Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 101

Zenuwachtig meld ik me via mijn smartphone aan op het platform van de school. Naast me zit Harry die al is aangemeld op hetzelfde platform via zijn laptop. We klikken verder naar de module waar onze resultaten over enkele minuten zullen verschijnen. Mijn hart bonst in mijn keel en mijn vingers trillen boven het scherm.

'Babe, waarom ben je zo zenuwachtig? Het komt wel goed.' Harry probeert me gerust te stellen wanneer hij opmerkt hoe nerveus ik ben.

'Ik heb schrik om teleurgesteld te worden', geef ik eerlijk toe. Ik vond het echt een uitdaging om alle vakken te studeren en de leerstof te beheersen. Er is een groot verschil tussen alles begrijpen en alles beheersen.

Hij draait zich om op de bureaustoel zodat hij niet langer naar zijn computer gedraaid zit, maar naar mij. Hij neemt het toestel uit mijn handen en legt het neer op het bureau, met zijn andere hand brengt hij mijn kin omhoog zodat ik hem in de ogen moet kijken.

'Fem, je hebt keihard je best gedaan. Je hebt super hard gewerkt en gestudeerd. Oké, we hadden beiden enkele mindere periodes waarin we heel wat lessen hebben gemist, maar samen hebben we er alles aan gedaan om al die leerstof in te halen.'

Bang kijk ik hem aan en ik bijt op mijn onderlip. Ik wil hem zo graag geloven, maar de schrik heeft me echt te pakken. Ik krijg mijn lichaamstaal echt niet onder controle.

'Fem, kom op!', Hij gaat rechtop staan en neemt me bij mijn armen waardoor ik voor hem recht sta. Zijn hand brengt hij terug onder mijn kin en met zijn duim maakt hij mijn onderlip los uit de beet.

'Zal ik eerst kijken naar je punten zodat je aan mijn reactie kan zien hoe het is?' stelt hij voor. Ik kijk hem aan en knik. Hij komt dichterbij om zijn lippen zacht op die van mij te drukken. Hij omhelst me en ik begraaf mijn hoofd in zijn nek. Stevig hou ik hem vast en meteen voel ik me al iets rustiger worden. Wat zou ik toch doen zonder hem? Hij fluistert geruststellende woorden in mijn oor en plaats zachte kusjes op mijn slaap.

Met een kort klopgeluidje gaat de deur van de slaapkamer open.

'En?' vraagt zijn moeder meteen. Verbaasd en een beetje geschrokken kijken we op. 'Oei, niet oké dus', maakt ze op als conclusie door wat ze net zag toen ze binnenkwam.

'We moeten nog kijken', antwoordt Harry.

'Oh oké. Ik dacht dat je het al zou gezien hebben. Het is al 15:01.'

'Mu-um please...' zucht Harry. Ik moet er ook even om lachen. Mijn ouders zouden net hetzelfde reageren. Harry gaat terug zitten en neemt mijn smartphone en ontgrendelt het scherm. Hij klikt op de link naar de resultaten en wacht tot de pagina is geladen. Benieuwd kijk ik hem aan. Zijn moeder staat bij de deur te wachten op nieuws. Mijn resultaten verschijnen en aandachtig bekijkt hij alles. Hoe verder hij in de lijst komt, hoe breder zijn glimlach wordt.

'Kijk zelf maar', zegt hij terwijl hij me mijn smartphone geeft. Ondertussen richt hij zich op zijn laptop en voert hij dezelfde acties nogmaals uit. Ik heb geen enkel tekort, over de hele lijn heb ik op elk vak een grote onderscheiding.

'En?' vraagt zijn moeder.

'Grote onderscheiding voor elk vak', antwoord ik trots.

'Oooh goed zo meid! En nu Harry nog, duurt wel lang bij jou?'

Harry zuigt lucht binnen tussen zijn tanden en kucht even terwijl hij aan de achterkant van zijn hoofd krabt.

'HARRY!' reageert zijn moeder gepikeerd. 'Ik had het nog zo gezegd tegen je vader dat hij je niet naar New York mocht sturen. Kijk nu!' Ik kijk hem aan, maar zie de kuiltjes in zijn wangen verschijnen wanneer hij zijn lach niet meer kan bedwingen. 'Hoe erg is het? Ben je überhaupt wel geslaagd voor één vak?' Met een snelle pas komt ze naar het bureau zodat ze het scherm kan kijken. Harry steunt met zijn elleboog op het bureau en legt zijn hoofd op zijn hand. Zijn hand plaatst hij subtiel voor zijn mond zodat zijn moeder zijn lach niet meteen kan zien. Zijdelings kijkt hij me aan, hij knipoogt en ik schud zachtjes mijn hoofd.