Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 063

Een kwartier nadat Joyce heeft opgehangen zit ik nog steeds voor me uit te staren op de bank. Hier blijven zitten is geen optie en het is wel duidelijk dat ik niet zal kunnen beslissen wat ik wil als ik hier in mijn eentje blijf zitten. Ik beslis dus haar raad op te volgen en hier te vertrekken, tijdelijk wel te verstaan. Ik vertrek enkele dagen om alles op een rijtje te zetten en daarna kom ik terug. Eerst moet ik maar eens zien uit te zoeken waar ik naar toe kan gaan, ik neem mijn laptop en ga op zoek naar last-minute tickets. Berlijn, Miami, Stockholm... dat is allemaal niet wat ik zoek. Brussel mag dan wel niet het goedkoopste ticket zijn, toch boek ik er eentje en zodra de betaling uitgevoerd is, Ik haal mijn koffer uit de kleine dressing op mijn slaapkamer en berg er ondergoed en kledij in op voor een week. Ik weet niet hoelang ik weg zal blijven, we zullen wel zien. Deze nacht vertrek ik al richting Brussel, ik heb dus niet veel tijd meer om alles in orde te krijgen. Ik loop naar de keuken en poets het aanrecht. Ondertussen ruim ik alles op en wanneer ik iets bruikbaar tegenkom gaat het meteen mijn valies in. Wanneer de keuken volledig gepoetst is, komt de woonkamer aan de beurt. De films die nog op tafel liggen gaan op de plank in de slaapkamer, verloren kledingstukken gaan in de wasmand.... Wanneer alles is opgeruimd, bel ik een taxi om me naar de luchthaven te brengen. Tijdens het wachten loop ik snel even naar de derde verdieping. Ik klop op de deur van het appartement net onder dat van mij en wacht tot de deur open gaat.

'Hoi Femke, kom binnen', zegt Sarah wanneer ze de deur open gemaakt heeft.
'Nee, ik heb niet veel tijd. Ik kom eigenlijk gewoon zeggen dat je morgen niet hoeft te wachten op mij om naar school te gaan. Ik vertrek voor enkele dagen naar Brussel.'
'Waarom? Is er iets met je familie?'
'Nee, gelukkig niet maar ik heb even de tijd nodig om alles op een rijtje te zetten en dat lukt niet zolang ik hier in New York ben.'
'Heeft het te maken met Harry?'
'Ja, hier is de kans te groot dat ik hem tegen het lijf loop en ik ga even naar België om daar alles te bespreken met mijn beste vriendin en eventueel kan ik Robin dan eens zien. Ik weet het allemaal nog niet zo goed, ik zal wel zien.'
'Oké ik begrijp het. Wees voorzichtig en laat me iets weten wanneer je bent aangekomen.' Sarah neemt me vast en geeft me een knuffel.
'Zal ik doen', beloof ik haar en dan ga ik terug naar de vierde verdieping. Ik neem mijn koffer en mijn handtas, nog snel kijk eens of alle ramen wel dicht zijn en alle lichten uit en dan sluit ik de deur. Mijn sleutels verdwijnen in mijn handtas terwijl ik op de lift sta te wachten die me naar de benedenverdieping zal brengen. Wanneer ik buiten kom, parkeert de gele taxi zich net voor het gebouw. Ik plaats mijn koffers in de laadbak van de wagen en stap achteraan in.
'Naar JFK airport', zeg ik aan de chauffeur. Hij knikt even en voegt dan terug in in het verkeer. Ik neem mijn gsm en verstuur een sms naar Joyce.

Hey Joyce, Ik ben nu op weg naar de luchthaven. Mijn vlucht vertrekt hier om iets na 19u. Normaal ben ik morgenochtend om 8u in de luchthaven in Zaventem. Ik zal je sturen zodra ik een hotel gevonden heb in Brussel. xx Femke

Na een halfuur wandel ik al door de glazen schuifdeuren van de luchthaven. Ik schuif aan bij de rij mensen die hun bagage laten inchecken en hier en daar hoor ik al Nederlands. Ik glimlach even. Al die mensen hier komen op vakantie naar New York en elke dag vertrekken er twee vliegtuigen vol Belgen die terug naar huis gaan. Toch heb ik nog steeds geen Belgen tegen gekomen na anderhalve maand New York. Het doet dus goed om meer en meer mijn moedertaal te horen rond mij. Wanneer het mijn beurt is, geef ik alle nodige documenten aan de check-in bediende. Ze kleeft een sticker rond het handvat van mijn koffer en dan moet ik hem op een kar plaatsen die straks naar het vliegtuig gebracht wordt. Ik koop nog iets te eten in de McDonald's die hier in de luchthaven is terwijl ik wacht tot ik door de douane en op het vliegtuig kan.

Eenmaal op het vliegtuig plug ik mijn oortjes in in mijn telefoon en start ik de playlist die al enkele maanden op mijn gsm staat zonder te kijken welk liedje zal starten. Ik hoor een stem de woorden Through the warmth, through the cold, keep running till we're there. We're coming home now, we're coming home now. zingen, hoe toepasselijk. Ik sluit mijn ogen en hoop dat ik zo snel mogelijk in slaap val anders ben ik morgen helemaal kapot, is er een jetlag mee en is mijn bioritme drie weken kapot.

Enkele uren later word ik wakker en de landing van het vliegtuig is net ingezet, komt dat even goed uit. Ik reken even uit hoelang ik geslapen heb en pas dan mijn aan aan de Belgische tijd. Ik hoop dat ik snel terug naar New York kan en dat alles dan maar eens opgelost is. Ik overloop mijn optie voor straks en de komende dagen. Ik kan niet naar Gent gaan waar Joyce nog op kot zit want dan kom ik gegarandeerd oude vrienden tegen, naar huis gaan is ook geen optie want dan zullen mijn ouders zich vragen stellen en bij Robin gaan zitten in Leuven is al helemaal geen optie! Het zal dus een hotelletje worden in Brussel. Ik stap van het vliegtuig en gelukkig moet ik niet al t e lang wachten op mijn koffers. Ik wandel de luchthaven uit en ga op zoek naar een hotel. Al snel heb ik iets gevonden binnen mijn budget en kan ik Joyce laten weten waar ze me kan vinden.