Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 029

And here we go... De allerlaatste dag van het jaar. Vanavond neemt papa mijn zus en ik mee uit eten, maar eerst moest hij voor de verandering zaken bespreken. Er moet een akkoord komen voor het nieuwe jaar er is. Ik trek mijn aan en mijn jas en verlaat dan het hotel. Deze keer is Harry er nog niet en het is precies tien uur. Ik blijf staan en kijk wat rond. Vijf minuten later komt Harry aangelopen. Nog naar adem happend, plant hij zijn lippen op die van mij.
'Klaar om te vertrekken?' vraagt hij nog steeds buiten adem.
'Moet jij niet eerst wat bekomen? Hoe komt het eigenlijk dat je zo moeten lopen hebt?'
'Eerst moest mijn pa mij spreken, de idioot. En toen ik eindelijk naar de liften kon gaan, bleven die veel te lang weg. Dan dacht ik maar dat het sneller zou gaan om tien verdiepingen naar beneden te rennen via de trap.'
'Heb ik je al eens gezegd dat je gek bent, Styles?'
'Many people did... Kom we gaan.'
We vertrekken richting Central park. 'Waarom is je vader een idioot?'
'Lang verhaal, het komt er op neer dat hij vanavond gaat dineren met zijn zakenpartner. Mijn moeder is woedend natuurlijk want haar laatste hoop op een moment dat alleen voor het gezin zou zijn valt weg.'
'Oei, dat is wel spijtig. Voor je moeder dan...'
'Ach ja, het is iedere keer zo. Ondertussen ben ik het wel gewoon, maar voor mijn ma is het telkens een teleurstelling. Wat doe jij vanavond?'
'Mijn zus, pa en ik gaan uit eten.'
'Waar?'
'Geen idee, ik zie wel vanavond. Oh kijk daar!!' roep ik enthousiast terwijl ik naar een plek in de verte wijs.
'Waar is daar?' vraagt Harry.
'Daar, een schaatsbaan.'
'En je wil gaan schaatsen?' vraagt hij wantrouwig.
'Wel ja, je hebt niet elke dag de kans om te gaan schaatsen.'
'Dan gaan we schaatsen, er is meer dan tijd genoeg om daarna verder te trekken naar Central Park', geeft Harry toe.

Wanneer we onze schaatsen aanhebben stappen we het ijs op. Ik begin meteen te schaatsen maar na een paar passen heb ik door dat Harry me niet volgt. Ik kijk om en zie hem aarzelend staan aan de rand van de piste, zijn handen stevig geklemd om de omheining. Ik keer terug en reik hem mijn hand aan. Hij blijft echter de omheining vasthouden.
'Komaan Harry, neem mijn hand. Ik zorg ervoor dat je niet valt. En als je valt zal ik niet lachen. Iedereen valt wanneer ze voor het eerst schaatsen.'
Hij neemt mijn hand en laat langzaam de rand los..
'Kijk het is net zoals rolschaatsen. Alleen zonder wieltjes en op ijs. Eerst links vooruit dan rechts en gewoon glijden net alsof je op kousen over een pas geboende vloer glijdt.' Ik toon het hem voor en langzaam doet hij me na. Wanneer ik merk dat hij doorheeft hoe het moet, laat ik zijn hand los en schaats ik voor hem in achteruit. Ik drijf het tempo op en laat hem volgen.
'Je leert snel Harry.'
'Ja kan wel zijn, maar mijn handen en voeten hebben koud.'
Daar had ik dus nog niet opgelet. Nu ik erover nadenk hebben mijn vingers het ook best koud. 'Laat ons dan eraf gaan.' We verlaten de ijspiste en ik kijk even op mijn horloge.
'Wel we hebben toch net iets meer dan een uur geschaatst. Zullen we dan eerst iets te eten kopen en dan naar het park gaan?'
'Top idee.'

In het park gaan we na een uur of twee wandelen op een bankje zitten. Ik besluit niet langer te wachten en meteen met de deur in huis te vallen. Want wat zijn Harry en ik nu?
'Harry?'
'Ja?'
'Hoe zit het nu eigenlijk tussen ons? Ik bedoel, zijn wij vrienden of meer dan dat? Ik wil gewoon zekerheid. Begrijp je?'
'Ja, het is simpel uit te leggen aan de hand van een liedje. Het is niet zo bekend maar een vriend van me zit in de band die het geschreven heeft.'
'Ga je gang...'
'I don't care what people say when we're together. You know I wanna be the one who hold you when you sleep. I just want it to be you and I forever.
Dat lijkt me duidelijk genoeg. Een yes we are together...