Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 36

We rijden met een Jeep naar het bos toe. Volgens mij is dat de auto van Miranda. Zelf mocht ik Beer meenemen en Jack neemt Boxie mee. Zodra we aankomen beginnen de honden al te kwispelen.

'Doe maar voorzichtig open, want anders sprinten ze er gelijk uit' zegt Jack.

'Ik wacht wel even op jou' zeg ik tegen hem.

Het is echt heerlijk weer. Het is erg warm maar door alle schaduw in het bos is het goed te doen. Jack legt uit dat het beter is om met warm weer niet op asfalt te wandelen. Dat kan veel te heet worden voor de pootjes van de honden.

'Klaar voor?' vraagt hij als hij bij mijn kant van de deur kom staan waar de twee honden vrolijk aan het kwispelen zijn.

Ik knik naar hem. Ik doe de deur open en Jack staat ervoor om de honden op te vangen als ze er te snel uitspringen. Gelukkig gaat alles goed.

'We laten deze twee eigenlijk nooit loslopen. Ze hebben een sterk instinct wat niet altijd even voorspelbaar is. Het zou zomaar kunnen dat als ze een konijn zien dat ze er vandoor gaan. Maar daarom hebben we dan wel deze lange lijnen' legt hij uit.

'Welke kant gaan we op?' vraag ik aan Jack.

'Kies jij maar' zegt hij 'We hebben alle tijd'

Ik kies een kant en we lopen een hele tijd door zonder veel te praten. Ik moet vooral lachen om hoe enthousiast Beer en Boxie zijn. Ze blijven met elkaar spelen waardoor de lijnen met elkaar verstrikt raken. Jack en ik zijn continu bezig met de lijnen uit de knoop te halen. Beer is een stuk sterker dan Yuki. Hij zou me zo omver kunnen trekken denk ik. Hij gaat van links naar rechts en zorgt ervoor dat hij geen enkel stukje on besnuffelt laat. Op een gegeven moment begint Boxie een poging te doen tot rennen waardoor Jack moeite heeft om haar vast te houden. Gedwongen moet hij met haar mee rennen, ik moet hardop lachen door hoe het eruit ziet. Volgens mij traint Jack behoorlijk veel dus het is erg grappig om hem achter een hond aan te zien rennen omdat ze te sterk is.

'Ja, lach jij maar' roept hij naar me als hij me ziet lachen.

Hij pakt iets uit zijn zak en geeft het aan Boxie die gelijk gulzig begint te kauwen op het snoepje.

'Kom maar Beer, dan krijg je ook een snoepje' roept hij uit de verte. Zodra hij het woord snoepje zegt begint Beer te trekken aan de lijn. Ik kan nog maar net achter hem aanrennen tot we uiteindelijk bij Jack zijn.

'Nou, ik hoef voorlopig niet meer hard te lopen' zeg ik buiten adem.

De pootjes van de honden worden helemaal vies omdat er allemaal modder ligt. Op mijn eigen sneakers is ook geen stukje meer te zien van de witte stof waar ze van gemaakt zijn. Het maakt me niet zoveel uit. Ik heb sneakers zat en het is me meer dan waard. Als we omdraaien om terug te lopen blijft Beer de hele tijd naast me lopen. Om een of andere reden wijkt hij niet van mijn zijde. Ik kan me echt niet voorstellen dat iemand ooit deze hond weg zou doen. Hem niet meer zou willen. Hoe harteloos ben je als je zoiets doet.

We lopen langs een modderpoel. Jack probeert er voorzichtig langs te lopen met Boxie, wat hem aardig goed lukt.

'Gaat dat lukken?' vraagt hij als hij omkijkt naar mij.

'Ehh, ik ga het proberen' zeg ik. Ik probeer voor te gaan zodat Beer me kan volgen. Beer beslist dat hij niet voorzichtig langs de modder wil lopen. Hij banjert er in één keer doorheen waardoor hij mij achter zich aan trekt. Dan plonst Beer midden in de modderpoel. Hij begint te rollen en te graven in de modder. Omdat hij zo aan het draaien is trekt hij aan de lijn waardoor ik mijn evenwicht verlies. En daar lig ik dan. Midden in de modder. Dit is echt een: "dat heb ik weer" moment...

Jack moet eerst lachen en vraagt dan 'gaat het?'

'Je vind dit wel erg grappig hè' zeg ik tegen hem.

'Ja' zegt hij als hij naar me toe loopt. Hij steekt zijn hand naar me uit om me omhoog te helpen. Beer begint speels heen en weer te springen en probeert Boxie uit te dagen die vervolgens mee gaat spelen. Nu hebben we dus twee honden onder de modder, en ik. Ik kijk naar Jack zijn hand. Ik twijfel heel even maar pak dan zijn hand vast. Maar in plaats van mezelf omhoog te trekken probeer ik hem naar beneden te trekken. Hij verliest bijna zijn evenwicht...bijna.

'Dacht je echt dat ik dat niet zou verwachten. Ik kon je praktisch horen denken krullenbol' lacht hij.

Alsof Beer het aanvoelt loopt hij naar Jack toe en begint tegen hem op te springen en schudt zijn vacht tegen hem uit.

'Goedzo Beer!' roep ik naar de blije hond die trots lijkt te zijn op mijn lovende woorden. Ik kom overeind en kijk even naar mijn vieze kleren. Mijn moeder zou helemaal gek worden als ze me nu zou zien. Ik lach om het beeld van mijn moeders gezicht in mijn hoofd.

'Dus. Zullen we terug gaan' zeg ik lachend tegen Jack.

'Goed plan. We moeten ook deze twee nog wassen. En heel eerlijk, zelf kan je ook wel een wasbeurt gebruiken' plaagt hij me.

'Ja ja...' zeg ik. Ik rol mijn ogen naar hem.

Gelukkig wordt de auto vaak gebruikt om met de honden te gaan wandelen. Als dit Jack zijn auto was geweest dan had ik niet gedurfd om er met deze kleding in te gaan zitten. Kut. Ik heb ook geen idee wat ik moet doen als we terug naar huis gaan.

Als we in de auto zitten beslis ik het maar even te vragen. 'Ehm. Jack, wat eh, moet ik doen als we terug gaan. Naar je huis zeg maar. Ik wil niet je auto helemaal vies maken'

'Ik heb nog wel wat liggen van extra kleding. Dat kan je wel aandoen. Dan gooien we thuis je kleding gelijk in de was'

'Oh dankjewel. Ik kan het anders ook wel thuis wassen hoor. Je hoeft niet al die moeite te doen' zeg ik.

'Neejoh, dat maakt niet uit. Ik moet toch een was doen. Dan kan je het er net zo goed bij gooien.'

'Dankjewel' zeg ik nog een keer.

Hij lacht naar me. Alleen al door hoe hij naar me lacht krijg ik kippenvel.

'Sorry dat ik telkens je kleding gebruik.' Zeg ik tegen hem. Gisteravond droeg ik ook al zijn kleding, en nu vandaag weer...

'Je hoeft daar echt geen sorry voor te zeggen hoor. Ik vind het echt niet erg. Ik ben allang blij dat je lekker hebt kunnen slapen in een onbekend huis, en in mijn kleding. Er zijn ergere dingen in de wereld dat een knap meisje wat mijn kleding draagt'

Vind hij me echt knap? Mijn hart maakt een sprongetje.

'Ik heb wel echt heel lekker geslapen ja' zeg ik. 'Ik heb niet eens gemerkt dat je bent weggegaan uit.. eh...uit de kamer. Heb jij ook goed kunnen slapen?' shit, ik wilde bijna uit mijn bed zeggen. Ik moet echt goed nadenken voordat ik dingen zeg. Al is het wel wat ik bedoelde. Ik voel kriebels in mijn buik als ik terugdenk aan het moment dat ik tegen hem aan lag in bed. Ik probeer mijn gevoelens onder controle te houden maar ik merk nu al dat ik daar hopeloos slecht in ben.

'Ik ben helemaal niet weggegaan. Zodra ik een beetje bewoog begon je een geluidje te maken wat alleen ophield als ik bleef liggen. Dus uiteindelijk ben ik ook in slaap gevallen. Ik was pas rond twaalf uur wakker, toen heb ik je voorzichtig opzij gelegd en ben ik gaan douchen.' zegt hij.

'Oh.' zeg ik een beetje ongemakkelijk. 'vandaar dat ik niks gemerkt heb. Je had me wel gewoon mogen negeren en me gewoon opzij kunnen leggen.'

'Ik vond het eigenlijk wel prima. Dus ik weet niet waarom ik dat zou doen' zegt Jack.

'En volgens mij hou je van knuffelen want je hebt me echt de hele avond vast gehouden. Ik werd een paar keer wakker s 'nachts en echt elk moment lag je helemaal tegen me aan. De eerste keer dat je hoofd het kussen raakte in plaats van mij was pas om twaalf uur toen ik opstond' zegt Jack met een grijns op zijn gezicht. ­­

'Kan je daar niet iets minder voldaan bij kijken' zeg ik tegen hem.

'Nee. Dat kan ik niet' zegt hij met diezelfde grijns die constant mijn hart sneller laat kloppen.