Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 88

Als ik eindelijk thuis kom van school ben ik helemaal kapot. Er zijn vandaag meer dan tien mensen naar me toegekomen om te vragen of ik écht de dochter was van Ian Westfield. De meeste dachten dat ik nieuw was hier op school. Het is niet alsof ik me altijd heb verborgen ofzo. Ik hield me gewoon op de achtergrond.

De blik in Jack zijn ogen toen Dylan het van me overnam zal ik niet zomaar vergeten. Hij zag er gekwetst uit. Hij heeft ook helemaal niet meer gereageerd. Wat een geweldige week gaat dit worden...

Damian belt me net in de avond over morgen. Een journalist heeft gevraagd of hij morgen foto's van ons mag maken. Hij zal dan in zijn artikel onderbouwen dat we gewoon vrienden zijn. Ik moest hier wel mee akkoord gaan. Al heb ik helemaal geen zin om met Deem op te gaan trekken, niet na wat hij probeerde te doen.

Woensdag verloopt heel ongemakkelijk. Ik moet met een lach op mijn gezicht Damian een rondleiding geven door de school. Gelukkig heeft Damian ook een statement gegeven waarin hij onze vriendschap bevestigd en zegt dat er nooit sprake is geweest van meer. Het lijkt voor nu goed te gaan. Ik help Damian met wegwijs worden, en help hem met het opzetten van het project wat hij hier gaat doen. Als ik hem de kantine laat zien is de fotograaf nog druk aan het klikken met zijn camera. Als ik Jack en Thomas zie zitten in de kantine verstijf ik even. Ik heb Jack gister al de hele dag niet meer gesproken en vandaag ook nog niet. Ik durfde hem eigenlijk niet meer te appen nadat hij niet meer heeft geantwoord.

'Zouden jullie misschien hier even willen gaan zitten en doen alsof jullie druk bezig zijn aan het project?' vraagt de journalist, van wie ik zijn naam al ben vergeten.

'Ja doe maar naast elkaar en dan kijken alsof jullie veel lol hebben' zegt de fotograaf naast hem.

Het meest pijnlijke is dat het gaat om de tafel recht tegenover Jack en Thomas.

'Het komt goed' fluistert Damian in mijn oor.

Zodra Damian dichtbij me komt staat Jack in een ruk op. Thomas kan hem nog net tegenhouden, gelukkig...voordat de journalist het ziet. Jack stormt vervolgens vloekend de kantine uit. Thomas gebaart sorry naar me.

Dit gaat zo niet werken...ik zie het aan Jack.

Donderdag beslis ik alleen te gaan werken en mijn college over te slaan. Ik trek het nu gewoon even niet. Ik kan amper slapen in de avond. Ik spreek Jack helemaal niet meer, ik durf hem zelf niet te appen en hij stuurt zelf ook niks.

Het voelt als een opluchting als ik naar mijn auto loop. Tijd om naar huis te gaan. Ik ga straks gewoon in bed liggen en dan kom ik er voor vandaag niet meer uit.

'Ehhh, heey. Mag ik je iets vragen?' vraagt een jongen met grijze ogen. Hij is erg knap. De onbekende jongen draagt een zwart shirt en een korte broek. Zijn lichtbruine huid complimenteert zijn ogen. Ze zijn zo helder. Zijn haar is bruin en is aan de zijkanten opgeschoren. Ik weet zeker dat ik hem nog nooit gezien heb. Dus als hij me iets vraagt als ik duidelijk onderweg ben, weg van school...weet hij misschien wie ik ben. Oh mijn god, ik klink gewoon paranoia.

'Jahoor' beslis ik te zeggen als ik me besef dat ik al veel te lang stil ben.

'Ik ben opzoek naar Jack' zegt hij. 'Jack Harding'

Kut. Toch dus.

'Sorry, ik weet niet over wie je het hebt' zeg ik tegen de jongen. Ik probeer gelijk weg te lopen maar hij pakt mijn arm waardoor ik niet weg kan.

'Lieverd, luister. Ik snap dat er iets aan de hand is tussen jullie. Dat die foto rond gaat en dat je op je hoede bent voor journalisten enzo maar daar ben ik er niet een van. Ik herkende Jack op de foto, dus ik gokte dat hij hier op school zou zitten. In plaats van hem zag ik jou. Ik ben al heel lang vrienden met Jack, maar het is al zeker vier/vijf jaar geleden dat ik hem heb gezien en ik ben net een week terug in de stad en ik ben naar hem opzoek.'

Ik kijk hem twijfelend aan.

'Wacht' zegt hij. Hij pakt zijn telefoon en zoekt iets op. Hij laat me een foto zien van een veel jongere Jack en hemzelf.

'Ik ben Brax trouwens, sorry...ik was helemaal mezelf vergeten voor te stellen'

'Lara' zeg ik als ik zijn hand schud.

'Ik zie dat Jack eindelijk smaak heeft gekregen' zegt hij als hij me schaamteloos van top tot teen bekijkt.

'Nou dankje. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen over zijn smaak in vrienden' zeg ik als ik hem expres van top tot teen bekijk, hem na-apend.

Brax begint te lachen. 'Ik begin al te snappen waarom hij je zo leuk vind'

'Nou waar kan ik je mee helpen, want ik wil eigenlijk heel graag naar huis' zeg ik tegen hem.

'Heb je misschien zijn nummer voor me? Of weet je waar ik hem zou kunnen vinden' vraagt hij.

Ik kijk hem even aan. Waarom zou hij Jack zijn nummer niet hebben? Ik wil niet zomaar iemands adres geven.

'Je vertrouwt me nog niet helemaal' zegt Brax.

'Klopt' zeg ik.

'En hoe zou ik dat aan je kunnen bewijzen prinses?'

'Ten eerste door me niet zo te noemen' zeg ik. Hij begint gelijk weer te lachen.

'Ik ga je niet zijn nummer of adres geven' zeg ik.

'En wat dan wel prinses?'

Ik rol met mijn ogen naar hem. Wat een eikel.

'Morgen om half vier meeten we allemaal op school. Zorg maar dat je er bent, dan kan je je vragen zelf aan hem stellen.'

'Mag ik dan in ieder geval jouw nummer voor het geval dat ik je niet kan vinden'

Ik zucht. 'Oké dan' zeg ik als ik hem mijn telefoon geef zodat hij zijn nummer erin kan zetten.

Als hij mijn contacten weg klikt kijkt hij me grijnzend aan.

'Jaaa, dat is Jack' lacht hij als hij mijn telefoon terug geeft.

Mijn achtergrond...shit zooi.

'Als dat het was, dan ga ik nu nog genieten van mijn dag' zeg ik boos tegen hem.

'Maar natuurlijk' zegt hij. 'Tot morgen prinses'

'Noem me niet zo!!!' zeg ik nog voordat ik wegloop. Wat een vreselijk irritante kerel.