Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 044

De hele dag werd ik geconfronteerd met de afwezigheid van Harry en ik weet dat het mijn schuld is. Owen en Josh zijn razend op me. Josh heeft enkel deze morgen iets gezegd en tijdens de les heeft hij enkele keren boos gekeken, maar daar bleef het dan ook bij. Owen daarentegen heeft zich echt laten gaan. Tijdens de middagpauze is hij beginnen roepen, zeg maar brullen tegen mij. Volgens Owen ben ik het domste wicht op de hele wereld. Hij verwijt me dat ik de eerste persoon was die Harry echt vertrouwde en dat ik ook de eerste persoon was die hij als vriendin had gezien en dat ik dit alles nu weggooi. Dat ik zijn vertrouwen zwaar misbruikt heb. Daarna riep hij nog een heleboel dingen, maar ik heb hem letterlijk de rug toegekeerd. Nu heb ik waarschijnlijk ook Owen tegen me in het harnas gejaagd, maar ik kon het gewoon niet langer aanhoren. De verwijten werden me te veel en het schuldgevoel wordt met de seconde groter. Als ik vijf minuten langer had blijven staan dan was ik in tranen uitgebarsten. De schoolbel heeft net gerinkeld en het laatste lesuur zit erop. Traag berg ik al mijn spullen op, iets wat ik anders nooit doe. Meestal spring ik al op en heb ik de deurklink al in mijn hand wanneer de bel rinkelt, maar niet vandaag. De leerkracht veegt het bord schoon en ruimt ook zijn spullen op. Wanneer hij klaar is, zet hij de stoelen en banken weer netjes zodat de klas morgen op orde staat voor de nieuwe lesdag. Ik heb nog nooit een leerkracht de banken in orde zien zetten. Waarschijnlijk doet hij dit nu gewoon omdat ik zo enorm traag mijn spullen aan het opbergen ben. Ik zie Joyce staan in de deuropening van het lokaal en ik sluit mijn tas. De leraar schenkt me een glimlachje en neemt dan ook zijn tas om het lokaal na mij te verlaten en af te sluiten.

'Gaat het?' vraagt Joyce wanneer we door de lege gangen lopen naar de fietsenstalling.
Ik haal mijn schouders op.
'Femke?' ze komt voor me staan zodat ik niet verder kan lopen.

Ik kijk op en zwijg. Joyce kijkt me doordringend aan en ik voel hoe ik alle controle aan het verliezen ben. Mijn ogen prikken en mijn lip begint te trillen. Ik schud mijn hoofd. Nee, het gaat niet. De eerste tranen stromen voor de tweede keer vandaag over mijn wangen. Joyce slaat een arm om me heen en brengt me naar een bankje op de speelplaats.

'Laat het er maar allemaal uit. Je mag me alles zeggen.'
'Deze morgen voelde het nog juist aan om er een punt achter te zetten, maar nu heb ik zo mijn twijfels. Ik heb hem gekwetst en dat wilde ik helemaal niet. Owen scheldt mij uit voor alles wat je maar kan bedenken en Josh is ook razend.'
'Die draaien wel bij', sust Joyce me.
'Denk je? Als zij bij draaien dan staat Harry er wel helemaal alleen voor. Owen had gelijk. Ik ben een egoïstische bitch. Ik denk alleen aan mezelf, maar nooit aan iemand anders.'
'Wil je het dan opnieuw...?'

Nog voor Joyce haar vraag heeft kunnen afmaken schud ik al mijn hoofd. 'Nee, ik wilde Harry gewoon niet kwetsen. Ik ben zo bang dat hij zichzelf misschien iets heeft aangedaan.'
'Dat zal wel niet. Hij zag het waarschijnlijk niet zitten om een hele dag bij jou in klas te zitten na wat er gezegd was.'
'Oh Joyce wat heb ik gedaan?' Het hysterisch huilen bereikt nu echt zijn hoogtepunt en ik kan amper nog ademhalen. Joyce slaat haar armen om me heen en probeert me te troosten door me tegen haar aan te trekken.
'Wat is hier aan de hand?' vraagt plots een stem.
Ik kijk op en veeg de tranen van mijn wangen.
'Meneer, wij...' probeert Joyce uit te leggen.
'Wacht eens, wat is hier gaande?' vraagt de directeur terwijl hij bezorgd naar me kijkt.
Noch Joyce, noch ik geven hem een antwoord.
'De studiemeester komt mij vertellen dat er twee herrieschoppers zijn op de speelplaats en als ik naar hier kom dan tref ik twee huilende meisjes aan. Joyce wat is er?'
'Niets meneer.'
'Waarom huil je dan?'
'Omdat Femke weent.'

Ahja natuurlijk want dat is wat vriendinnen doen. Als iemand huilt dan doen we gewoon mee.
'Misschien kan jij alvast naar huis gaan, Joyce. Er is hier duidelijk iets aan de hand dat besproken moet worden.'
Joyce kijkt me vragend aan. Ze vertrouwt de directeur voor geen haar. Ik knik en maak op die manier duidelijk dat het goed is. Joyce staat op en loopt naar de fietsenstalling. Ze kijkt nog enkele keren achter zich, maar zodra ze om de hoek is verdwenen komt de directeur naast me zitten.
'Wat is er nu, Femke?'
'Ik heb het deze morgen uitgemaakt met Harry en nu voel ik me schuldig.'
'Excuseer?! Wat heb je gedaan!??'
'Je hebt me wel gehoord.'
'Maar waarom? Jullie zijn zo een mooi koppeltje en zaterdag op je verjaardagsfeest zagen jullie er zo gelukkig uit. De hele familie zei dat je straalde.'
'Ik weet het niet. Ik had het gevoel dat ik mezelf niet meer was.' Hupla hier komen de tranen weer. Wat ben ik toch een janker.
'Femke toch.' De directeur, of op dit moment is hij meer de rol van mijn oom aan het opnemen, neemt me vast en trekt me in een knuffel tot ik wat rustiger ben.
'Ik zal je naar huis brengen, oké?'
Ik knik. Fantastisch toch dat je familie er altijd voor je zal zijn. Samen lopen we eerst nog naar zijn kantoor omdat hij daar nog enkele zaken moet opruimen.
'Ben je deze week bij je ma of bij je pa?'
'Bij papa.'
Ik zie hem opgelucht ademhalen. Waarschijnlijk is hij al blij dat hij voor zijn broer geen gigantische uitleg zal moeten verzinnen. Mijn ma zou hem van alles verwijten nog voor ze weet wat er gaande is.
We komen aan bij het huis van mijn vader en we stappen allebei uit. Ik bel aan en ik ben nog nooit zo blij geweest dat mijn vader er voor een keertje wel is.
'Wat krijgen we nu?' vraagt mijn vader verwonderd als hij ons beide ziet staan.
Ik stap naar binnen en ren de trap op naar mijn kamer.
'Ik zal het je wel uitleggen', hoor ik mijn oom zuchten.