Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 009

Op het afgesproken uur klop ik aan bij de directeur voor een evaluatiegesprek. Hoe kan ik na een halve week een oordeel vellen over deze school? Het is niet zo dat een paar dagen meteen weergeven wat er de komende weet-ik-veel hoeveel weken zal gaan gebeuren. Ik duw de klink van de deur naar beneden nadat de directeur het magische woord 'binnen' heeft gezegd.
'Harry, kom binnen. Ga zitten.' Ik neem plaats op de stoel die tegenover de directeur staat en wacht tot hij het gesprek begint.
'Hoe gaat het met jou, Harry?'
'Goed meneer, dank u.'
'En hoe gaat het hier op school? Met de klasgenoten bedoel ik dan. Zijn ze een beetje vriendelijk?'
'Ook zeer goed. Ik heb al een paar vrienden gemaakt en met de rest zal het ook wel nog komen denk ik. Op dit moment trek ik vooral op met Femke en Josh.'
'Aah Femke, dat hoor ik graag.'
'Ze is erg behulpzaam. Ik heb echt het gevoel dat ik altijd bij haar terecht kan wanneer ik een vraag of probleem heb in verband met school.'
'Zo is de familie Somers nu eenmaal, mijn jongen.'
'Femke heeft me verteld dat u familie van haar bent.'
'Ja dat klopt inderdaad, ze is mijn nichtje.' De directeur wordt onderbroken door geklop op de deur en het hoofd van de leraar economie verschijnt om de deur.
'Meneer Verouden, waarmee kan ik u van dienst zijn?' vraagt de directeur.
'Ik had graag iets willen melden betreft een leerlinge uit klas 6A.'
De directeur staat op en loopt naar de deur. 'Dat bespreken we hiernaast wel, ik ben net bezig met een evaluatiegesprek met onze nieuwe leerling hier.' Om zijn laatste woorden kracht bij te zetten klopt hij bij het voorbij komen even stevig op mijn schouder. Ik krimp een beetje ineen en wacht tot de directeur de deur sluit. Ik haal mijn gsm uit mijn broekzak en ga op internet terwijl ik wacht tot de directeur terugkomt. Plots wordt mijn aandacht weg getrokken van het scherm. Het gaat er in de gang plots luider aan toe en ik hoor de naam Femke vallen. Typisch! Die oude knar kan het weer niet aan en nu moet hij gaan klagen bij zijn baas. Duts. Een ogenblik later gaat de deur weer open en snel steek ik mijn gsm terug weg.
'Mijn excuses, er kwam even iets tussen', verontschuldigt de directeur zich. Ik glimlach even en dan gaat de bel die aankondigt dat het eerste lesuur begint. Ik heb toch economie dus die leerkracht weet waar ik zit.
'Waar waren we gebleven? Juist ja, Femke', pikt de directeur de draad weer op.
'Inderdaad.'
'Wel ze is dus familie maar dat proberen we hier op school wat te verbergen. Leerkrachten en leerlingen weten het niet omdat we op die manier willen vermijden dat ze gaan denken dat ze een voorkeursbehandeling krijgt.'
'Ik begrijp het, ik zal het dan ook niet rondbazuinen.'
'Dat zou vriendelijk zijn, maar vertel nu eens hoe je hier in België terecht gekomen bent.'
'Dat is eigenlijk een lang verhaal, maar ik wil het u wel vertellen op één voorwaarde.'
'En die is?'
'Dat u aan niemand iets vertelt over mijn verleden en zeker niet aan Femke. Ik zou het liever zelf doen ten gepaste tijde.'
'Ik begrijp het, vertel nu maar.' Ik begin het verhaal te vertellen en af en toe fronst de directeur zijn wenkbrauwen of maakt hij instemmende geluidjes.
'Dat was het', sluit ik het verhaal af.
'Zo zo dat is me een verhaal. Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou worden zo vroeg in de ochtend, maar ik zal mijn belofte nakomen. Je kan naar de les gaan als je dat wil. Tenzij er nog een probleem is.'
'Nee helemaal niet.' Ik schud de hand van de directeur en loop naar het juiste lokaal. Nog drie lesuren te gaan.