Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 103

Ik neem de hand die Harry naar me uitsteekt en verstrengel onze vingers. We wandelen een eindje verder maar ik heb geen flauw idee welke richting we uitgaan. De gebeurtenissen van zonet blijven maar door mijn hoofd spoken. Zou Robin doorhebben dat ik in een relatie ben met Harry? Wellicht niet want dan zou hij feller gereageerd hebben. Hoewel, hij dacht dat ik hier was met Alex en hij in het verleden al vaker uitspraken deed over een romantische relatie tussen Alex en ik. Een zucht ontsnapt mijn lippen. Ik dacht echt dat ik hem nooit meer zou zien na het voorval rond Kerst, maar ik moet hem zo nodig tegen het lijf lopen op meer dan driehonderd kilometer onze woonplaats en vijf duizend kilometer van waar ik normaal verblijf.

'Hé!' Harry houdt halt en komt voor me staan waardoor ik tegen hem op bots. 'We gaan onze dag niet laten verpesten door die prick, dus zet wat net gebeurde maar snel uit je hoofd.'

Ik kijk in zijn groene ogen en knik zacht. Hij neemt mijn andere hand ook vast en kijkt me aan.

'Ik meen het Fem, hij is het niet waard dat jij je slecht zou voelen door hem. I've got your back.'

Zijn woorden toveren een glimlach op mijn gezicht.

'Aaah daar is die mooie lach van je!' Hij glimlacht ook en de kuiltjes in zijn wangen worden zichtbaar. Kleine lachrimpeltjes verschijnen rond zijn ogen wanneer hij dichterbij komt om me te kussen. Hij plaatst drie zachte kusjes op mijn lippen en ik voel hoe hij nog steeds lacht terwijl hij me kust. Het voelt goed om te weten dat Harry me altijd zal steunen en voor me op zal komen.

We wandelen verder door de stad en houden halt bij verschillende toeristische trekpleisters: Trafalgar Square, Picadilly Circus, Regent's Street, Oxford Circus...

'Haz, we hebben nog geen enkele foto gemaakt. We zouden toch de toerist uithangen?'

'Heb je dan een camera bij?' vraagt hij.

Ik kijk hem schuin aan en frons mijn wenkbrauwen. Dit kan hij toch niet menen? 'Ja, er zit toch een camera in je smartphone.

Betrapt begint hij te glimlachen, zijn wangen kleuren rood wanneer hij zich realiseert wat een domme uitspraak hij net deed. 'Ik ben een nineties-kid, give me a rest.' We lachen om wat hij net zei.

'Ik heb ook een Instax-camera meegebracht.'

'Oké, dan moeten we er zeker gebruik van maken. Wat dacht je van de eerste foto in Hyde Park als herinnering aan ons nachtelijk avontuur en nadien trekken we weer meer richting het centrum om de klassiekers vast te leggen.'

'Perfect! Ik volg mijn gids.' We komen na twintig minuten al aan bij het plekje in het park. Het voelt toch wat vreemd om terug in het grasperkje te gaan liggen nu er zoveel mensen voorbij lopen. Harry gaat liggen en ik neem plaats naast hem, onze hoofden liggen naast elkaar en ik hou mijn arm gestrekt boven ons uit om een Instax te maken. Ik klik op de knop en meteen print de camera het fotootje. Terwijl de foto ontwikkelt maak ik ook nog een digitale versie met mijn smartphone.

'Is hij gelukt?' vraagt Harry wanneer we terug op staan.

'Ik denk het wel.' Ik draai de Instax om en bekijk de foto. Hij is nog niet volledig ontwikkeld maar je kan toch al iets zien. Het ziet er in elk geval goed gelukt uit. Harry kijkt over mijn schouder mee en plaatst een kus op mijn wang.

'En nu de klassiekers, Big Ben, London Eye, een rode telefooncel...?' stelt hij voor.

'Klinkt goed, maar moet wel best vreemd zijn voor jou aangezien je hier helemaal geen toerist bent.'

'Een beetje, maar voor jou wil ik de toeristische ervaring er graag bij nemen.'

'Je lacht niet eens, ben ik dan zo'n slecht gezelschap!?' roept Harry uit wanneer we de zoveelste poging doen om een selfie te maken voor de Big Ben zonder dat er superveel onbekenden op de achtergrond staan.