Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 043

Mijn besluit staat vast. Een nachtje slapen voor je een belangrijke beslissing maakt kan wonderen doen. Over enkele minuten vertrek ik naar school. sta voor de spiegel en breng vlug nog een likje mascara aan op mijn wimpers. Waterproof wel te verstaan, ik wil straks geen panda zijn. Met de gemaakt beslissing zou dat wel eens van pas kunnen komen. Toch heb ik me voorgenomen om geen emoties te tonen. Het masker op, weet je wel? Ik trek mijn jas aan en loop naar mijn fiets. De poort gaat op slot en hier gaan we. Over enkele minuten is het zo ver. Hoe dichter ik bij school kom, hoe sterker het gevoel in mijn buik wordt. Nog nooit heb ik dit eerder gedaan. Ik maak mezelf zo bang voor het moment nadien. Mijn fiets gaat op slot in de fietsenstalling en ik haal nog even diep adem.

'Je kan het, Femke', spreek ik mezelf wat moed in. Met rechte schouders, een zelfverzekerde pas en een opgeheven hoofd stap ik verder naar de speelplaats. Zodra ik Harry zie zitten op het bankje zakken mijn schouders. Hij merkt me op en glimlacht lief naar me. Daar gaat ook de zelfzekere pas. Ik kom dichterbij en hou halt als ik aan het bankje kom. Het is nu of nooit. Dit laten aanslepen is absoluut geen optie. Dan zal het de hele dag aan me knagen en dan kan ik enkel gaan twijfelen. Nu zijn er ook geen andere personen in de onmiddellijke omgeving. Geen Josh of Owen die flauwe grapjes proberen te maken. Josh. Mijn beste vriend, waarschijnlijk voor niet lang meer nu hij ook zowat besties is met Harry.
'Goeiemorgen', zegt Harry wanneer ik bij het bankje kom. Hij staat op en komt dichterbij. Zijn handen gaan uit elkaar en het ziet er naar uit dat hij me een knuffel wil geven en een kus. Wel dat is nieuw. Oke, oke niet aan denken. Focus. Focus! Ik zet een stap opzij om zijn omhelzing te ontwijken. Hij kijkt wat verbaasd maar haalt dan zijn schouders op.

'Wat is er?' vraagt hij als ik niet meteen iets zeg.
'Het spijt me, Harry', zeg ik eerlijk. Het spijt me ook echt. Het laatste wat ik wil is een gekwetste Harry, maar nu moet ik even doorbijten.
'Wat?' vraagt Harry.
Ik geef geen kick. Ik durf hem niet langer aan te kijken.
'Femke. Wat spijt je?' Zijn stem klinkt bang en dwingender.
'Dit alles, Harry.'
Hij fronst de wenkbrauwen.
'Het is belangrijk dat je weet dat onze relatie nooit een spelletje is geweest voor mij. Je bent de enige jongen van wie ik echt hou. Hield', verbeter ik mezelf.
Zijn wenkbrauwen fronsen nog dieper. 'Wat probeer jij nu te zeggen?' vraagt hij. Zijn stem trilt als een snaar van een pas aangeslagen gitaar.
'Ik kan dit niet meer, Harry. Het is alsof ik verande...'
Wat voor nu heeft het om er veel woorden aan vuil te maken? Hoe sneller dit voorbij is hoe beter.
'Ons bestaat niet meer.' Auwtch. Daar was de pijnlijke zin van de dag.
'Maar Femke.' Hij komt naar me toe en ik zet nog een stap opzij.
'Nee Harry. Dat maakt geen verschil. Het is uit.'
Nu moet ik het hard spelen en weglopen. Stel dat ik blijf staan, dan krijgt hij misschien een verkeerd signaal. Met een krop in de keel en prikkende ogen loop ik naar mijn kluisje. Sneller en sneller. Denk aan iets anders. We huilen niet op school! Snel neem ik mijn boeken en dan komt Joyce naast me staan.
'Alles in orde?' vraagt ze.
Ik kijk haar aan en schud mijn hoofd. Daar is traan nummer een en ook meteen de laatste. Joyce neemt me vast en trekt me in een knuffel. Ik begraaf mijn hoofd in haar schouder. Niet iedereen hoeft mijn traan te zien.
'Wat is er gebeurd?'
'Ik heb het uitgemaakt en zijn gezicht toen ik die woorden zei, heeft mijn hart gebroken.'
'Ssst... Het komt wel goed', troost ze mij. Ik laat haar los en stop eindelijk mijn boeken eens in mijn kluisje.
'Laat ons naar buiten gaan.'

Terug op.de speelplaats zie ik Harry staan bij Josh. Zijn handen gaan door zijn krullen en hij ziet er niet zo happy uit.
De bel gaat en ik loop naar de verzamelplaats. Fuck. Wat in klas? Harry zit normaal naast me.
Ik sta in de rij bij een paar andere meisjes. In de verte zie ik Harry in zijn haar wrijven en dan zijn tas opnemen. Hij komt helemaal niet deze kant op. Hij keert terug naar de fietsenstalling. Logisch...
Josh komt in de rij staan.
'Goed bezig!' zegt hij tegen mij op een gigantisch sarcastische manier.
Ik slik. Ik wil geen commentaar krijgen. Het is mijn keuze.
De leraar komt ons halen en we gaan naar klas. Ik neem plaats aan mijn bank. De plaats naast me blijft leeg.
'Waar is Harry?' vraagt Laura die voor me zit.
'Dat moet je niet aan mij vragen', antwoord ik bot.
Geschrokken draait ze zich weer om. Ik maak me lichtjes zorgen om Harry. Hij zal toch niets verkeerds gaan doen zijn? Wat als hij nu....? Nee nee nee, niet aan denken. Ik voel een paar ogen naar me staren. Ik kijk op en mijn blik ontmoet die van Josh. Hij schudt zijn hoofd en draait zich dan terug om. Verdomme.