Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 33

'You okay?' vraagt Jack.

'Ja. Het...het is gewoon fijn dat iemand een keer begrijpt dat geld niet het enige is wat belangrijk is. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Ik probeer het altijd een beetje verborgen te houden. Vertel het ook alsjeblieft niet aan Jess en Denise'

'Beloofd, dat zou ik nooit doen' zegt Jack als hij zachtjes in mijn hand knijpt. Jack stopt een plukje haar achter mijn oor.

'Zullen we naar binnen gaan?' vraagt hij als hij naar buiten gebaard.

We staan voor een dierenasiel.

'Doe je hier vrijwilligerswerk?' vraag ik enthousiast.

'Jazeker. Al drie jaar lang' zegt hij.

'Ik heb dit altijd al willen doen!' zeg ik.

'Wacht maar, het is wasdag vandaag. En ze laten Boxie altijd aan mij over' zegt Jack.

'Wat moet je allemaal doen tijdens je werk hier?'

'Ik help het meest bij de grote honden. Dus de dag bestaat uit iedereen eten geven, wandelen en af en toe is het ook wasdag. Zoals vandaag. Hopelijk vind je het niet erg om nat te worden' grijnst Jack naar me.

'Oh nee hoor' zeg ik veel te blij. Jack kijkt me weer aan met die blik...

Wacht. Dit is Jack. Ik moet bij deze jongen echt drie keer nadenken voordat ik antwoord geeft.

'Nee niet zo...' zeg ik dan tegen hem.

'We zullen zien' zegt hij waarna hij snel uit de auto stapt. Ik stap ook uit en loop achter hem aan.

Als we naar binnen lopen scant Jack een pasje. 'Goeiemiddag Miranda' roept Jack als hij binnenkomt.

'Hey jongen. Fijn dat je er bent' roept de vrouw terug die volgens mij rond de vijftig is.

'Ik heb nog versterking meegenomen voor was dag' zegt Jack.

Miranda kijkt op vanaf haar bureau. Ze kijkt van mij naar Jack. 'Wat leuk dat je bent meegekomen' zegt Miranda enthousiast. Ze komt achter het bureau vandaan om mijn hand te schudden. Jack loopt verderop om alvast wat voerbakken te pakken. 'Dankjewel dat ik mee mocht' zeg ik blij. 'Het is altijd mijn droom geweest om een keer te mogen helpen bij een dierenasiel. Ik ben Lara'

'Nou meid, van harte welkom. Je mag komen wanneer je wilt hoor. En goed om te zien dat Jack eindelijk eens goede smaak heeft gekregen' knipoogt ze naar me.

'Oh nee. Eh...nee, we zijn niet ehh...samen. Niet op die manier' zeg ik verontschuldigend. Waarom zou ze dat denken?

'Weet je zeker dat hij dat ook weet?' zegt ze als ze knikt in de richting van Jack'

'Ik ehh...denk niet dat hij mij...eh...ik denk niet dat ik zijn type ben' zeg ik.

Hoe goed kent Miranda hem eigenlijk? Als hij hier al drie jaar werkt moeten ze elkaar toch wel goed kennen.

'Hmm. Ik ken mijn neefje best goed, en ik kan je zeggen dat ik hem die blik nog niet heb zien hebben.' Ze knikt weer naar Jack en ik zie dat hij naar ons aan het kijken is. Dus ze is zijn tante. Nu valt het kwartje.

'Jullie zijn toch niet aan het roddelen ofzo hè' zegt Jack als zijn ogen de mijne vinden.

'Natuurlijk niet jongen, zo interessant ben je niet' zegt Miranda als ze weer achter het bureautje gaat zitten.

'Klaar voor de eerste ronde?' vraagt Jack.

'Hangt er vanaf of je dat normaal bedoelt of weer dubbelzinnig' zeg ik.

Jack moet hardop lachen om mijn reactie. 'Je begint me door te hebben' lacht hij.

Ik haal mijn schouders op. 'Zullen we beginnen of blijf je hier de hele dag staan met die bakken in je handen' zeg ik uitdagend.

'Oké oké. Gaan we zo doen mevrouw Westfield' zegt hij terwijl hij in mijn zij prikt. Ik gil door het geprik in mijn zij.

'Nou, kom op. Deze kant op. Door jou ben ik al veeeeel te laat' zegt Jack overdreven als hij naar de rechter deur wijst.

'Tuurlijk' zeg ik als ik hem een duw opzij geef. Ik loop door de deur heen. Jack komt gelijk achter me aan.

'In dit gedeelte zitten de tien grootste honden. Die verzorg ik altijd op zaterdag, vooral op wasdag. Ze zijn wat sterker dus dan is het makkelijker als ik het doe in plaats van Miranda'

'En dan denk je dat ik met mijn één meter zestig erbij kan helpen?' vraag ik ongelovig.

'Misschien. Ik wil het je wel zien proberen' lacht hij. 'Ben je echt zo klein?' zegt hij.

Ik kijk hem boos aan. 'Was dat je nog niet opgevallen dan...' zeg ik.

Jack legt de bakken even neer. Hij gaat voor me staan. Steeds dichterbij. Hij komt zo dichtbij staan dat mijn hoofd bijna tegen zijn borst komt. Hij legt zijn hand op mijn onderrug en duwt me tegen zich aan. Zijn andere arm legt hij om mijn nek heen. Zachtjes duwt hij mijn hoofd tegen zijn borst. Ik hoor zijn hart regelmatig kloppen. Zo blijft hij me even vast houden. Ik snap niet wat hier eigenlijk gebeurd maar het voelt wel erg fijn.

'Zie je. Je bent niet klein. Je bent de perfecte lengte' zegt hij als hij me zachtjes los laat. Zonder dat we verder van elkaar af stappen kijken we elkaar aan. Die groene ogen van hem...Ik slik, waarschijnlijk veel te opvallend.

'Zie je dat ik gelijk had aan die telefoon schat' fluistert hij als hij een hand op mijn wang legt.

Ik schud nee uit protest maar ik weet dat het waar is. Ik kan het niet blijven ontkennen. Misschien wel tegen hem, maar niet tegen mezelf.