Let's Stay Alone | MATA

2.38

Stępniewska poszła do tego swojego... Świetnie. Czy ktoś może jej powiedzieć, że chciałem dobrze z tą Łucją? Nie chciałem żeby było jej przykro przez te dwójkę debili. Cóż, teraz jest jej przykro przeze mnie.

— Siema młody! — Krzyknąłem, wchodząc do pokoju pełnego dzieci.

Wszystkie się na mnie rzuciły. Ja pierdole!

— Cześć, tato. Co robisz? — Zapytał.

— Stoję. Wychodzimy. — Złapałem go za rękę.

Nie było wcale tak późno. Mogłem z nim zrobić mnóstwo rzeczy.

— Gdzie chcesz iść?

— Mogę wybrać?

— Tak. Czemu miałbyś nie móc? — Uniosłem brew.

Nie brzmi to dobrze.

— Alan mówił, że dzieci i ryby głosu nie mają.

Alan dostanie wpierdol.

— To gdzie chcesz iść?

— Obciąć twoje włosy!

— Czyli do fryzjera... Chodź.

Nie tak daleko od hotelu był fryzjer. Świetnie. Będę miał to za sobą.

— Dobry dzień! — Krzyknął Jasiek na przywitanie.

Dla niego angielski to odwrócony polski.

Dalej myślę nad założeniem przedszkola. Napewno lepiej wyedukuje te dzieci.

— Cześć! — Usłyszałem.

O kurwa... Dla takiej pięknej baby mogę się dać obciąć na zero. W dodatku jest Polką.

— Cześć. Młody sobie wymyślił, że musimy mi obciąć włosy. Dasz radę nas teraz wcisnąć w grafik? — Zapytałem.

— Mata? — Zmarszczyła brwi.

Zajebiście. Tego brakowało.

Przewróciłem oczami. — Tak możesz zdjęcie. Miejmy to z głowy.

— Nie no weź. Nie będę cię męczyć na wakacjach. Siadaj szybko to załatwimy. — Uśmiechnęła się.

— Zrób mojemu tacie literkę "K" na włosach!

Śnisz.

— Nie, nie. Ale "M" może być. — Wystawiłem mu język.

Szybko poszło i już po chwili Zuzia skończyła. W międzyczasie zdążyła się przedstawić.

— Jachu? Też chcesz?

Złapał się za głowę. — Nie! Muszę mieć takie włosy jak ty miałeś! Jakbyś znowu mnie zostawił!

W jego oczach zebrało się pełno łez a ja wiedziałem, że to nie skończy się dobrze. Odrazu go do siebie przytuliłem.

— No ej, bez takich. Już cię nigdy nie zostawię. Jaś nie płacz. — Mówiłem, kątem oka widząc jak fryzjerka się nam przygląda.

Przerzuciłem go sobie przez ramię. — Słuchaj, dasz się zaprosić na kawę?

— No nie wiem. Przepraszam, ale muszę już zamykać. Tutaj trzymaj wizytówkę, może jeszcze wrócicie z maluszkiem. — Zaśmiała się wręcz wypychając nas za drzwi.

Wróciliśmy do hotelu. Jasiek miał już dość wrażeń na dziś.

Nocował u mnie w pokoju. W sumie mu się nie dziwię.

Stwierdziłem, że skoro Karolina tak postawiła sprawę to powinienem przestać się ograniczać. Zadzwoniłem do wcześniej spotkanej szatynki.

Zagryzłem wargę czekając, aż Zuzia odbierze telefon.