Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 42

Voordat Miranda nog iets kan zeggen schrik ik op van mijn telefoon die af gaat. Ook Jack komt net binnenlopen. Hij kijkt me vragend aan als ik zenuwachtig naar mijn telefoon kijk.

'Mijn vader' zeg ik.

'Oh shit' zegt hij en hij komt gelijk naast me zitten.

'Ik geef jullie wel een momentje' zegt Miranda als ze de keuken uitloopt.

Ik adem een paar keer in en uit voordat ik opneem.

'Hoi met Lara' zeg ik

'Hey lieverd' Zegt m'n pa waarna hij zucht. 'Ik moest je even bellen. Ik ben het niet eens met wat je moeder probeert te bekokstoven met die jongen. Ik had iets moeten zeggen en het spijt me echt dat ik dat niet heb gedaan.'

Ik weet niet wat ik moet zeggen.

'Ik snap dat je even niet thuis wilt komen. Ik probeerde er nog met je moeder over te praten maar ze is op een of andere manier niet tot rede vatbaar. Ze denkt dat dit de enige manier is om een toekomst te verzekeren voor het bedrijf. Maar ik laat haar niet beslissen over mijn bedrijf lieverd. Het is en blijft mijn bedrijf. Zelf als zou je zeggen dat je Damian nooit in het bedrijf wilt hebben dan komt hij er gewoon niet in en dan is de discussie daarmee klaar.'

'Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik begrijp echt niet dat mam het in haar hoofd haalt dat het oké is om je kind in een relatie te dwingen voor je eigen profijt' zeg ik.

'en zeker als je zegt dat je al bezet bent. Lieverd waarom heb je me dat nooit verteld?' vraagt mijn vader.

Kut. Ik kijk Jack ongemakkelijk aan.

'Ehh, ja eh, ik wist niet of jullie het oké zouden vinden. Ik wist niet dat het jullie uit zou maken'

'Lieverd, als iemand jou gelukkig maakt ben ik de eerste op de wereld die dat wilt weten. Ik heb je echt gemist dit weekend. Zou je het misschien fijn vinden als Lux en ik woensdag jullie mee uit eten nemen? We overnachten dan in een hotelletje, dan kan ze jou ook even zien. Ze begreep niet waarom je weg was.'

Fuck sake... Wat moet ik daar nou op zeggen. Ik probeer iets te bedenken om me hier uit te lullen. Net als ik iets wil zeggen legt Jack zijn hand op mijn been. Ik kijk hem aan. Hij knikt naar me. Ik snap niet precies wat hij bedoelt. Hij typt iets op zijn telefoon.

Spreek maar af, ik ga met je mee woensdag. Maak je maar geen zorgen. Komt goed

'Eh ja. Dat zou leuk zijn' zeg ik tegen mijn vader.

'Nou top. Dan is dat afgesproken. En hoe heet de gelukkige jonge man?' vraagt hij.

'Jack' zeg ik. 'Jack Harding'

'Nou dat klinkt als een goede naam. Ik ben benieuwd. Ik zie je woensdag popje'

'Tot woensdag pap' zeg ik.

Dan hangen we op.

Op het moment dat ik ophang voel ik me super ongemakkelijk. Ik weet nog niet eens wat er is tussen mij en Jack en nu moeten we woensdag al gaan eten met mijn vader. Waarom zou hij daar überhaupt mee in stemmen.

'Lara...' begint Jack.

'Waarom zou je daar ja op zeggen?' onderbreek ik hem.

Hij lijkt even na te denken over wat hij moet zeggen.

'Ik...nou kijk, ik weet niet precies hoe je ouders zijn maar ik heb mijn eigen ervaring met ouders die erg veel van je verwachten. Je had toch in het weekend al verteld dat je met mij was en als het jou ook maar een beetje kan helpen dan doe ik dat graag voor je. En heel eerlijk, met jou uit eten gaan in geen straf' zegt Jack.

Ik zucht en doe mijn handen voor mijn ogen.

'Hey, niet verstoppen' zegt Jack. 'Niet voor mij. Wat gaat er nou in je hoofd om?' vraagt hij.

Stress...heel veel stress.

'Ik weet het niet goed. Dan denk ik dat er misschien iets is, of een kans is, of...ja ik weet het eigenlijk niet goed. En dan komt er zoiets waarmee we mijn vader moeten gaan overtuigen dat we al een tijdje samen zijn terwijl we elkaar nog helemaal niet lang kennen. En wat als je daardoor dan een hekel krijgt aan me...'

Ik merk aan mezelf dat ik kortademig ben omdat ik het er met zo'n haast uitgooi.

'Je maakt je weer veel te druk. Je moet niet alles al willen uitdenken en ik zal echt geen hekel aan je krijgen. Je moet gewoon je best doen en het lukt vast wel om daarin overtuigend genoeg te zijn.' Zegt Jack.

'Ik hoop het maar. Als mijn ouders er achter dat ik een baan heb op de campus dan halen ze me per direct van die school af. Ik kan echt niet door de mand vallen want dat zou inhouden dat ik hier weg moet. Dit is juist de eerste stad waarin ik me echt op mijn gemak voel...'