Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 047

Na die verdomde strafstudie fiets ik snel naar huis. Moet ik deze hel echt nog eens doorstaan? Studie is al erg, maar strafstudie is niets in vergelijking daarmee. Ik plaats mijn fiets in de garage en neem iets te drinken in de keuken. Dan ga ik naar boven om iets comfortabelers aan te trekken. Wanneer ik opnieuw aangekleed ben, blijf ik voor de spiegel staan. Ik staar naar mezelf. Mijn irissen gefocust op de zwarte gaten in mijn ogen. Daarachter zit zoveel meer. Hoe hard ik ook zal proberen om mijn ware emoties te verstoppen, deze poorten naar mijn gedachten zullen altijd de waarheid tonen. Ik blijf staren naar mezelf. Een zekere droefheid is van mijn gezicht af te lezen. Mijn lippen zijn gevoeliger dan ooit voor de zwaartekracht en mijn ogen worden waterachtig. Waar ben ik mee bezig? Eerst Harry dumpen. De directeur knuffelen, de studiemeester blijft opmerkingen maken. Misschien moet ik hem maar eens knuffelen. Dan sla ik ook nog een meisje in elkaar... Gelukkig moet ik deze week niet bij mijn moeder blijven. Die zou me vermoorden.
Ik maakte het uit met Harry omdat ik terug mezelf wou zijn. Helaas ben ik nog nooit zo triest geweest in mijn leven. Op gevoel loop ik naar mijn kamer. Ik laat me op mijn bed ploffen en snuif aan het kussen waarop Harry afgelopen zondag nog lag te slapen. Ik slik de krop in mijn keel weg en daar zijn de tranen. Eindelijk. Dit zal straks zo een opluchting zijn. Beneden hoor ik het geluid van de deurbel. Negeren. Ik ben gewoon niet thuis. In deze situatie wil ik niet gezien worden. Ik loop naar de badkamer en neem het flesje reinigingslotion. Ik verwijder alle make up van mijn gezicht voor het nog erger wordt. Wanneer ik klaar ben, wordt er opnieuw aangebeld. Mijn tranen wegvegend loop ik de trap af. Met rode ogen open ik de deur en ik weet niet wat ik moet doen. De deur dichtslaan of hem binnenlaten. Het regent pijpenstelen en zijn haar hangt kletsnat langs zijn hoofd. Hij kijkt me in de ogen en ik herken dezelfde blik als die ik net in de spiegel zag.
'Kunnen we even praten?' vraagt hij met een schorre stem door het vele huilen.
Ik twijfel even maar zet dan toch een stap opzij zodat hij binnen kan komen.
'Dank je.'
Daar staan we dan. In de gang. Beiden met rode ogen naar elkaar te staren.
'Oooh Femke, wat moet ik doen?' onderbreekt Harry de stilte. 'Ik weet niet wat ik fout heb gedaan en waarom het uit is, maar ik weet wel dat ik je mis.' Hij heeft zijn armen om me heen geslagen. Ik adem diep in en neem zijn geur in me op. Ik heb dit zo gemist.
'Misschien moeten we even naar binnen', red ik mezelf uit deze vreemde situatie. Hij laat me los en volgt me naar de woonkamer. Harry neemt plaats op de bank en ik ga tegenover hem zitten. Ik zeg geen woord. Harry wou praten, dus dan wacht ik op hem.
'Waarom?' komt er na lange tijd uit.
'Moet dit?' vraag ik moeilijk.
Hij knikt voorzichtig.
'Omdat... omdat...' Ik denk voor mezelf na over de reden. Alles wat ik als reden gaf aan Joyce lijkt nu plots ontzettend belachelijk. Ik maak mijn zijn niet af en sluit mijn mond opnieuw. Hij kijkt me vragend aan.
'Ik weet het niet', fluister ik beschaamd.
'Je weet het niet? Je maakt het met me uit zonder reden. Sloeg je Flo ook in elkaar zonder reden?'
Geschrokken kijk ik op. Hij weet dat ik het was. 'Nee zij verdiende het. Je zou net hetzelfde gedaan hebben.'
'Waarom sch... Femke? Waarom?'
'Ik weet het allemaal niet meer Harry. Het spijt me maar ik heb nood aan rust. Ik moet alles op een rijtje kunnen zetten.'
'Kunnen we het dan niet gewoon wat rustiger aan doen? Een kleine pauze in onze relatie?' vraagt hij hoopvol.
'Nee. Er is geen wij meer en onze relatie is ook verleden tijd.' Ik slik de tranen weg. Nu moet ik hard zijn.
Hij kijkt me ongelovig aan en staat dan op. In zijn eentje loopt hij naar de voordeur en verlaat hij het huis. Ik kijk uit het raam en zie hem door de regen lopen. Huilend sta ik op. Ik kan dit niet meer. Ik ben veel te zwak. Jarenlang heb ik me voorgedaan als een sterk persoon. Nooit heb ik een traan gelaten voor de scheiding van mijn ouders. Sinds dat moment is mijn geloof in de liefde wel verdwenen. Ik begon met iedereen te flirten. Versierde elke jongen... De ijskoningin werd ik genoemd. In enkele weken tijd heb ik ervoor gezorgd dat mijn imago volledig kapot gemaakt werd. Ik loop verloren door de woonkamer. Mijn handen gaan door mijn haar. Wat moet ik doen? Ik ben zo kwaad op mezelf. Krijsend en schreeuwend gooi ik iets door de kamer. Ik trek aan het tafellaken en in een fractie van een seconde gebeurt alles. Ik heb het tafellaken in mijn handen. Een luid kletterend geluid volgt en dan onmiddellijk een helse pijn. Ik zak door mijn knieëen van de pijn en kijk naar beneden. Rode rozen en water liggen overal rond me. Mijn voet ligt midden een rode plas. Ik zie glassplinters op de grond en in mijn voet. In de verte hoor ik een auto rijden en ik hoop dat het papa is. Ik kijk naar mijn voet en mijn hoofd begint te tollen. De pijn is niet te harden en het bloed wordt me te veel. Alles wordt zwart voor mijn ogen en heel ver weg gaat een deur open.