Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 064

Enkele uren nadat ik aangekomen ben op mijn hotelkamer, wordt er op de deur geklopt. Het is vast en zeker Joyce. Terwijl zij naar hier aan het reizen was, heb ik me alvast opgefrist in de douche en opnieuw . Ik maak de deur open en daar staat, zoals verwacht, Joyce met een ietwat aarzelende gezichtsuitdrukking. Ik laat de deur los en we vliegen elkaar in de armen.
'Wat ben ik blij om jou terug te zien!' zegt ze.
'Dat is dan helemaal wederzijds', antwoord ik.
'Oke, gaan we eerst de deur uit om te lunchen en wat bij te kletsen of blijven we hier?' vraagt Joyce.

'Laat ons eerst gaan, het is al enkele uren geleden dat ik nog iets gegeten heb', zeg ik terwijl ik een blik op mijn horloge werp en daarna mijn jas aantrek.

Joyce reageert niet meteen maar stemt dan toch toe, net iets te laat om het als een vlot antwoord te laten overkomen. Ik besluit er geen aandacht aan te schenken en open de deur van de hotelkamer.

We wandelen door de Nieuwstraat en bekijken de etalages van de winkels. Binnengaan om iets te kopen is momenteel niet aan de orde aangezien we op zoek zijn naar een plek om te eten en ook omdat de sfeer duidelijk een beetje gespannen staat. Ik weet niet goed hoe ik me voel of hoor te voelen en ik maak me druk over de manier waarop ik alles duidelijk kan maken aan Joyce zodat ze mijn gevoelens begrijpt. Joyce loopt er ook niet al te ontspannen bij, waarschijnlijk is ze ongeduldig aan het wachten tot ik zelf begin over de Harry-Robin situatie.
'Zullen we hier anders lunchen?' stelt Joyce voor. Ondertussen zijn we al de hele Nieuwstraat uitgelopen en komen we dicht in de buurt van de Beurs van Brussel. Ze wijst naar een hamburgerrestaurant genaamd Manhattan's Burgers. Het ziet er geen typisch fastfood restaurant uit zoals Quick of McDonald's, maar een degelijk restaurant.
'Dat is goed voor mij, een beetje New York in Brussel. Dan zitten we in elk geval al in de juiste omgeving om verhalen te vertellen', grap ik.

'Vertel nu eens over de stad New York, hoe bevalt die je als student?
'Ik vind het best fijn, maar je kan het echt niet vergelijken met een stad als Gent of Leuven. Daar krioelt het van de studenten, in New York loopt er van alles rond: studenten, zakenmensen, gewone mensen, arm en rijk... Iedereen leeft er naast elkaar. De manier van lesgeven is wel vrij gelijklopend als hier maar het is natuurlijk een veel grotere groep.'
'Is het dan niet moeilijk om vrienden te maken?' vraagt Joyce.
'Ja best wel, vooral omdat het grootste deel van de groep bestaat uit verschillende kleine vriendengroepjes die elkaar al langer kennen. Gelukkig heb ik Sarah de eerste dag leren kennen en ze woont toevallig een verdieping lager dan ik wat het best makkelijk maakt om af te spreken.' Ik vermijd bewust de naam Harry op dit moment omdat ik nog even geen zin heb om dat probleem ter sprake te brengen.
'Is Sarah ook uit België?'
'Nee zij woont in de buurt van New York en woont toevallig in hetzelfde gebouw als ik.'
'Dat is wel handig!' zegt Joyce.

Ik knik. De ober staat net bij onze tafel om de bestelling op te nemen. Ik heb het gevoel dat ik beter zo snel mogelijk over Harry begin te praten. Hoe langer ik wacht, hoe ongemakkelijker de sfeer aanvoelt. Om eerlijk te zijn is dit nu ook geen verhaal dat ik op 1, 2, 3 kan uitleggen aan Joyce. Ze was er al die tijd niet bij en al die tijd heb ik eigenlijk dingen verzwegen of op een andere manier verteld. Ik kan hier ook geen dagen blijven en niks vertellen. Toch beslis ik om te zwijgen. Het maakt me zenuwachtig als ik eraan denk om mijn mond te openen en de eerste woorden eruit te laten rollen. Eigenlijk wou ik hier helemaal niet zitten. Waarom moet ik toch altijd zo een boeltje maken van mijn leven?

'Weet Sarah over je affaire met Harry?' vraagt Joyce om de stilte te doorbreken.
Een affaire, zo noemt Joyce het dus. voor mij voelt het helemaal zo niet aan.
'Ja, ik heb haar wel enkele dingen verteld', geef ik toe.
'Wat vindt zij er van?'
'Wat moet zij daar van vinden? Ze heeft niet echt een mening denk ik. Ze kent Robin ook niet en ze weet niet hoe mijn relatie met Robin was... of is.' Dat laatste voeg ik er snel aan toe om mezelf te verbeteren. Die relatie is helemaal nog niet voorbij.
'Fem toch, wat heb je gedaan? Ik dacht dat alles daar goed ging! Niets liet uitschijnen dat er daar zo een dingen aan het gebeuren waren.'
'Dat weet ik en dat was ook de bedoeling. Ik wou niet dat jij of Robin er iets vanaf wist. Als ik er niks van zou zeggen, dan zou het ook snel weer overwaaien.'
Joyce reageert niet, ze blijft me gewoon aankijken. Haar hoofd hangt een beetje schuin, alsof ze verwacht dat ik verder ga vertellen.

'Wat wil je?' vraag ik.
'Ik wil dat je het volledige verhaal vertelt! Alles wat er sinds dag 1 is gebeurd tussen jij en Harry. Geen weglatingen, geen leugens! Enkel op die manier kan ik oordelen. Want nu kan ik je geen raad geven. Ik zou het kunnen doen, maar dan geef ik misschien de verkeerde raad.'
'Wat zou je me nu aanraden?' vraag ik om het onderwerp te ontwijken.
'Bedriegen is in mijn mening geen optie, niemand verdient het om bedrogen te worden. Vertel het nu gewoon.'

'Het begon dus op de eerste schooldag. Alle namen werden afgeroepen door de prof, na de les riep Harry mij in de gang. Hij had mijn naam gehoord en was naar me op zoek gegaan. Hij stelde voor om nog eens af te spreken en hij vroeg of ik nog steeds hetzelfde nummer had. Ik stemde toe, maar ik ging er niet vanuit dat we diezelfde avond nog zouden afspreken. Ik zei de hele tijd tegen mezelf dat het maar gewoon een avond was om bij te praten en toch heb ik uren staan twijfelen wat ik zou aandoen die avond. Ik ben zelfs een nieuwe jurk gaan kopen. Harry had een plaats gekozen die vrij centraal ligt in New York waar we elkaar zouden opwachten. Toen ik daar aan kwam bleek het te gaan om de plaats waar we een koppel werden...' Ik pauzeer even maar Joyce maakt geen aanstalten om vragen te stellen.

'Ik had hem al niet meer gezien sinds de proclamatie in het middelbaar. We zijn iets gaan eten en achteraf is Harry met me meegekomen naar mijn studio. Die avond hebben we de lakens gedeeld en om heel eerlijk te zijn heb ik die avond en nacht geen moment gedacht aan Robin. Het was pas de dag nadien toen Robin me wakker belde dat het tot me doordrong wat ik had gedaan en ja ik schaamde me. Maar alles is zo anders bij Harry, hij is los en doet waar hij zin in heeft. Ik was exact zo. Robin is veel meer gestructureerd en plichtbewust. Hij heeft van mij een veel kalmere Femke gemaakt, een Femke die ik niet ben als ik bij Harry ben. Daarna heb ik twee weken niets gehoord van Harry.'

Joyce fronst.

'Ja maar het was net herfstvakantie en hij was naar huis gekomen. Hier werd hij ziek en hij mocht van zijn moeder niet vertrekken voor hij genezen was! Toen we elkaar terug zagen hebben we dat gaan vieren op zijn kot. Daar drong tot me door hoe fout dit alles is, vooral omdat Harry niet weet dat er een Robin is en hij verklaarde zijn liefde.'

'en toen kwam je naar hier?' vraagt Joyce. 'Wel het is moeilijk om eerlijk te zijn, ik heb Harry al zo lang niet meer gezien en van Robin hoor ik ook niet veel. Al ken ik hem wel beter dan Harry. Ik vind dat je eerlijk moet zijn met jezelf en beide jongens. Je kan ze niet alle twee aan het lijntje houden. Je zal een keuze moeten maken: Robin of Harry. Als je kiest dan moet je dat doen met je hart. Robin gaf je leven meer structuur en met ben je al door meer volwassen stuff gegaan, je bent inderdaad ook wel wat serieuzer geworden door hem. Harry maakte je super gelukkig en je was er echt van kapot toen hij naar Londen vertrok. Daardoor weet ik dat je hem niet zo maar graag zag en dat je hem ook nooit echt vergeten bent. Je moet vooral eerlijk zijn met jezelf. Wie wil jij het liefst? Wie verkiest jouw hart.'

Moeilijke vraag. Mijn hart zegt Harry, mijn hoofd zegt Robin.