Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 107

Als ik weer naar Blair kijkt merk ik dat ze naar ons kijkt. Ik steek even mijn hand op naar haar en loop dan naar haar toe. Ik hou Jack zijn hand vast en hij loopt op die manier met me mee.

'Heey, wij gaan er zo vandoor. Voor Jess kwam er iets tussen dus de rest is al weg' zeg ik tegen haar.

'Oh, is alles wel oké met haar?' vraagt Blair.

'Ze belt me er morgen over. Ze zei dat ik me geen zorgen moest maken maar ik zal je morgen wel appen, of we maken even een groepsapp aan met zijn alle' zeg ik.

'Brax is ook al naar huis toe' zegt Jack. 'Hij moet morgen werken'

'Zien we jullie thuis weer?' vraagt Thomas als hij zijn arm om Blair's middel slaat. De verandering aan haar houding valt zelfs mij op. Ze rilt bijna onder zijn aanraking. Ik weet precies hoe ze zich voelt.

'Nee man, wij gaan nog ergens heen' zegt Jack.

Thomas lijkt verrast door zijn antwoord.

'Oehhh wat gaan jullie doen dan?' vraagt Blair enthousiast.

'Dat is een verrassing' zegt Jack. 'en de rest kan ik waarschijnlijk maar beter niet hardop zeggen'

'Nou Jackkkkkk' zeg ik als ik hem speels wegduw waardoor hij me juist steviger vast houd.

'Nou, nu weten ze het. Nu ga ik je meenemen' zegt Jack terwijl hij hard genoeg praat dat Blair en Thomas het ook kunnen horen.

'Fijne avond dan maar' lacht Thomas.

Blair geeft me nog een knuffel. 'Alleen doen waar je klaar voor bent hè lieverd. Ik zie hoe hij naar je kijkt en hij zou echt wel op je wachten. Maar als je het zelf ook wilt zou ik er zeker voor gaan' knipoogt ze naar me als ze me weer los laat.

Jack pakt mijn hand vast en trekt me mee door de menigte richting de uitgang.

'De taxi staat al te wachten' zegt hij tegen me.

Als we bijna bij de deur zijn houd Mase ons tegen.

'Hey, er staan een hoop mensen buiten die weten dat ze hier binnen is. Jullie kunnen de achteruitgang gebruiken, dan kan ik je taxi daarheen sturen' zegt hij.

Ik kijk even naar Jack en dan weer terug naar Mase.

'Ik denk dat we gewoon deze uitgang nemen' zeg ik tegen hem. Jack pakt mijn hand vast en rijgt zijn vingers door de mijne.

Mase knikt begrijpelijk en doet een stapje opzij zodat we langs hem kunnen lopen.

Jack staat bij de deur nog even stil en kijkt me aan. Ik knik naar hem en dan lopen we hand in hand de deur uit. Gelijk beginnen er al camera's te flitsen.

'Mevrouw Westfield, is dit uw vriend?'

'Mevrouw Westfield met wie bent u samen?'

'Is dit dezelfde jongen als in het restaurant?'

'Is dit dezelfde jongen als vanmiddag toen u in een Tesla reed?'

Ik begin snel te ademen door alle vragen die op me afgevuurd worden. Jack knijpt in mijn hand waardoor ik weer een beetje bij zinnen komt. Hij probeert de fotografen op afstand te houden. Gelukkig helpen de uitsmijters uit de club om wat meer ruimte tussen ons te creëren.

Ik schrik als er ineens een man een camera bijna voor mijn gezicht duwt. Door de snelle beweging laat ik Jack zijn hand los. De man begint me allemaal vragen te stellen die ik niet goed kan verstaan. De woorden die hij uitspreekt vormen op de een of andere manier geen zinnen in mijn hoofd. Mijn ademhaling wordt steeds onrustiger. In paniek begin ik om me heen te kijken of ik Jack zie staan. De man voor me wordt al snel aan de kant geduwd. En ik zie Jack weer voor me staan. Ik haal opgelucht adem maar ik ben nog steeds overdonderd door de hoeveelheid mensen die hier staan. Ik ontspan wat meer als Jack zijn hand op mijn wang legt. Zijn andere hand legt hij op mijn middel. Hij trekt me naar hem toe en overdonderd me door zijn lippen op de mijne te drukken. Ik voel de vlinders weer opkomen in mijn buik en ik laat hem toe. Ik durf mezelf eindelijk helemaal over te geven aan de gevoelens die hij geeft. Ik probeerde mezelf eerst te beschermen door niet ergens op te hopen met Jack. Ik heb liever een korte tijd met hem dan helemaal niks. Al was het alleen deze avond en kon hij me niet meer geven dan dat, dan zou ik dat zelfs goed vinden. Natuurlijk wil ik meer dan dat maar het is me nu duidelijk dat ik nooit spijt zal krijgen van een moment wat ik met hem door breng.

Als we uiteindelijk de kus verbreken horen we iemand om een of andere reden klappen. Hierdoor beginnen er steeds meer mensen mee te doen. Ik moet lachen maar het geeft me toch een beetje het gevoel wat je krijgt als mensen klappen als een vliegtuig land...

Jack kijkt me eventjes aan. Dan kijkt hij naar de journalist die voor hem staan.

'Mijn naam is Jack Harding. Volgens mij hebben jullie nu wat jullie wilde. Kunnen jullie dan nu mij en mijn vriendin met rust laten?' zegt hij. Daarna trekt hij zachtjes aan mijn hand waardoor ik met hem meeloop. Hij opent de taxi deur voor me en laat mij eerst instappen. Daarna loopt hij om de taxi heen en stapt zelf ook in. De woorden die hij uitsprak tegen de journalist dringen nu pas tot me door. "Mij en mijn vriendin"

Hij noemde me zijn vriendin. Ik bijt op mijn lip en probeer het heftige gevoel in mijn buik een beetje te onderdrukken. Ik kan er niks aan doen, ik kan mijn lach niet verbergen. Jack kijkt me aan, pakt mijn hand vast en knipoogt naar me.

'Ik moest van meneer Kingston zeggen dat de tassen in de achterbak liggen. U kunt het hele weekend blijven als u wilt' zegt hij.

Kingston? Hij bedoelt Reede. Wat hebben ze geregeld?