Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 066

Het is vrijdagavond, 16u00 en de laatste les voor deze week zit erop. Niet dat ik deze week ook maar één les aanwezig was. Bewust heb ik alle lessen vermeden zodra ik terug was in New York. Op de faculteit was de kans extreem groot dat ik Harry tegen het lijf zou lopen en daar heb ik even geen behoefte aan. Dat maak ik mezelf toch wijs want heel eerlijk wil ik niets liever dan samen met hem rondhangen, slapeloze nachten beleven, zijn geur opsnuiven... Niet aandenken! Robin kan hier elk ogenblik opduiken aan mijn deur en hij mag niets vermoeden. Ik wandel nog een laatste keer door mijn studio op zoek naar sporen die aangeven dat hier een mannelijke bezoeker over de vloer kwam. Wanneer ik klaar ben met mijn rondje wordt er op de deur geklopt. Ik schrik van het geluid en voel hoe er meteen een knoop wordt gevormd in mijn maag. Ik slik moeilijk, strijk mijn kleren glad en open de deur met een grote glimlach.

'Ik dacht al dat ik lawaai hoorde boven mij!' lacht Sarah terwijl ze binnenkomt.
Opgelucht haal ik adem, het is Sarah maar.
'Ja, ik ben al enkele dagen terug.'
'Ik had je niet zo snel terugverwacht.'
'Ik mezelf ook niet, maar ik had geen keuze. Robin kan hier elk moment opduiken als verrassing.'
'Betekent dat dat je voor hem hebt gekozen?' vraagt ze.
Ik haal mijn schouders zuchtend op. 'Ik weet het niet, misschien wel. Het lijkt me de eenvoudigste keuze.'

Sarah fronst even. 'Nou je moet zelf weten wat je wil. Ik laat je vooraleer je bezoek er is. Als er iets is, je weet me wonen.' Ze trekt de deur achter zich dicht.

Ik laat me neerploffen in de zetel en zet de tv op. Het mag namelijk niet lijken alsof ik op hem zit te wachten. De begintune van de serie is pas afgespeeld als er op de deur wordt geklopt. Ik zet me recht en loop naar de deur. De knoop in mijn maag wordt alleen maar groter en ik moet echt diep ademhalen om een glimlach op mijn gezicht te toveren en enthousiast over te komen. Ik open de deur en daar staat hij dan met een enorm grote koffer naast zich. Hoelang is die van plan te blijven?

'Dag schat!' Hij drukt een kus op mijn lippen en omhelst me stevig.
'Wat doe jij hier', reageer ik verrast. Het kwam er vlot uit al zeg ik het zelf. Helemaal niet gemaakt.
'Wel ik dacht om te profiteren van het verlengde weekend en een bezoekje te brengen als verrassing.'
Ik laat hem binnen en help hem met zijn koffer. 'Wel ik ben zeker verrast! Dit had ik helemaal niet zien aankomen.'
'Er staan nog heel wat dingen te gebeuren dit weekend die je niet had zien aankomen. Te beginnen met een etentje over 45 minuten. Als ik je een tip mag geven dan zou ik me omkleden en iets deftigs aantrekken.'
'Waar gaan we heen?'
'Dat zal je straks wel zien!'

Ik trek richting de dressing en ga op zoek naar een little black dress en een paar pumps. Ik leg alles klaar en begin me om te kleden. Nog voor ik het goed en wel besef staat Robin naast me. Hij trekt me tegen zich aan zodat ik met mijn rug tegen zijn romp sta. Hij slaat zijn armen om me heen en kust me in mijn nek. Zijn handen glijden over mijn lichaam richting mijn slipje.
'Ik dacht dat we niet veel tijd meer hebben', mompel ik.
'Een klein beetje te laat komen kan zeker geen kwaad. Ik heb je zo gemist Femke.' Hij kust me nog steeds in mijn nek en draait me dan met een bruuske beweging om. Door deze beweging kom ik tegen de muur terecht en sta ik gevangen tussen de muur, de kast en Robin. Ik kan geen kant meer op. Al snel wordt er gevolg gegeven aan het gekus en beland ik onder Robin in bed.

'Ik heb je zo gemist', prevelt hij tegen mijn lippen. Zijn haar staat alle kanten op en er staan kleine zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd.
'Ik jou ook.' Ik sta recht en wandel naar de badkamer om me snel wat op te frissen en dan de kleren aan te trekken die ik daarnet had klaargelegd. Robin volgt me en fatsoeneert zijn haar voor de spiegel.

'Zullen we?' vraagt hij als hij zijn kleren weer aanheeft. Ik knik en laat hem me leiden naar het restaurant waar we iets zullen eten. Samen steken we de straat over en dan opent Robin de deur van het restaurant. Ik slik. De eerste en laatste keer dat ik hier kwam eten had ik ander gezelschap en heb ik Robin nadien voor het eerst bedrogen.
'Is deze plek oké', vraagt hij me bezorgd. Wellicht had ik mijn gezicht niet meer onder controle.
'Ja hoor, prima!' antwoord ik zo enthousiast mogelijk.

We bestellen beiden iets van op de kaart en Robin begint me allerlei vragen te stellen. Ik probeer overal op te antwoorden, maar hou mijn antwoorden bewust zo kort mogelijk. Op die manier kan ik zeker niets te veel van mijn tong laten rollen. Wanneer Robin merkt dat ik niet zo veel te vertellen heb, begint hij honderduit te praten over wat hij de afgelopen maanden heeft meegemaakt. Ik doe mijn best om aandachtig te luisteren en af en toe te reageren, maar ik kan er echt niets aan doen dat ik de helft van zijn verhaal niet heb gehoord.