Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 072

Het is al lang na de middag wanneer ik wakker word. Mijn ogen krijg ik met moeite open, mijn oogleden voelen dik aan en mijn ogen prikken. Het liefst zou ik ze gewoon weer sluiten en verder slapen. Ik doe een poging om verder te slapen, maar het zonlicht dat door de gordijnen komt verlicht mijn kamer te hard. Ik voel pijn, heel veel pijn en die komt niet van mijn hand. De pijn die ik voel zit vooral binnenin me en daar bestaat geen pijnstiller voor. Ik werp een blik op mijn nachtkastje waar de blister pijnstillers ligt. Als ik er nu eens een aantal extra zou nemen...? Ik neem de blister in mijn hand en twijfel, zou ik? Wat lost het op? Over enkele uren word ik terug wakker en komt hetzelfde gevoel terug, erger dan eerst. Ik werp de blister op het bed naast me, draai me op mijn zij en staar naar de muur naast mijn bed. Ik zie de foto's en vooral de verschillende lege plekken tussen de andere foto's. Mijn gedachten gaan alle kanten op en ik kan ze niet stoppen. Ik voel me gekwetst door Robin, mijn hart gebroken. Niet omdat hij gisteren een punt achter onze relatie zette, maar wel de manier waarop hij dat deed of toch de aanleiding tot het punt. Ik had hem altijd blindelings vertrouwd, jarenlang had hij de sleutel gehad van mijn studio in Gent, hij kwam geregeld bij ons thuis over de vloer en kon het goed vinden met mijn ouders, mijn zus, Ian, Thibault en Esther... Hij had regelmatig series gekeken op mijn laptop of door sociale media gegaan op mijn gsm. Had hij toen ook al andere dingen zitten bekijken? Ik probeer de gedachte van me af te schudden, misschien hoef ik dit helemaal niet te weten. Ik wil het ook niet weten, want het zou de mooie herinneringen aan onze relatie heel wat minder mooi kunnen maken.

Ik wrijf in mijn ogen die nog steeds zwaar aanvoelen en doe een poging om uit bed te komen. Het lijkt alsof ik terug in bed word getrokken, ik heb niet de energie om uit bed te komen. Elk deel van mijn lichaam snakt naar rust, ik geef uiteindelijk toe aan de kracht van mijn bed en trek het laken opnieuw over me heen, mijn ogen sluitend. Ik concentreer me op mijn ademhaling, ik haal diep adem via mijn neus en laat de lucht even later heel langzaam weer mijn lichaam verlaten via mijn mond. Ik herhaal dit enkele keren tot de gedachten in mijn hoofd gekalmeerd zijn en niet meer allemaal door elkaar fladderen. Nu kan ik ze in categorieën opsplitsen: familie, Robin, vrienden, Harry, school... Ik verdring de jongensnamen naar de achtergrond en focus me op familie en vrienden. Hoe meer ik aan hen denk, hoe bewuster ik me word van het feit dat ik me eigenlijk enorm eenzaam voel. Alle mensen die ik graag heb en nu eigenlijk bij me wil, zijn op een enorme afstand van me verwijderd. Ik wou dat mijn zus of mijn vader hier was. Zij zouden luisteren, me troosten, me raad geven maar nooit pushen. Mijn moeder zou panikeren en overreageren waardoor ze nog meer drama's zou aanrichten. Ik mag dan wel tweeëntwintig jaar oud zijn, ik heb nood aan de beschermende armen van mijn vader. Iemand die me zegt dat alles goed komt, iemand die me geruststelt en luistert. Iemand die me zegt dat dit alles op een dag geen pijn meer zal doen.

Ik open mijn ogen en neem de blister die naast me in bed ligt. Twijfelend laat ik het dingetje ronddraaien tussen mijn vingers. Zou het zoveel kwaad kunnen als ik een dubbele of driedubbele dosis neem? Gewoon iets meer dan wat de dokter heeft voorgeschreven zodat ik dit alles niet hoef te voelen. Zodat ik nergens meer aan hoef te denken en mijn gedachten stop kan zetten. Zolang ik niet de volledige doos inneem, kan er toch niet veel gebeuren? Hooguit een paar uur het noorden kwijt. Ik kijk rond in mijn kamer en neem dan met een snelle beweging het flesje water van op mijn nachttafel. Snel duw ik drie tabletten Tramadol uit de blister en stop ik ze in mijn mond. Met enkele flinke slokken water slik ik ze door. Ik wacht tot ik het effect begin te voelen. Ik hoop in slaap te vallen en de eerste uren niet meer wakker te worden. Laat ons deze dag gewoon overslaan. Mijn ogen sluitend ga ik neerliggen. Een kwartier gaat voorbij en ik voel nog steeds niets. Wanneer er nog eens zoveel tijd is gepasseerd voel ik mijn ademhaling onregelmatig worden, ik adem steeds sneller in en uit, mijn hart klopt harder dan normaal. Ik voel mijn hartslag in mijn keel, mijn oren, achter mijn ogen... op enorm veel plaatsen in mijn lichaam. Mijn ademhaling is op korte tijd zeer oppervlakkig geworden, het lijkt wel alsof ik ga hyperventileren.