Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 32

'Kut. Sorry. Dat was te ver' zegt Jack als hij naar me probeert te kijken maar ook op de weg probeert te blijven letten.

'Gaat het?' vraagt hij als ik niet reageer.

'Ja. Ik. Ehh. Ik snap gewoon niet goed waar die reactie vandaan kwam' zeg ik.

Hij heeft elke reactie die ik op hem heb gehad gewoon honderd procent doorgehad. Ik schaam me echt dood nu.

'Ik had dat niet mogen zeggen. Het spijt me Lara. Echt. Ik weet niet wat het is met die kerel maar hij haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Hij valt jou constant lastig en hij heeft gewoon echt niet door dat hij gewoon niks bij jou voor elkaar zou kunnen krijgen. Even serieus, zie je jezelf ooit opgewonden worden door iemand zoals hij. Een of andere kakker die niet eens weet hoe hij een vrouw moet aanraken. Geloof mij, de vrouwen met wie hij het doen, zullen het met hem doen voor geld. Dus die faken alles. Hij zou je niet eens kunnen laten klaar komen'

Wait. What?

Ik doe mijn handen voor m'n gezicht. 'Oh my god, Jack!!! Waarom zeg je dat soort dingen???'

'Wat? Het is sowieso waar' lacht hij.

'Ik wil me niet ergens mee bemoeien Lara, dus je hoeft niet te antwoorden. Maar wat bedoelt hij met ons wereldje?'

Ik wil het hem wel vertellen. Maar... ik wil niet dat hij anders naar me gaat kijken. Ik wil niet hoeven verbergen wie ik ben.

Voordat ik antwoord kan geven legt Jack zijn hand op mijn been. Ik schrik van zijn aanraking en er gaat gelijk een tintelend gevoel door mijn lichaam als ik zijn hand voel.

'Wat doe je?' vraag ik.

'Heel misschien was ik een beetje jaloers op wat hij probeerde oké. Ik weet dat ik het recht niet heb. Maar ik zie ook wel hoe je af en toe op mij reageert. Ik wil me niet in moeten beelden dat hij dingen bij je gaat proberen.'

'Oh' breng ik uit. Wat betekent dit?

Ik pak zijn hand van mijn been af. Hij blijft mijn hand vervolgens vast houden. Inmiddels staan we al geparkeerd.

'Als je wilt dat ik je vraag beantwoord dan moet je niet dat soort dingen doen want dan weet ik niet goed wat ik moet zeggen oké' zeg ik tegen hem.

Hij grijnst naar me.

'En ook niet dat doen' zeg ik gelijk.

'Oké dan' zegt hij lachend.

'Weet je nog toen je eten voor me had besteld' begin ik.

Hij knikt naar me.

'Mijn achternaam... hoe wist je die?'

'Oké, normaal ben ik geen stalkerig type ofzo. Maar ik wist dat je niet gegeten had dus ik heb het opgezocht in het school systeem. Jess had een keer laten vallen in welke klas je zat dus ik hoefde alleen je klas te zoeken en je bent daar de enige Lara. Dus ik wist dat het Westfield moest zijn'

'Ik vind het niet erg ofzo hoor. Maar klinkt die naam niet ergens bekend ofzo?' vraag ik aan hem.

Jack kijkt me nadenkend aan.

'Damian's achternaam is Creede'

'Oh fuck. Westfield and Creede? Als in...'

'Als in één van de grootste softwarebedrijven over de hele wereld ja. Westfield ontwikkeld de software en werkt samen met Creede voor de marketing' verduidelijk ik.

'Het bedrijf is opgezet door mijn opa. Mijn vader heeft het uiteindelijk samen met zijn broer geërfd. Ze hadden allebei een passie voor het bedrijf en wilde het laten door groeien. En toen begonnen ze samen te werken met Creede. Ik werd geboren en Damian en ik zaten altijd in hetzelfde schuitje. Afwezige ouders die altijd aan het werk waren. Toen mijn oom overleed moest mijn vader alles alleen doen. Hij sloot een deal met Creede. Creede leverde niet direct wat hij had beloofd omdat hij ook samenwerkt met een ander bedrijf. En nu hoopt mijn moeder dat ik iets met Damian krijg zodat Creede zich volledig verbindt aan ons bedrijf, met als gevolg dat Damian na zijn studie een partner wordt van Westfield, en als hij ook met mij is dan hebben we samen de meeste aandelen in het bedrijf. Op die manier heeft iedereen een zekere toekomst en blijft het bedrijf doorgroeien.'

'Jezus' zegt Jack.

'Ja. En met wereldje aankunnen. Mijn ouders staan nog al in de spotlight omdat ze het grootste bedrijf is wat dit land ooit heeft gekend. Daarmee ik dus ook. Soms kan het nogal overweldigend zijn. Tot nu toe ben ik nooit "interessant" genoeg geweest voor de pers. Maar nu mijn moeder Damian zo aan het pushen is ben ik bang dat dat misschien gaat veranderen'

'Je moet wel echt constant onder een enorme druk staan of niet?' zegt Jack.

Ik ben verbaasd door zijn reactie. Normaal vraagt niemand die weet over mijn ouders, hoe het voor mij voelt.

'Redelijk. Ik wil er eigenlijk niks mee te maken hebben. Ik ben nu gaan werken zodat ik niet meer het geld van mijn ouders hoef aan te nemen. Als ze dat zouden weten. Nou in ieder geval mijn moeder zou helemaal gek worden. Ze verwachten dat ik na mijn afstuderen direct mijn plek in het bedrijf inneem.'

'En wat wil jij?' vraagt hij als hij me serieus aankijkt en nog steeds mijn hand vasthoud.

'Het liefst? Ik zou na mijn afstuderen mijn aandelen in het bedrijf willen verkopen, of teruggeven. Ik wil er niks mee te maken hebben. Dit is iets wat mijn opa heeft opgezet. Mijn vader heeft er een passie voor. Mijn moeder heeft een passie voor het geld... en ik zie wat dat met hun heeft gedaan. Dat wil ik niet. Ik wil later geen kast van een huis. Ik wil gewoon...normaal. Gewoon een eengezinswoning. In de stad. Geen zakenreizen naar exotische landen. Maar gewoon, een keer een vakantie nemen. Ik ben nog nooit op vakantie geweest. Elke reis die we gemaakt hebben had met werk te maken. Ik wil een eigen baan, een leven voor mezelf opbouwen. Voor mezelf kunnen zorgen en dat vind ik genoeg'

Jack veegt een traan weg die over mijn wang heen rolt. Ik had helemaal niet door dat ik was gaan huilen.

'Als dat is wat je wilt dan moet je heel stevig in je schoenen gaan staan. Dan moet je schijt hebben aan alles en iedereen die er een mening over kan hebben. Je verkoopt of geeft je aandelen terug en je begint een leven voor jezelf. Je moet doen wat jou gelukkig maakt voordat je vast zit in een leven wat je niet wilt'

Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat iemand me ooit zo heeft begrepen zoals hij. Gebeurt dit allemaal echt?