Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 012

Omdat het vrijdag is en er geen feestje of fuif gepland staat, zijn Joyce en ik na school de stad ingetrokken. Het plan is dat we eerst een beetje shoppen en daarna kunnen we iets gaan drinken in een café. Er is hier altijd wel iets te vinden aangezien het een studentenstad is. Deze morgen heb ik me net iets warmer dan normaal omdat het zogezegd ging regenen en waaien. Niets van gemerkt. Samen lopen we door de rekken met kleren in de winkel en hier en daar pik ik er iets uit. Wanneer ik ga shoppen doe ik dat altijd in de week dat ik bij mijn pa ben, die maakt daar allemaal geen drama van. Hij geeft me zelfs met veel plezier zijn bankkaart mee. Mijn moeder daarentegen vindt dat ik veel te veel uitgeef aan prulletjes die ik niet gebruik of aan (volgens haar) ondraagbare kleren. Ik heb tenminste mijn eigen stijl en ik heb al gemerkt dat sommige meisjes op school die kopiëren om er bij te horen, wat ik natuurlijk niet erg vind want het toont alleen maar aan dat ze op kijken naar mij.
'Ik heb gehoord dat je bijles van woensdag geholpen heeft...' merkt Joyce op vanuit de paskamer naast mij.
'Valt wel mee, als hij blijft leren eraan komt het helemaal in orde', mompel ik terug terwijl ik een blouse dichtknoop.
'Extra bijlessen geven é', klinkt het enthousiast.
Ik bekijk mezelf in de spiegel en trek de blouse meteen weer uit. Ik heb plots geen zin meer om nog iets te passen, maar ik wil het niet aan Joyce laten merken want dan heeft die me meteen door. Ik ga op het stoeltje zitten in de paskamer en trek mijn eigen kleren weer aan. Ik staar even naar mezelf in de spiegel en zucht. Hoelang duurt dit nog om volledig over te zijn? Hoelang duurt het om bepaalde gevoelens te stoppen? Ik moet hiermee stoppen. Nu! ik sta op en neem alle kapstokken met kledij mee.
'Joyce, ik breng alles even weg. Ik ben meteen terug.'
'Oké!' klinkt het van achter het gordijntje.
'Extra bijlessen geven, dat is inderdaad afgesproken maar ik weet niet of ik dat nu wel nog wil. Ik breng de kleren naar de verkoopster die aan de ingang van de paskamers sta en maak haar wijs dat niets past, ook al heb ik slechts eens iets aangetrokken. Ik keer terug naar Joyce die net uit haar paskamer komt.
'Ik ga deze broek kopen en dat truitje', zegt ze. Ik volg haar in stilte naar de kassa. Ik heb iets nodig om mijn gedachten te verzetten en snel.
'Je bent zo stil. Wat is er?' vraagt ze wanneer we uit het winkelcentrum zijn.
'Niets, ik ben gewoon een beetje moe', lieg ik.
'Zeker dat het niets met Harry te maken heeft?' vraagt ze.
'Ja, heel zeker. Zullen we anders naar dat danscafé gaan?' vraag ik om van onderwerp te veranderen. Er is een terras en de DJ speelt er altijd superleuke muziek.
'Top idee!'

Wanneer we aangekomen zijn nemen we plaats aan de bar en bestel ik twee safari's voor ons. Ik bestel nog een paar cocktails in de hoop mijn hoofd leeg te maken maar dat gebeurt niet.
'Weet je Joyce,' begin ik, 'ik weet niet of ik nog bijles wil geven aan die nieuwe.'
'Hoe bedoel je?' vraagt ze. Het is duidelijk dat ze nuchterder is dan ik en dat de alcohol bij mij zijn werk begint te doen.
'Wel woensdag is het net iets anders geëindigd dan verwacht.'
'Wat is er gebeurd?' vraagt ze bezorgd.
'Ik heb hem gewoon een knuffel gegeven omdat hij die nodig leek te hebben, maar nu krijg ik hem niet meer uit mijn hoofd.'
'Hoe bedoel je Femke?'
'Ik denk de hele tijd aan hem.'
'Je bedoelt dat je verliefd bent?' vraagt ze voorzichtig.
'Nee! Femke wordt nooit verliefd! Ze flirt met alle jongens, maar ze zal zich nooit aan iemand binden. Liefde bestaat niet!' reageer ik scherp.
'Liefde bestaat wel, je moet er gewoon in durven geloven.'
'Nee, ze zijn allemaal even erg! Grote egoïsten!'
'Ja kom we gaan naar huis; Je hebt genoeg op. We praten er wel eens over wanneer je nuchter bent', zegt Joyce rustig terwijl ze haar hand op mijn schouder legt en me naar buiten begeleidt. Ik loop gelukkig nog recht, de alcohol zorgt er alleen voor dat ik wat losser ben met mijn tong en al eens rapper iets zeg. Fysiek is alles altijd nog in orde. Bij onze fietsen laat Joyce me los zodat ik mijn fiets en zij de hare kan nemen.
'Ik fiets wel met je mee', zegt ze.
Aangekomen bij mijn vaders huis maak ik de deur open en komt Joyce mee naar binnen. Ze volgt me naar mijn kamer waar ik me meteen op mijn bed laat vallen.
'Zal ik hier blijven?' vraagt ze. Ik geef geen antwoord maar ik hoor hoe ze op de gang naar haar ouders belt.
'Ik wil het echt niet, Joyce. Help me alstublieft. Ik wil niet verliefd worden!' schreeuw ik wanneer ze mijn kamer binnenkomt.