Verwachtingen - Deel 2 Passie op het HBO serie

Deel 27

'Denk je echt dat ík dat zomaar zou doen? Ik ken je amper. Ik weet dat je mij ook niet kent maar je dacht toch niet dat ik net als zo'n meisje in de club zou zijn? Want dan had je beter op dat feestje kunnen blijven'

'Ik weet echt niet waar je vandaan hebt dat ik altijd met een meid van een club mee ga schat. Ik sta al een aantal maanden droog dus die redenering klopt niet helemaal. Ik zeg niet dat ik nooit zo geweest ben. Maar nu... al een tijd niet' zegt Jack als hij me serieus aankijkt.

'Ik weet het niet. Dat is gewoon hoe andere je zien i guess' zeg ik. Ik voel me een beetje schuldig. Hij lijkt wat gekwetst door mijn reactie.

'Daarmee bedoel je Jess en Denise' zegt Jack

'Het is niet alleen wat ik van andere mensen hoor. Het is ook gewoon...hoe je tegen mij doet.'

'Hoe doe ik tegen jou dan?' vraagt hij. Hij klinkt oprecht geïnteresseerd. Alsof hij echt niet zelf door heeft hoe hij met me omgaat.

'Gewoon. Je bent...heel flirterig. Je komt snel dichtbij me staan. Je vind het leuk als ik ongemakkelijk ben. En dan nog dat voorvalletje met het videobellen'

Dat videobellen... kut. Dat had ik niet moeten zeggen. Kut, kut, kut.

'Hé, ik deed toen niks, jij deed die camera ineens half onder je shirt'

Oh my god... 'Sorry daarvoor. Ik lette niet op. Ik weet niet hoe dat heeft kunnen gebeuren. Ik voel me er echt al heel erg lang kut door' zeg ik eerlijk.

'Je hoeft echt geen sorry te zeggen krullenbol. Ik had ook eerder kunnen wegkijken want ik zag het wel een beetje aankomen.' Zegt Jack.

Wat? Is hij expres blijven kijken? Nog beschamender. Volgens Jess en Denise gaat hij altijd met de knapste meiden mee naar huis...Ik voel me nu alleen maar nog meer onzeker worden...

'Je had allang kunnen weten dat het niet zou voldoen aan je standaard dus je had gewoon weg moeten kijken' zeg ik.

'Wat? Nee. Krullenbol, volgens mij heb jij echt een spiegel nodig thuis of je bent gewoon blind. Ik kon gewoon niet wegkijken oké. Ik wilde niet wegkijken. Ik ben ook een man...maar sorry daarvoor'

'Oké' zeg ik.

'Oké?' vraagt hij.

'Ja, zullen we ophouden met dit ongemakkelijke gesprek.?' Vraag ik.

'Vooruit dan maar. Ik zal die make-up doekjes voor je opzoeken. Ze zullen wel in Callum z'n badkamer staan aangezien Denise daar vaker is dan in haar eigen huis.'

'Dankje' zeg ik.

Als Jack weg is kijk ik even op mijn telefoon. Ik zie meerdere berichten van Damian. Ieuw.

Laar, kunnen we even bellen?

Ik voel me kut door wat er gebeurd is, kunnen we even praten?

Laar, je ouders bedoelde het ook niet zo hè. Je moeder wilt gewoon het beste voor je. En sorry maar die kerel waar je "mee uit gaat"...hij ziet er niet uit als iemand die jou een goede toekomst wilt bieden. Ik kan je dat wel geven. Ik wil je dat geven. Je bent zoveel veranderd. Ik was zo verrast toen ik je weer zag. Je bent werkelijk prachtig Laar, ik wil niet dat iemand anders daar misbruik van maakt.

Ik kan niet slapen, ik wil je spreken.

Als ik blauwe vinkjes zie dan bel ik je, ik moet je spreken als je dit gelezen hebt.

OH fuck. Nee. Hij zal nu wel slapen toch? Het laatste berichtje is van tien minuten geleden. Misschien is hij in de tussentijd in slaap gevallen.

'Hier zijn de doekjes. Denk ik' zegt Jack als hij me een pakje met make-up doekjes aangeeft. 'Dat is het inderdaad. Dankjewel' zeg ik. Ik haal een doekje uit het pakje en begin mijn make-up af te halen. Jack is gefascineerd aan het toekijken.

'Kan je het zien?' vraag ik aan hem.

'Oh shit. Sorry' zegt hij. 'Ik heb nooit gezien hoe dat werkt. Zelfs niet bij mijn zussen.' Zegt hij.

'Ik vind het niet erg' zeg ik tegen hem. 'Hoeveel zussen heb je?'

'Twee' zegt hij.

'Zijn ze ouder of jonger?'

'Ouder, allebei. Ik ben zelf drieëntwintig, mijn ene zus is vijfentwintig en de ander zevenentwintig.' legt hij uit.

'Komen jullie vaak met z'n alle samen?' vraag ik nieuwsgierig.

'Ze werken bij hetzelfde bedrijf, het is hier dicht in de buurt. Als ze vroeg klaar zijn komen ze hier even wat drinken. Even bij het zwembad zitten, ontspannen voor ze weer terug naar huis gaan.'

'Wel fijn dat je familie dichtbij woont' zeg ik.

'Het heeft zijn voordelen, maar ook niet altijd hoor'

Ik gooi het make-up doekje in de prullenbak en doe daarna mijn haar weer los. Mijn blonde krullen vallen over mijn schouders heen. Volgens mij is mijn haar nog nooit zo lang geweest. Vroeger droeg ik het altijd een stuk korter.

'Oh huh wow' zegt Jack als hij naar me kijkt.

'Wat?' vraag ik geschrokken. 'Ben ik iets vergeten ofzo?' Ik kijk gelijk in de spiegel maar ik zie niks raars.

'Nee, dat bedoel ik niet. Omdat meiden altijd zo'n ophef maken over die make-up afhalen... ik had niet verwacht dat het zonder, ik bedoel het niet lullig ofzo hoor je lippenstift enzo is mooi, maar dat het zonder eigenlijk nog mooier is.'

'Ow' is het enige wat ik uit kan brengen. Ik voel dat mijn wangen rood aanlopen.

Jack zet een stap in mijn richting. We stonden al niet ver van elkaar af maar ergens voelt het ook fijn als hij dichterbij komt. Spannend, maar wel fijn. Ik slik als ik naar hem kijk, hoe hij voor me staat. Zonder T-shirt. Het is anders dan hem zo via videobellen te zien. Ik kan niet ontkennen dat ik me tot hem aangetrokken voel. Als hij nog dichterbij kom zet ik een stap naar achter in de hoop te kunnen blijven ademen. Hij grijnst als ik tegen de wasbak aanloop omdat ik niet doorhad dat ik niet nog verder naar achter kon. Hij doet met zijn hand een plukje haar achter mijn oor. Ik voel de warmte van zijn hand tegen mijn gezicht aan. Mijn hele lichaam reageert op die kleine aanraking.

'Jack...' zucht ik.

'Lara...' doet hij me na. Ik moet giechelen van zijn reactie. Hij kijkt even naar beneden en pakt dan mijn hand. Hij beweegt zachtjes zijn duim over mijn hand. Ik voel mijn ademhaling sneller gaan en mijn hart klopt zo hard dat ik bang ben dat hij het kan horen.

'Lara?' hoor ik hem ineens zeggen.

'Sorry wat?' ik hoorde hem gewoon echt niet. Zijn aanraking zorgt ervoor dat ik alles om me heen vergeet.

'Volgens mij word je gebeld. Door Damian'

Fuck.