Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 35

We gaan alle andere hokken af. Jack en ik zetten om en om de bakken neer.

'Deze doe ik' zegt Jack als we bij het laatste hok aan komen. 'Dit is Boxie. Ik heb haar zelf gevonden dus ze is een beetje mijn meisje. Tot we haar kunnen herplaatsen natuurlijk.'

'Wauw. Ze is prachtig' zeg ik. 'Wat voor hond is ze?' vraag ik.

'Een Alaska-Malamute. Er zijn veel mensen die onder de indruk zijn van zo'n beestje, maar dat betekent nog niet dat je haar aankan. Er was kortgeleden een stel die interesse hadden in haar. Maar wij hebben ze afgewezen. Dit is een Alaska-Malamute...die hebben ruimte nodig. Deze mensen zaten op acht hoog, zonder balkon en beide een fulltime baan. Als we zulke dingen horen dan kunnen we ze niet meegeven' legt hij uit.

'Ja dat begrijp ik. Ze zou het fantastisch naar haar zin hebben op een grote boerderij ofzo.' Zeg ik.

'Dat zou perfect zijn voor haar. Een plaats waar ze genoeg plek heeft om rond te rennen. Ze is volgens de dierenarts pas drie jaar oud dus ze heeft nog een mooi leven voor zich. Als we maar een plek voor haar kunnen vinden...' zegt Jack.

'Er moet vast wel iemand zijn die een gouden mandje heeft voor haar' zeg ik.

'Laten we het hopen' zegt Jack als hij het hok weer achter zich dicht doet.

'Komen jullie gezellig even koffie drinken?' roept Miranda door de deur heen die ze openhoudt.

'Ja we komen eraan!' roept Jack.

We gaan in een klein keukentje zitten.

'Ga maar zitten hoor' zegt Miranda als ze gebaart naar een stoel.

Ik glimlach naar haar en ga zitten.

Jack komt naast me zitten. Omdat de stoelen zo dicht tegen elkaar aan staan raakt zijn been de mijne aan. In plaats van op te schuiven of zijn benen wat meer bij elkaar te houden drukt hij juist zijn been tegen me aan. Miranda zet twee kopjes voor ons neer en schenkt er daarna nog één voor zichzelf in. Jack staat even op om iets uit een kastje te pakken en komt dan weer even dicht tegen me aan zitten. Hij legt een melkkuipje en een zakje suiker voor me neer.

'Oh sorry, helemaal vergeten te vragen' zegt Miranda.

'Nee, dat is niet erg hoor!' zeg ik snel tegen haar.

'Ik zorg wel voor je' knipoogt Jack naar me.

'Dankjewel' zeg ik tegen hem.

Ik doe de melk en suiker in mijn koffie en begin te roeren. 'Hebben jullie eigenlijk een website?' vraag ik. 'Dat zou misschien kunnen helpen voor de herplaatsers'

'We hebben een website maar daar staan alleen de contactgegevens op. We hebben het wel eens geprobeerd maar zelf snap ik er niet veel van. Je kan nu met allemaal sites wel zelf een website maken maar dat is veel te moeilijk voor mij of de andere vrijwilligers' zegt Miranda.

'En we hebben daar niet echt een budget ofzo voor. We krijgen bijna niks van de gemeente' zegt Jack.

'Oh, wat een onzin zeg. Je zou toch denken dat de gemeente daar een potje voor zou hebben. Wat zou een gemeente moeten zonder dierenasiel?' zeg ik verbaasd.

'Op dat gebied kloppen er een hele hoop dingen niet maar helaas kunnen wij daar niks aan doen' zegt Miranda.

'Als je wilt kan ik wel een website voor jullie in elkaar zetten' zeg ik.

'Is dat niet heel erg ingewikkeld?' vraagt Miranda

'Ik kan een opzet maken voor de website. Een design ervoor. En dan kan ik voor jullie een format maken, als jullie een nieuw dier binnenkrijgen dat jullie dan zelf een foto en omschrijving kunnen toevoegen met eventueel een filmpje erbij' leg ik uit.

'Kan je dat?' vraagt Jack.

'Dat vraag je aan iemand die nu in het tweede jaar ICT zit en vroeger veel te veel vrije tijd had en die tijd doorbracht aan het leren van codetaal' lach ik naar hem.

'Oh shit, ik wist niet eens dat je ICT deed' zegt Jack.

'Het werd wel een beetje opgedrongen door mijn vader' lach ik. 'Maar ik vind het oprecht leuk' zeg ik dan.

'Zou je dat echt voor ons willen doen? Kost dat je niet heel veel tijd?' vraagt Miranda.

'Ik denk niet dat ik er heeeel lang mee bezig zou zijn. Ik denk dat het de dieren enorm zou kunnen helpen. Het lijkt me het proberen waard en anders hebben jullie in ieder geval een mooie website' zeg ik vrolijk.

'Meid dat lijkt me echt fantastisch' zegt Miranda enthousiast als ze in haar handen klapt. Daarna leunt ze over de tafel heen om me een knuffel te geven.

'Nou Jack, beter houd je haar goed in de gaten. Beauty and brains kom je niet vaak tegen.' Zegt Miranda als ze naar me knipoogt.

Shit...ik voel mezelf rood worden.

'Dat zal ik zeker doen' zegt Jack als hij zijn kopje leeg heeft. 'Ben je klaar om te gaan wandelen?' vraagt Jack als hij zijn hand naar me uitsteekt en opstaat.

'Ehh, ja is goed' zeg ik.

Kut. Verwacht hij dat ik zijn hand pak? Shit...shit...shit ik heb echt het idee dat mijn handen in één klap helemaal klam worden. Maar ik wil niet dat hij denkt dat ik hem geen hand wil geven. Of dat ik er teveel over na aan het denken ben. Help...

Ik verzamel al mijn moed bij elkaar.

'Dankjewel voor de koffie' zeg ik tegen Miranda die vervolgens naar me glimlacht en knikt. Ik leg mijn hand in die van Jack en stap op uit de stoel. Hij laat mij voor lopen en laat zijn hand zakken naar mijn onderrug waarna we het keukentje uitlopen.