Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 20

'Je wat?' vraagt Damian verbaasd.

'Sorry wat?!' roept mijn moeder bijna.

'Ik heb jullie toestemming niet nodig om met iemand te daten, en toevallig ben ik dat al een tijdje aan het doen.' Zeg ik tegen hen beide.

'En hoe heet deze zogenaamde jongen?' vraagt mijn moeder.

'Jack' antwoord ik terwijl ik haar aankijk.

'Wel heel toevallig' zegt mijn moeder.

Val ik nu al door de mand? Ben ik echt zo slecht in liegen? Ik dacht juist dat ik overtuigend was.

'Is dat wie je appte voordat je net binnenkwam?' vraagt mijn vader.

Ik ben verbaasd door zijn vraag maar ik kijk hem aan en knik dan.

'Dan zou ik hem graag eens ontmoeten' zegt mijn vader.

'Liever...Dat kan je niet menen toch. Damian is een perfecte match voor haar' zegt mijn moeder.

'Carla, alsjeblieft hou op met deze onzin. Ons meisje heeft zelf iemand leren kennen die haar helemaal opvrolijkt. Als iemand haar zo kan laten lachen wil ik die jongen graag ontmoeten' zegt mijn vader.

'Elk meisje wordt blij van zo'n kerel' mengt Damian zich in het gesprek.

'Pardon?' zeg ik tegen hem.

'Wat? Je hebt het dus over die halfnaakte kerel op je achtergrond? En dan begin je over dat ik met veel meiden ben geweest? Laat me je dan vragen welk nummer je bent voor hem? Valt het nummer nog binnen de honderd?' zegt Damian

'Je hebt geen idee waar je het over hebt' zeg ik boos tegen hem.

'Wat? Laat eens zien' zegt mijn moeder tegen mij.

'Nee.' Zeg ik fel.

'Lara, geef die telefoon hier'

'Nee, ik ga dit niet pikken' zeg ik. Op dat moment probeert Damian mijn telefoon af te pakken. Gelukkig had ik het snel door.

Ik spring op en hou mijn telefoon goed vast.

'Jullie twee' en ik gebaar naar mijn moeder en Damian 'jullie zijn een stel gekken. Misschien zijn jullie twee wel goed voor elkaar. Dan krijgt pap een kans om ook een keer wat geluk terug te vinden in zijn leven als hij van jou af is. Jullie zijn gestoord en ik ben fucking twintig jaar. Ik ga dit niet pikken. Ik weiger hier te blijven.'

Mijn moeder kijkt me met open mond aan.

'Laar...' begint Damian.

'Nee! Jij houd je bek dicht. Je hebt mazzel dat ik je geen klap verkoop voor wat je net probeerde te flikken. Als je ooit iets van mij, of nog erger mij, probeert aan te raken kan je een maand niet meer recht lopen. Dat is een belofte.'

Ik pak mijn jas die over de stoel hing en mijn handtas ernaast. Gelukkig heb ik mijn koffer nog niet naar binnen gedragen.

'Nou fijne avond, bedankt voor dit klote diner' zeg ik.

Zonder om te kijken loop ik weg.

Net bij de voordeur kom ik Marja tegen. Inmiddels stromen de tranen over mijn wangen. Ik kan me niet herinneren wanneer ik ben begonnen met huilen.

'Lara, lieverd. Gaat het wel?' vraagt Marja bezorgd.

'Ja. Eh. Nee. Luister, zorg goed voor Lux. Ik denk dat ik er een tijdje niet zal zijn. Je hebt mijn nummer, bel of app me al je iets nodig hebt of als er iets met haar is ja?

'Natuurlijk' zegt ze verbaasd. 'Weet je zeker dat je in deze toestand wel moet rijden. Het is zo'n lange rit. Het is al tien uur. Als je nu gaat rijden ben je pas om twee uur thuis.'

'Ik heb nu even geen andere keuze' zeg ik tegen haar. 'Ik rij voorzichtig. Ik zal wel een berichtje sturen als ik thuis ben. Misschien kan jij pap op de hoogte stellen voor me. Mijn voorgevoel zegt me dat ze niet geloven dat ik echt weg ga. Maar ik kan er nu echt niet meer tegen. Ze zijn te ver gegaan dit keer'

'Ja, dat zal ik doen' zegt Marja. 'Doe voorzichtig oké. Ik weet dat we elkaar niet zo goed kennen maar er is niemand waar Lux zoveel over verteld als jij. Je maakt haar altijd zo blij. Misschien kunnen we wel wat regelen, dat we je ergens kunnen ontmoeten, als je lang niet thuis komt'

'Ja, dat zou fijn zijn' zeg ik. 'We spreken er later nog een keertje over. Ik moet nu echt gaan'

Ik loop naar buiten, regelrecht naar mijn auto. Ik kijk niet meer om. Het heeft geen zin meer. Dit, was zelfs voor mij te ver.