoorden die ik niet zal herhalen...en als ik je nog één keer aanraak dan maakt hij me af'

'Ow' zeg ik verbaasd.

'Het lijkt alsof je zo'n reactie niet had verwacht' zegt Brax.

'Ik had eigenlijk gedacht dat het hem niet zo zou boeien, tenminste, dat is wat hij aan mij laat zien.

'Hij kookt van binnen, dat is nu al duidelijk' zegt Brax. 'Mijn gok is, als we bij dat huis aankomen dat hij gelijk even met je zal willen praten. Als je vriendinnen dat laten gebeuren in ieder geval' lacht hij.

Als ik een tankstation zie ga ik even de afrit af zodat we van plaats kunnen wisselen. Het is nog maar een minuut of tien vanaf hier. We zijn een beetje omgereden zodat ik een stuk met zijn auto kon rijden.

'Wacht even' zegt Brax.

'Wat is er dan?' vraag ik als ik net wil uitstappen.

'Die auto zat net ook al de hele tijd achter ons, ik vind het gewoon een beetje vreemd dat ze er hier ook af gaan' zegt Brax als hij wijst naar de auto achter ons.

Zouden ze ons echt gezien en gevolgd hebben? Het was juist deze week weer na alle ophef, een beetje minder geworden.

'Het zal wel niks zijn' zeg ik.

We stappen allebei uit om van plaats te wisselen. Zodra we uitgestapt zijn gaat het mis. Er stapt gelijk iemand uit de auto achter ons. Ze rennen vliegensvlug op ons af en ik verstijf even van de schrik.

'Mevrouw Westfield, is dit de jongen van de foto?

'Hoelang zijn jullie al samen?' vraagt een vrouwenstem.

Ik hoor het geklik van camera's.

Ineens voel ik een arm om mijn middel en een hand op mijn schouder.

'Kom, ga maar snel zitten' zegt Brax als hij me naar de andere kant van de auto brengt en laat instappen.

'Kunnen jullie niet allemaal even normaal doen, zien jullie niet wat voor effect jullie hebben' hoor ik Brax boos zeggen voordat hij weer in de auto stapt.

Zodra we ingestapt zijn geeft Brax gas. De journalisten doen een poging om ons bij te benen.

'Zit je gordel goed vast prinses?' vraagt Brax.

Ik knik naar hem. En dan geeft hij vol gas. De auto trekt zo snel op dat ik eventjes het gevoel heb alsof ik in een achtbaan zit. Brax beweegt zo snel door het verkeer heen dat we ze in mum van tijd hebben afgeschud. Gelukkig maar, anders zouden ze ook nog eens te weten komen waar Jack en de rest wonen...

Is dit nu hoe het altijd zal zijn? Alleen omdat mijn vader een succesvol bedrijf heeft moet ik in het middelpunt van de aandacht staan? Wil ik wel dat Jack ontdekt hoe mijn wereldje in elkaar zit. Ik weet dat we er over hebben gepraat maar je weet pas hoe het in elkaar zit als je het zelf mee maakt. Ik weet niet of ik hem dat wel kan aandoen. Je hebt gewoon nul privacy, alsof dat niemand iets boeit. Waarom willen mensen in godsnaam dingen weten over mijn persoonlijke leven. Wat halen ze daarvoor plezier uit?

'We zijn er bijna, ik ga Jack even bellen' hoor ik Brax op de achtergrond zeggen.

Ik ben zo bezig in mijn hoofd dat ik er niet eens over nadenk om te antwoorden. Ik laat het allemaal even gebeuren. Ik hoor vaag dat Brax een gesprek heeft en dat ze beide naar elkaar schelden, maar wat er precies gezegd wordt...dat hoor ik niet. Ik kijk de hele tijd om me heen om er zeker van te zijn dat niemand ons meer volgt. Brax praat ook nog tegen mij, denk ik al registreert mijn brein niet wat hij zegt.

Als ik snel op mijn telefoon krijg zie ik een berichtje verschijnen van Damian.

Is Jack nu al oud nieuws? Of is deze gast echt gewoon een vriend? Vraagt hij met een foto eronder waarop Brax me helpt instappen. Dit meen je toch niet. Hoe dan, dit is nog geen tien minuten geleden.

Laat me met rust is het enige wat ik reageer. Ik heb nu geen zin in dat Damian zich ermee gaat bemoeien. Hoe vind hij dat bericht überhaupt zo snel???

Hoe kom jij zo snel aan die foto? Dat was letterlijk tien minuten geleden beslis ik te sturen.

Ik ken iemand. Reageert hij.

(L) Nou, kan je er ook voor zorgen dat die persoon die foto niet plaatst?

(D) Nee, ik kan er alleen voor zorgen dat ik jou kan waarschuwen over wat voor foto er naar buiten gaat komen

(L) Nou, bedankt voor het op de hoogte stellen. Al had ik wel door dat er een camera vol in mijn gezicht werd geduwd.

(D) Je moet gewoon voorzichtiger zijn Laar.

(L) Nee, want ik wil ook gewoon een leven kunnen hebben

Ik leg mijn telefoon weer weg. Elke keer als ik met Damian praat weet hij het voor elkaar te krijgen om het bloed onder mijn nagels vandaan te halen.

'Het komt goed oké, ze mag blij wezen dat ze een vrouw was anders had ik die mensen onderuit getrapt' zegt Brax.

Als we de oprit oprijden en ik geen enkele auto achter ons zie kan ik weer een beetje rustig ademhalen. Ik merk nu pas dat ik de hele weg verder heb zitten hyperventileren.

'Goedzo, adem maar rustig in en uit' zegt Brax tegen me.

Zodra Brax de auto uit zet vliegt de voordeur van het huis open en komt Jack naar buiten gerend.