Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 096||16+||

Terug in de refter gaat iedereen wat bij zijn vriendengroepje van vroeger gaan zitten. Ons groepje is best groot, net zoals vroeger en de sfeer is net zoals jaren geleden. We zijn allemaal best wel veranderd en maturer geworden, maar toch kunnen we het nog best goed met elkaar vinden. Spijtig dat we elkaar niet meer zoveel horen. Hopelijk helpt deze reünie om de band terug te versterken en houden we hierna meer contact en kunnen we af en toe eens iets doen met ons groepje.

'Ik vind het echt fijn om iedereen terug te zien en dat ons groepje eigenlijk nog net is zoals vroeger', zegt Laura alsof ze mijn gedachten kan lezen. Ik knik net zoals een aantal anderen in de groep.

'We zouden vaker moeten samenkomen', stelt Sarah voor. Iedereen stemt enthousiast in.

'Zou de studiemeester hier nog steeds werken?' vraagt Josh hardop.

'Zo oud was die brombeer ook niet', antwoordt Owen.

'Oude brombeer? Hopelijk hebben jullie het niet over mij?' komt de directeur tussen die plots naast me opduikt.

'Nee, voor u hadden we een andere bijnaam', reageer ik direct.

'Vertel!' moedigt hij aan.

Ik kijk het groepje rond en net zoals de anderen begin ik te lachen. 'Ik wil je gevoelens niet kwetsen, dus die houden we voor onszelf.' Grappend steek ik mijn tong naar hem uit.

'Femke', reageert hij afkeurend.

'Excuses meneer Somers', grap ik.

'Amai! Jah, wauw! Nu voel ik me pas echt achterlijk', roept Josh luid. Iedereen kijkt zijn kant op terwijl hij met zijn vlakke hand op zijn voorhoofd slaat en hoofdschuddend neerkijkt. 'Somers en Somers... waarom had ik nooit eerder door dat jullie familie zijn?'

Luid beginnen mijn oom -of de directeur- en ik te lachen terwijl we elkaar een high five geven.

'Daarom raakte jij hier met zoveel weg op school', voegt Owen verbaasd toe aan de opmerking van Josh.

Het is ons gelukt om zes jaar lang te verstoppen dat wij familie zijn, zelfs de leerkrachten hadden het niet door. Ik stel me wel ernstige vragen bij de capaciteit tot logisch redeneren van sommigen aangezien hun kwartje pas jaren later is gevallen. Aangezien we dezelfde familienaam dragen, zou het toch vrij makkelijk moeten zijn om de link te leggen. Misschien was het net mijn rebels kantje dat ervoor zorgde dat ze de link niet legden met een directeur die er altijd piekfijn uitziet en zich steeds correct gedraagt op school.

'Jongens en meisjes, ik laat jullie meteen weer verder kletsen. Er is drank voorzien aan de bar. Tast gerust toe en jullie mogen ook herinneringen ophalen in het schoolgebouw. Het enige wat we vragen is om lege glazen terug te brengen naar de bar en niets af te breken.'

'Zullen we?' stelt Joyce voor. Iedereen knikt en begeeft zich richting de bar om een drankje te halen en dan lopen we de refter uit. Als eerste gaan we een klaslokaal binnen waar we algemene vakken kregen.

'Weet je nog die keer dat onze leraar geschiedenis hier met een meetlat van 1 meter achter een libelle aanrende? Dat beest was op een warme dag het lokaal binnengevlogen toen het raam openstond.'

'En die keer dat die van wiskunde in slaap viel terwijl wij een toets moesten maken.'

'Oh en die van Engels die van het trapje viel op de gang!'

'Jongens! Mijn naam staat nog steeds in die bank gekerfd!' roept Owen trots. Wat is het fijn om herinneringen op te halen. Ik hoop echt dat ik al die dingen nooit mag vergeten en dat ik de verhalen later aan mijn kinderen zal kunnen vertellen. We lopen verder richting het lokaal waar we wetenschappelijke vakken kregen.