Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 2

Oké...oké....Gewoon rustig lopen. Ik zie Dylan al bij de trap staan. Hij zwaait naar me zodra hij me ziet. Ik zwaar terug naar hem. Ik merk dat ik op mijn lip bijt. Ik moet dat echt afleren want dat doe ik altijd als ik zenuwachtig ben. Dylan ziet er nu een stuk...aardiger uit. Hij heeft kort blond haar wat met gel in model gebracht is. Hij draagt een leger t-shirt met daaronder een korte spijkerbroek. Het is ook echt idioot warm vandaag.

'Warm hè' zegt hij als ik bijna beneden ben.

'Ja echt bizar' antwoord ik terwijl ik er voor probeer te zorgen dat ik normaal deze trap af kan lopen.

Dylan lacht naar me. Kut hij heeft een leuke lach. Waarom voel ik me gelijk als een idioot als er een jongen in de buurt is? Hij lacht nog steeds als hij zijn hand door zijn haar haalt. En dan precies op de laatste twee treden gaat het fout. Kut. Ik voel mezelf struikelen en Dylan stapt naar voor en vangt me snel op.

'Gaat het?' vraagt hij bezorgd.

Shit. Ik had verwacht dat hij me zou uitlachen ofzo, niet dat hij echt bezorgd zou reageren.

'Ja...eh...sorry, ik eh...dacht dat de trap daar al klaar was' lach ik pijnlijk naar hem.

Ik zucht. 'Vijf seconde en ik maak het al ongemakkelijk....'

Mijn god...zei ik dat nou hard op? Ik ben zo'n flapuit, natuurlijk zei ik dat hardop.

Dylan moet lachen om mijn opmerking. 'Het wordt alleen ongemakkelijk als je het zelf ongemakkelijk laat worden. Je kan het ook gewoon negeren. Doen alsof het niet gebeurt is. Dan beloof ik je dat ik hetzelfde doe' knipoogt hij naar me.

Oké gelukkig. Ik glimlach naar hem terug.

'Weet je, volgens mij heb ik meer om me ongemakkelijk over te voelen dan jij' zegt hij dan.

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen dus zeg ik maar niks.

'Wat er twee weken terug gebeurt is...ik weet niet hoe ik er sorry voor kan zeggen. Het spijt me heel erg, ik had nooit zo bot tegen je moeten doen. Je probeerde alleen Jess te beschermen. Sorry dat ik zo tegen je uitvloog. Ik was niet echt in een goede mindspace, er is zoveel in mijn familie gebeurt de laatste tijd en Jess was de enige vaste factor die ik had in mijn leven voor een tijdje. Toen ik haar met een andere gast zag...knapte er even iets in me. Maar dat is absoluut geen excuus. Ik ben blij dat je me een kans wil geven om me te leren kennen' legt hij uit.

Oké wow...ik had niet verwacht dat hij zoveel zou uitleggen. Ik dacht dat hij sorry zou zeggen en dat we daarna gewoon verder gingen. Vertellen jongens altijd zoveel terwijl je ze niet eens kent?

'Het is oké, of nouja...Het was wel lullig maar Jess zegt dat jullie het uitgepraat hebben en dat je eigenlijk best wel aardig bent. Dus we kunnen gewoon vergeten dat het gebeurt is' zeg ik.

'Ja dat is waar. Jess zal altijd veel voor me betekenen. Ik had gewoon even het bewijs nodig dat als ze een relatie kreeg het niet betekend dat ik uit haar leven moet verdwijnen. Soms heb je gewoon je beste vriend nodig, en voor mij is dat Jess. Daar ben ik nu ook achter gekomen. Al had ik eerst wel mijn twijfels over Reede als ik eerlijk ben. Maar daar ben ik nu wel overheen. Volgens mij zou die jongen alles voor haar doen.' Zegt hij.

'Is dat die andere jongen die hier was? Is dat Reede?' vraag ik. Ik had hem gezien toen Dylan bij Jess voor de deur stond maar ik had nooit zijn naam gehoord. Over idioot knap gesproken...Hij is echt een kerel die je zo op een poster zou zien.

'Ja, that's the one' zegt hij. 'Maar zullen we gaan?'

'Ja, zullen we gewoon gaan lopen? Of wilde je met de bus?' vraag ik hem.

'Het is wel mooi weer op te lopen, het is niet al te ver. Twintig minuten volgens mij' antwoord hij.

'Oké, lopen is prima' lach ik naar hem.

Hij steekt zijn arm naar me uit. Waarom? Moet ik zijn arm vast pakken ofzo?

Dylan betrapt me terwijl ik twijfelend kijk naar wat ik moet doen.

'Ik bijt niet hoor' lacht hij naar me.

'Oké dan' zeg ik en ik haak mijn arm om de zijne.

Onderweg is het gezellig. Ik begin me weliswaar op mijn gemak te voelen. Dylan vertelt me over zijn studie en over zijn familie. Het gaat niet zo goed met zijn oma. Die zal binnenkort overlijden, dat is waar hij het zo moeilijk mee had. Zijn opa heeft hij onlangs al onverwacht verloren. Mijn hart breekt als ik hem aankijk als hij het verteld. Ik zie de pijn in zijn ogen.

'En hoe is jouw familie?' vraagt Dylan.

Shit, ik wil het niet over mijn familie hebben.

'Ehh, mijn ouders zijn pas verhuisd, daarom woon ik in de studio naast Jess. Mijn ouders wilde dat ik bij deze Hogeschool mijn opleiding af zou maken. Mijn ouders zijn dus vier uur verderop gaan wonen en mijn zusje van 6 hebben ze meegenomen natuurlijk, maar die logeert af en toe wel bij mij. Verder heb ik niet zoveel familie, alleen mijn oma. Daar ga ik nog steeds wel eens logeren voor een weekendje of een midweek. Meestal breng ik mijn vakanties bij haar door.'

'Ik ga eerlijk met je zijn Lara' zegt Dylan als hij me aankijkt. 'Het klinkt wel een beetje eenzaam' zegt hij dan.

'Is het ook' Kut...waarom komt dat er gelijk uit....ugh....

'Maar ik ben er wel aan gewend. Ik heb nooit echt vriendengroepen gehad ofzo. Op school probeer ik me zo goed mogelijk te concentreren en zodra het voorbij is ga ik naar huis. Normaal ging ik altijd wandelen met Yuki, mijn hond maar die is ook met mijn ouders verhuisd. Ik denk dat ik binnenkort op zoek ga naar een bijbaantje' vertel ik hem.

'Nou ik ben blij dat je nu lekker met ons mee gaat wat drinken' zegt Dylan vrolijk. 'Op campus zoeken ze nog nieuwe mensen voor de barista, ik weet niet of je dat leuk vind? Daar werk ik ook. Omdat het op school is kan je ook makkelijk schuiven met je rooster enzo. Ik kan het eens opgooien bij de manager.' Stelt hij voor.

'Zou je dat echt willen doen?' vraag ik hem verbaasd.

'Ja, waarom niet' lacht hij.

'Je kent me nog niet eens' reageer ik.

'Iemand die mij nog een kans op vriendschap wil geven na me als zo'n psycho gezien te hebben verdient al een medaille dus dat is wel het minste wat ik voor je kan doen'

Ik moet lachen op zijn opmerking. 'Dan zou ik het heel fijn vinden als je dat voor me zou willen doen'

'Geregeld, ik zal hem straks een appje sturen'

'Je bent geweldig!' zeg ik tegen hem.

Inmiddels zijn we al in de stad. Oh wow, ik had helemaal niet door dat we al zolang onderweg waren.

'Kijk, daar zitten ze al' zegt Dylan als hij zwaait naar Jess en Denise die al aan een tafeltje gaan zitten.